Ga naar de inhoud

Ziel op Zuid: Lucht

Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en zijn patiënten kijkt hij naar Rotterdam. In zijn serie Ziel op Zuid maakt hij ons deelgenoot van zijn bevindingen.

Lucht
Lucht

Haar adem maakt lange trekken, probeert de longen uit te rekken. Ondanks de lengte van haar halen komt ze lucht te kort. Ze praat in halve woorden, elk woord lijkt uit twee lettergrepen te bestaan. Het is niet de eerste keer dat ze hier tegenover me zit. Ze is geboren net na de oorlog. De oorlog die Rotterdam het hart liet bloeden. De geallieerden brachten redding. Jonge Amerikaanse en Canadese soldaten brachten meer dan dat – ze brachten ook sigaretten. Haar vader rookte, tot aan zijn dood. Geen haar op zijn hoofd die overwoog te stoppen. De sigaretten stonden symbool voor de overwinning.
Haar overwinning laat op zich wachten. Ze kan er niet meer tegen. Om de haverklap komt ze nu lucht te kort. “Het….zou….zo…..fijn….zijn…om…lucht…te…heb-ben.” reutelt ze. Over het roken durf ik niet meer te beginnen. Alles heeft ze al geprobeerd. Pleisters, tabletten, acupunctuur en een ontwenningsoord mochten niet baten. Het is een familietrek. Ze kent niemand in haar familie die niet rookt. Het is gek als je het niet doet.
Haar man is tien jaar geleden overleden aan de gevolgen van asbestkanker, het roken hielp een handje. Hij werkte op de scheepswerf aan de wederopbouw van de stad. Na het overlijden van haar man is ze voor twee gaan roken. De eenzaamheid sloeg toe, en de sigaretten waren er altijd voor haar. Nooit lieten ze haar in de steek. Nu kan ze er geen opsteken, de energie ontbreekt om te inhaleren.
De onderzoeksbank kraakt als ze gaat zitten, voorovergebogen. Haar longen klinken als een orkest wat de maat niet weet te houden. Piepende tonen worden afgewisseld met gebrom. Ze komt lucht te kort. “Mo-et… ik… we-er… een… kuu-rtje”? Zelf weet ze het antwoord al, haar ogen kijken vragend, hopend dat ik haar niet naar het ziekenhuis zal sturen. Dat ze nog thuis kan blijven. Ze wil haar longarts niet meer zien. Het abonnement dat ze de laatste tijd op het ziekenhuis heeft wil ze opzeggen, ze wil daar niet meer heen. Ze zag tien jaar terug haar man tot stilstand komen in het ziekenhuis. Daar blies hij zijn laatste adem uit, hij vocht. Het was een strijder, geen makkelijke man had ze me ooit gezegd – “maar hij was alles wat ik had”.
Ik durf het bijna niet te zeggen omdat ik weet hoe gevoelig het ligt. “We moeten je beter maken, maar wij samen kunnen het niet”. Langzaam wendt ze haar hoofd af, probeert sterk te zijn. Haar ogen worden troebel van het vocht dat op het punt staat te vloeien. “Als…het….echt….mo-et, ik….wil…ge..woon…we-er…lu…cht.”

Al 9 reacties — discussieer mee!

Schrijf hier je reactie

Gerelateerde inhoud

Wil je dit soort artikelen blijven lezen?

Vers Beton kan niet bestaan zonder haar leden. Lees onbeperkt artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

De agenda die je aan het denken zet

De leukste vacatures in en om Rotterdam