Bijna één op de vijf kinderen groeit in Rotterdam op in armoede. Het is voor de meesten een abstract cijfer, maar niet voor Vincent Cardinaal. Hij was één van die kinderen uit die statistieken.
Bijna één op de vijf kinderen groeit in Rotterdam op in armoede. Het is voor de meesten een abstract cijfer, maar niet voor Vincent Cardinaal. Hij was één van die kinderen uit die statistieken.
Vers Beton kan niet bestaan zonder haar leden. Lees onbeperkt artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.
Al 18 reacties — discussieer mee!
Het zo kunnen verwoorden, Vincent, zonder valse pathetiek of vingerwijzen, is een talent dat met geen geld te koop is. Klamp je eraan vast, trek je eraan op – en verdien als het even kan je brood ermee ;-).
Bedankt voor alle warme reacties!
Vincent, je verhaal hakte er bij mij in! Dank je voor het delen, het zette mij weer aan het denken hoe bevoorrecht mijn jeugd is geweest en hoe achteloos je ervan uitgaat dat ieders wieg op zo’n gelukkige plaats heeft gestaan. En wat heb je een enorm schrijfstalent, diepe buiging!
Vincent, je hebt me op het verkeerde been gezet met je columns die ik gemakzuchtig, zo blijkt nu, niet zelden wegzette als die van een verwende hipster. Deze getuigt niet alleen van een bovengemiddeld schrijftalent, maar vooral ook van moed. En inzicht. Ik zal je nooit meer hetzelfde lezen, dankjewel.
Mijn ouders hadden het niet breed tot ik een jaar of negen was, maar wel net iets breder dan bij jou denk ik. Ik had wel een walkman, zelfs al liep mijn moeder met gaten in de schoenen. Ik heb er dus nooit last van gehad. Voor mijn gevoel had ik altijd alles. Mijn moeder maakte zelf kleren voor me. En we gingen dan naar de groenteboer in het weekend en daarna zaten we met zijn drietjes alle groente schoon te maken, ik moest altijd selderij plukken voor de soep. Zo konden ze kopen wat op dat moment het voordeligst was en dat werd dan ingevroren. We aten vaak goedkope dingen. Macaroni, kapucijners met spek, pannenkoeken. Ik heb er nooit onder geleden gelukkig.
Misschien is het het lastigst op het moment dat je zelf echt gaat merken dat je situatie afwijkt van wat anderen hebben of als je geen geld hebt voor schoolreisjes of klassenfoto’s. In mijn omgeving was niemand rijk, dat scheelt ook wel. Mensen die echt dik verdienden of uit zo’n gezin kwamen, ontmoette ik pas tijdens mijn studie.
Ik heb er eigenlijk twee dingen aan overgehouden. Een is positief: ik heb van jongs af aan geleerd om te gaan met geld en geleerd dat je niets te klagen hebt zolang je genoeg hebt om voor jezelf te zorgen. Het ander is wat minder, al heeft dat meer te maken met klasse dan met geld: ik heb altijd het gevoel dat ik nergens bij hoor. Ik ben een meisje uit een populistisch rechtse SBS6-omgeving op Zuid, dat per ongeluk terecht gekomen is in een omgeving van linkse hipsters uit Noord. Ik heb gestudeerd, maar had geen enkele aansluiting bij medestudenten. Door collega’s op mijn bijbaantje werd ik dan weer wantrouwig aangekeken omdat ze soms dachten dat ik expres moeilijke woorden gebruikte. En waar mijn boekenkast en flessen whisky een hogere klassen suggereren, verraden mijn soms platte uitdrukkingen en weinig verfijnde humor mijn afkomst nog met regelmaat.
Onlangs at ik in gezelschap van mensen die over het algemeen uit een iets beter milieu kwamen. Ik werd er voor het eerst in mijn leven op gewezen dat ik mijn mes en vork verkeerd om hou.
Ik hoop met je mee! Mooi geschreven.
mooi stuk vincent!
Getver, nou moest ik huilen. Zag mijn eigen bolletje piekhaar in de jaren 80 in de buurtwinkel. Blij dat wij het nu beter hebben. Bedankt voor het delen.
Wat prachtig. En confronterend.
Absoluut mooi stuk!!
Met een ontroerende urgentie geschreven!
Wauw, ik heb nog nooit mijn eigen situatie zo mooi…op web terug gelezen!
Bedankt Vincent!
Geboren na de oorlog.
Opgegegroeid in de grote armoede tijd.Kleding dragen van een ander.Eten bij de gratie van bonnen van de Kerk.
Het is zo vetdomd herkenbaar.
Laten we de handen in een slaan.
Dorn regelmatig inzamelingsactie voor doelenLaten we ons dit jaar verder richten op kinderen om hen blij te maken.
wat kunnen we doen?
Wat een zelfoverwinning om dit met ons te delen, Erg dapper zelfs na zoveel tijd.knap en krachtig geschreven. Diep respect,
Grt,
T
Inderdaad een aardig verhaal over je jeugd die overeenkomsten geeft met die van mij, 60 jr terug. Toch een negatieve (haha): is je verhaal niet meer geschikt voor je memoires dan voor een tijdschrift dat zich op Rdam richt?
Diepe buiging Vincent! Mooi geschreven
Ontroerend. Heel knap, dank je wel.
Open, eerlijk, ontroerend; dank!
Wat een ontroerend verhaal!
Zelf niet meegemaakt maar wel in mijn werkzaam leven kinderen met afgeknipte schoenen gezien. In de winter niet maar zwemles omdat Wibra dan geen zwempakken verkocht en kinderen die mijn eten pikten omdat ze honger hadden. Ja dit bestaat echt in Rotterdam anno 2017!