Stadsinitiatief 2014 – de stemadviezen van Vers Beton!

Zoals ieder jaar is Vers Beton best bereid zijn licht te laten schijnen over het Stadsinitiatief. We presenteren stukken pro en contra van elke finalist, in willekeurige volgorde.

PRO HART VOOR JOUW WIJK

Ach. Hart voor jouw wijk. Een makkelijk slachtoffer om te ridiculiseren. Een buurthuis plus, gestoeld op in onmin geraakte begrippen als saamhorigheid en tolerantie. Een plaats voor iedereen, een ‘kloppend hart’ voor de wijk. Die zalvende taal kennen we vooral van beleidsmakers en van goedbedoelde gestencilde blaadjes waar de multiculturele samenleving gevierd wordt. Dat maakt snel cynisch. Maar doe dat toch maar niet. De dames achter dit plan maken een oprechte indruk. En zijn dit soort buurtprojecten stiekem niet het meest geschikt voor een wedstrijd als het Stadsinitiatief? Geen tablets, geen Dick van Well, geen gedoe – een plan dat in ieder geval geen enkele schijn van moeilijke integriteit kent.
Vincent Cardinaal

CONTRA HART VOOR JOUW WIJK

Het stadsinitiatief ‘Hart voor jouw wijk’ is een stadsinitiatief dat in eerste instantie nog wel enige sympathie oproept want het minst overbodige luxe van alle initiatieven. Het initiatief wil namelijk nieuwe en net opgezette (burger)initiatieven, specifiek gericht op het openhouden van wijkcentra, ondersteunen. Ware het niet dat het hele project eigenlijk een contradictio in terminis is. Om er met de winst van het Stadsinitiatief vandoor te gaan wordt er gestrooid met loze termen en uitspraken als ‘iedere wijk weer een kloppend Hart geven’, Voeg hier nog een ontzettend outdated multicultureel beeldmerk met blanke en getinte handjes die in elkaar grijpen aan toe en je kan me wegdragen. Als ik hart voor mijn wijk heb (en dat heb ik) en ik zou gaan stemmen (maar dat doe ik niet) dan zou ik deze club niet laten winnen.
Myrta Otten

PRO RIF010

Een prachtige zomerdag. Rokende brommers en dampende auto’s vormen de omgeving van mijn zomerse fietstocht. Afgeleid door de nattigheid op mijn voorhoofd smacht ik naar verkoeling. Als het kon was ik zo ergens het water in gesprongen. Maar het kan niet. Even denk ik na maar dan kom ik tot de conclusie dat je in bijna geen enkel Rotterdams centraal gelegen water een duik kan nemen. Waarom eigenlijk niet? Rotterdam, stad van de Nieuwe Maas nota bene. Wanneer kunnen we nou eindelijk eens wat doen met die prachtige hoeveelheid water waar Rotterdam mee gezegend is? Hoe vet zou het zijn als ik mijn veel te hete fietstocht op dat moment kon inruilen voor een duik in een mediterraans rif, waar golven en waterpret de illusie van een heuse zomervakantie in Frankrijk scheppen?
Davine Lambert

CONTRA RIF010

Rotterdammers die niet op RIF010 stemmen moeten verplicht naar Schiedam verhuizen. Met deze Facebook status-update oogstte een vriend van me laatst de nodige likes. Hij woont in Amsterdam trouwens, maar dat terzijde. Mijn commentaar was het volgende: Rotterdammers die niet op Rif010 stemmen, stemmen misschien liever op een plan dat een structurele bijdrage levert aan de verbetering van het leef- en verblijfsklimaat in de stad voor alle Rotterdammers i.p.v. een niche met een hobby. (niet dat ik denk dat dat er tussen zit) (en fuck it, ik woon al bijna in Schiedam)
En weet je wat? Dat vind ik nog steeds. Daar komt nog eens bij dat het vanaf hartje Rotterdam maar een half uur reizen per auto of trein is, of een krappe twee uurtjes fietsen, naar de daadwerkelijke zee. Vanaf Schiedam nog iets korter trouwens.
Fay van der Wall

PRO DE HEF

De Hef. Kroonjuweel van het vooroorlogse Rotterdam. Beeldhouwwerk van stavast, richtpunt gelijk een vuurtoren voor de schepen en voorheen treinen rondom het punt waar de Nieuwe Maas langzaam een flauwe bocht maakt. Naamgever van veel mooie projecten in de stad. En ieder jaar weer droomspeeltje van mensen die vinden dat het bouwwerk an sich nog niet genoeg is. De mensen achter het huidige plan voor De Hef hebben een pittig CV. Ze voeren een ijzersterke campagne, durven daarbij zelfs wat buiten de lijntjes te kleuren en het moet gezegd: van alle kermis die men op de Hef heeft willen loslaten zit hun plan het sterkst in elkaar. Maar ja…

CONTRA DE HEF

…de Hef is geen kerstboom, naar mijn mening. Die hoeft niet opgetuigd te worden. En als er al iets mee moet, dan maar door de mensen van het Noordereiland. Die voelen zich geannexeerd door het plan, en ik kan ze geen ongelijk geven. Meest problematisch is echter een zaak van, hou uw vast, licht-filosofische aard. De mensen van het plan De Hef zeggen dat ze het erfgoed ‘terug willen geven aan de stad’. Ze trekken er een gezicht bij dat net niet bescheiden genoeg is om het niet zelfvoldaan te laten zijn. Volgens mij is de Hef van iedereen. Wat niet geheel van jou is, kun je ook niet ‘schenken’. Dat is flessentrekkerij. En kun je erfgoed überhaupt wel ‘teruggeven’? En als dat zo is, wie zijn de mensen van het plan De Hef om dat voor mij te beslissen? Het is stuitende arrogantie van het type ‘wij weten wat goed voor u is’.
Vincent Cardinaal

PRO HET KANON VAN ROTTERDAM

In 1916, bijna honderd jaar geleden, stapten een aantal mannen café Voltaire in Zurich binnen. Uitgelaten jongens, die ondanks de brandhaard genaamd Wereldoorlog Een zich niet lieten versagen. Oh jongens ze dronken zich door de nacht en een gat in hun portemonnee. Ze stonden op de tafels, zongen, schreeuwden gedichten het ene oor in, en het andere uit. Ze huilden van het lachen. Onderwijl keek de rest van de gemeenschap verbijsterd toe. Het was de geboorte van Dada. Een eeuw later is hun geest ook in Rotterdam nog levend. Het Kanon van Worm zou op instemmend knikken van Tristan Tzara en Marchel Duchamp kunnen rekenen. Ze zouden vrolijk mee in de pas stappen en het kanon laten bulderen. Het Kanon is kunst, het is grap, grol, bittere ernst, verspilling, feestneus en product van het land Absurdistan in één. Het is te gaaf om los te lopen. BOEM!
Vincent Cardinaal

CONTRA HET KANON VAN ROTTERDAM

Dat de kunstenaars van WORM zoiets bedenken als ‘het Kanon van Rotterdam’ kan ik nog wel begrijpen. Elke dag een feestje als er weer een knal mag klinken. En voor wie het stadsbestuur op de korrel wil nemen: als het Kanon doorgaat, geeft het aan dat er elke dag voor tonnen aan euro’s verknald worden.
Dat laatste mag je in dit geval letterlijk nemen en wat dat betreft wordt het Kanon dan een geslaagd symbool van verkwisting van geld van de inwoners van deze stad. Het Kanon moet namelijk 620.000 euro kosten. Echt waar. Dat geld gaat dan op aan biologisch afbreekbare confetti en buskruit. Schijnt. En wellicht aan de persoon die de lont moet aansteken.
Ook die laatste taak kun je op meerdere manieren uitleggen.
Maar nu even alle gekheid op een stokje: kunstenaars mogen doen wat ze willen. Het is hun taak om de draak te steken met wat dan ook. Maar voor het stadsbestuur gelden andere eisen. Dat moet prudent omgaan met het geld dat de gemeente ter beschikking heeft om te verdelen. Ik stel daarom voor dat de wethouders in dit college het kanoninitiatief bij voorbaat afknallen.
Lucette Mascini

PRO 010BMXRACING

In het dorp waar ik opgroeide, was er niet zoveel te doen. Dat in combinatie met een rigoureuze sociale controle zorgde ervoor dat de meeste kinderen naar de bosrand gingen voor vertier, want daar was tenminste wél iets cools: de fietsracebaan. In de vroege jaren tachtig was racefietsen ongekend populair in de provincie. Als kers op de slagroom was de regerend jeugdwereldkampioen mijn klasgenoot, Roy van de Waardenburg.
Mijn fiets was dus niet alleen een vervoermiddel voor van A naar B, maar het was ook een crossmotor, gepowerd door mijn eigen twee pk, die ik heuvel op, bocht door en ramp over roste.
Daar heb ik vandaag de dag nog steeds veel aan. Voor dijen die ooit met dertig kilometer per uur de trappers rond pompten in een bocht die nét iets te eng was, is zo’n Erasmusbrugje geen partij. En als je je door een haag van zwetende kinderen heen elleboogt op weg naar de eerste plek, is een bakfiets omzeilen echt een koekie. Ook nu, ruim dertig jaar na dato, beleef ik nog steeds veel plezier aan spollend remmen voor een stoplicht, kleuter achterop of niet.
Dat soort skills gun ik meer mensen. Want fietsen kan iedereen, maar je hebt fietsen en fietsen. Hier in Rotterdam fietsen de meeste mensen als een natte krant. Ze doen maar wat, waaien maar ergens heen, kijken niet op of om. Dat is dus geen fietsen hè. Dat is maar wat aanklooien. Ik vind dat fietsen met véél meer joie de vivre kan. Vandaar dus een pleidooi voor 010BMXRacing. Díe gasten kunnen fietsen. Met kunstjes! En het mooie is: ze leren het anderen ook! Gun het deze stad, gun het jezelf, gun het de Rotterdamse kinderen om in deze betonjungle hun fietskunsten te vervolmaken. Daar profiteren we straks allemaal van. Kunnen we met z’n allen wheelies doen voor het stoplicht. Of over een bakfiets heen springen. Hoe kick is dat?
Margot Smolenaars

CONTRA 010BMXRACING

Ik heb het geprobeerd, maar er is echt heel weinig tegen 010BMXRACING in te brengen. De jongens achter het plan steken er hun eigen spaarcentjes in en zijn zo charmant als een puppie. Je zou kunnen stellen dat extreme sports al beoefend kan worden in deze regio. En dat het als het geïntensiveerd moet worden, de gemeente dat beter gewoon uit het sportbudget kan doen. De organisatie achter 010BMXRACING oogt ook wat losse polserig. Hoe professioneel ze zijn moet maar blijken. Dat kun je allemaal beweren. Maar ik ga het niet doen. Ik ben verre van een BMX’er, maar dit is een leuk project van deugende gasten. Als kid van een jaar of 14 zou ik het wel weten.
Vincent Cardinaal

PRO RRROOTS

De erfgoedwereld is op drift. Ja, u, in uw fijne woning merkt daar natuurlijk helemaal niets van. Dit speelt zich af binnen de muren en op de burelen van bijvoorbeeld Museum Rotterdam, waar directeur Paul van de Laar niets liever wil dan zijn museum klaarstomen voor de eeuw die alweer 14 jaar onderweg is. Hoe gaan we zaken bewaren in het digitale tijdperk? Het is de oervraag van alle erfgoed in een notendop: hoe herinneren we, en volgens welke methode? Rrroots doet een moedige en goede poging dit te bewerkstelligen. De oral history and everything else van de stad, handzaam samengebracht. Het toont waarom erfgoed eigenlijk de essentie van het bestaan is: wat houden we? En wat gooien we weg? Wat was het allemaal waard?
Vincent Cardinaal

CONTRA RRROOTS

Rrroots wil dat wij ons dagelijks leven verdiepen met rauw Rotterdams historisch besef. De vorm die ze daarvoor kiezen moet ook, of juist, jongeren aanspreken. Rrroots vraagt ons onze persoonlijke verhalen online te delen. Verhalen zijn verbeelding: je moet ze voelen, erom heen draaien, ze kun proeven en zo de verteller leren kennen. Pas dan wordt het verhaal onderdeel van jou, jouw leven. Kortom, daar is tijd voor nodig.
Rrroots wil met zijn vorm aansluiten bij de wens van jongeren om online informatie te delen, maar die jongere is niet geïnteresseerd in het daadwerkelijk opgaan in online verhalen, niet als dat langer dan vijf seconden duurt. Ze houden het aantal likes op hun Instagram bij, scrollen door Tumblr en drukken met hun meedogenloze duim in luttele seconden tientallen potentiële Tinderdates weg. De virtuele wereld gebruiken ze voor snel contact en vluchtige bevrediging, niet voor het vinden van hun rrroots.
Inge Spaander
Voor meer informatie – zie de website van het Stadsinitiatief.