Vers Beton verzorgt maandelijks een column in het Rotterdams Uitmagazine. Deze maand memoreert Anneke Kortleve de Dance Parade.
Ik mis de Dance Parade. Het gevoel van beukende Rotterdammers, die van niets naar nergens lopen, is onvervangbaar. Alsof we in de rij stonden en daar ondertussen iets heel leuks van maakten. Rotterdam liet wel even zien hoe het moest. Met Michel de Hey als boegbeeld. Altijd maar weer die Michel de Hey. Het was mijn favoriete kar.
Mijn sterkste herinnering aan de Dance Parade is de remix van California Dreaming van Benny Benassi. Op dat moment wilde ik nergens liever zijn dan in Rotterdam. De zon scheen en de vorm van mijn zonnebril werd in mijn gezicht gebrand. Ik was dronken en ultiem gelukkig.
Benny Benassi kwam het nummer trouwens niet zelf ten gehore brengen (dat was vast Michel de Hey). Grote kans namelijk dat die op de veel grotere Street Parade in Zürich draaide, waar de Dance Parade elk jaar mee concurreerde. Dat betekende eigenlijk dat elke grote naam naar Zwitserland vertrok. Het gaf niets. Al had mijn buurman de plaatjes aangezwengeld, was ik ook in extase geweest.
En toen werd in 2012 tijdens de strandrellen in Hoek van Holland een hooligan doodgeschoten en was het plotseling allemaal over. Aboutaleb besloot tot extra veiligheidsmaatregelen en daar was de Dance Parade niet tegen bestand. De ramp met de 19 doden op de Love Parade twee jaar eerder maakte zijn besluit begrijpelijk. Die tunnels op de Westblaak werden er in ieder geval een stuk minder onschuldig door. Nieuwe inzichten, nieuwe maatregelen. Maar nooit meer in de rij staan met de plotseling herleefde negentiger jaren.
Mijn vreugde was dan ook groot toen ik zag dat een vervanging was gevonden in Dance Float op zaterdag 5 juli. Raadslid Jos Verveen twitterde ‘Brékend… Er komt een opvolger van de #DanceParade in 2014. #Rotterdam, maak je borst maar nat.’ Vijf boten in de Maas en vier feesten op de kades. We mogen weer in de rij van niets naar nergens!
Op 4 juli hoorde ik dat het was afgelast, omdat de organisatie faillissement ging aanvragen. Wat rot voor die gasten, was het eerste wat ik dacht. En ten tweede, waar lag het aan? Was het de kaartprijs die eerst hoog was en toen laag werd, in plaats van andersom, de verdeeldheid in het publiek (je kon een kaartje kopen voor óf op de boot, óf op de kade), de kwartfinale Nederland tegen Costa Rica, of de kleur roze op de website? En ten derde dacht ik. Gelukkig. Ik had uiteindelijk geen kaartje gekocht.
Waarom had ik geen kaartje gekocht? Het lag heus niet aan de kleur roze hoor, maar ik was te brak nog van vorige week en moet volgende week weer. Expedition, Lost & Sound, Boothstock. Er is zoveel te beleven in Rotterdam. Dit is juist het eerste jaar dat ik geen kaartjes heb gekocht voor Amsterdamse festivals. Aziz Yagoub en Rotterdam Festivals waren goede kapers op de kust van de Dancefloat – en ze hebben ook mij gegrepen. De Danceparade kwam terug toen hij eigenlijk net niet meer nodig bleek, tijdens het WK nog wel.
En ok, toch een beetje van belang: website was roze.
Nog geen reactie — begin de discussie!