Nog meer gespreksstof nodig voor de vrijmibo? Stuurvrouw Tara Lewis verbaast zich over de expositie van topschilderijen, allemaal nep.
De 200 greatest paintings ter wereld zijn sinds vorige week verzameld in Rotterdam. Gewoon in de Fenixloods op Katendrecht, alsof het niets is. Deze aankondiging bevreemdt mij: “Dit kan nooit kloppen?!” Klopt, ze zijn hartstikke nep, op ‘bijzonder precieze wijze gereproduceerd’, namelijk op ware grootte.
Kan het nog kneuteriger? Dan ben je een heuse wereldstad, heb je laatst nog een joekel van een kunstroof gehad, en dan krijg je dit. Een greep uit de als wervend bedoelde begeleidende tekst: “Een canon van de Westerse kunstgeschiedenis die bij iedereen een belletje doet rinkelen. (..) De werken zullen er nagenoeg hetzelfde uitzien als het echte werk en worden museaal tentoongesteld en belicht. De werken worden echter wel veel speelser gepresenteerd en er is veel meer duiding dan in het museum.”
Nuffigheid
Ik ben helemaal voor de notie dat kunst minder elitair moet zijn, maar zo’n aankondiging maakt alle nuffigheid in mij los. Zouden de meesters hier nu blij van worden, vraag ik me af. Lekker zij aan zij, geprint op foamboard, canvas, hout of spaanplaat. De organisatie zoekt nog mensen met affiniteit met kunst en ervaring in de cultuursector, om mensen te informeren over de aanwezige ‘kunst’ en een oogje in het zeil te houden.
Wat een geruststelling. Is dit de toekomst van kunst en cultuur in Rotterdam? Voorgesneden hapklare brokken kunst die in ons in een loods worden opgediend? Of is dit soms bedoeld voor toeristen, zodat ze recht van het cruiseschip af even wat cultuur kunnen opsnuiven?
Organisatie profiteert
Misschien is dit een commerciële goudmijn, maar de enige die daarvan profiteert is de organisatie. Of musea gebaat zijn bij dit soort projecten betwijfel ik ten zeerste, en of het de naam educatie mag hebben al helemaal. Het bijzondere moment wanneer je voor het eerst oog in oog staat met een meesterwerk, wordt op deze manier finaal uitgehold.
Misschien dat de bezoekers van deze expo nooit de kans krijgen om de stukken in een museum te bekijken. Maar volgens mij is dát nu juist een elitaire beredenering. ‘Art is therapy’ staat er in neonletters op het Rijksmuseum. Jammer dat deze tentoonstelling het therapeutische vermogen van een dosis Prozac heeft.
