Ga naar de inhoud

Feyenoord-Beşiktaş, de schaamte voorbij

Trouw Feyenoorder Tara Lewis bezocht woensdagavond de Champions League wedstrijd Feyenoord-Beşiktaş. Ze schaamde zich om Feyenoorder te zijn. Niet vanwege het spel, maar vanwege het legioen.

90-Rotterdam-Image-Bank
 
Tot vandaag schaamde ik me nooit om Feyenoorder te zijn. Integendeel. Dit getuigt op zich van een zekere behendigheid in de struisvogeltechniek. Ik verzon altijd smoesjes voor hooligans. Groepsdruk, drugs en meer van dat alles. Vanavond ging die vlieger niet op. Misschien dat ik iets heb geconcludeerd waar de rest van de wereld allang achter was, maar er zit een rotte kies in het legioen, en hij is infectiegevoelig.
Een greep uit het repertoire dat gister door zeker een paar duizend man gescandeerd werd. “Kankerturken.” en “Allah, Allah, je moeder is een hoer.” Naast mij zaten twee Turkse jongens. Ze fluisterden Turks met elkaar, maar hielden zich de rest van de wedstrijd muisstil. Af en toe slaakten ze een kreet als Feyenoord een kansje had, daarna klapten ze bemoedigend met de rest mee. Ze waren voor Feyenoord, zoveel was duidelijk.
Halverwege de tweede helft liep een jongen naar de wc, hij zag er buitenlands (voor mij ondefinieerbaar) uit en had een baard. Een biertje vloog rakelings langs zijn hoofd, gegooid vanuit het vak voor ons. Hij haalde zijn seizoenskaart uit zijn portemonnee en zwaaide ermee. “Kameraden, toch? Zijn jullie mijn kameraden?” Er volgde nog een biertje, en twee fluimen. Ik, en met mij anderen schreeuwden nog wel iets in verontwaardiging, maar het mocht niet baten. In de rust ontstonden er opstootjes en tien minuten voor tijd maakten mijn twee buurmannen zich ineens vliegensvlug uit de voeten. Ze voelden zich bedreigd, door de spreekkoren en de steeds grimmiger wordende sfeer. Ik gaf ze groot gelijk. Wie weet of zo’n doorgesnoven leipo hen nog kon onderscheiden van de tegenstander.
Ik verliet de Kuip met een ongekende frustratie. Niet over het verdiende verlies van mijn club, maar over het stuitende gedrag van mijn clubgenoten. Eigenlijk kan ik nauwelijks geloven dat deze mensen in Rotterdam wonen. Ik houd mezelf voor dat dit schuim der aarde een keer in de week uit hun randgemeente kruipt om de frustratie over hun mislukte bestaan eraf te schreeuwen. Dat is zoveel geruststellender dan de gedachte dat dit mijn buren en stadsgenoten zijn. Was dit altijd al zo? Is een groot deel van Nederland gewoonweg stilletjes racist? Of was dit een incident? Ik hoop dat iemand het me kan vertellen, want ik weet het niet meer. Een ding weet ik, en dat is dat ik me vandaag schaam om Feyenoorder te zijn.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk. Je bent al lid vanaf € 7,50 per maand, de eerste maand lees je gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

  • Niemand weet of de strijd tegen drugs op Zuid echt werkt

    • Veiligheid

    Het Nationaal Programma Rotterdam Zuid bindt sinds 2019 de strijd aan met drugscriminaliteit, maar werkt de aanpak ook? Data-onderzoek levert geen eenduidig beeld op. Opvallend: IJsselmonde duikt steeds vaker op in de criminaliteitscijfers.

  • Activist Benji de Levie: “Juist Rotterdam moet zich uitspreken tegen de waanzin in Gaza”

    • Human interest

    Activist Benji de Levie zat ooit tweeëneenhalve maand in een Israëlische gevangenis. Hij maakt zich al bijna vijftig jaar hard voor de Palestijnse zaak. “Als je wegkijkt heb je een bepaalde schuld. Ik ga die niet dragen.”

  • De langzame wederopstanding van een probleemstraat

    • Misdaad

    Ooit waren het chique winkelstraten, de afgelopen decennia hadden de Beijerlandselaan en de Groene Hilledijk een minder goede reputatie. Tot 2019, toen Alliantie Hand in Hand startte met een make-over en 63 winkelpanden kocht om meer grip te krijgen op de straat. Vers Beton maakte de tussenstand op.

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam