Elke week trakteert columnist Vincent Cardinaal op een stadse observatie. Deze week: het geheim van een contemplatieve Touretappe.
De maandag na de Tour de France. De meest zinloze dag van het jaar. Na drie weken wel en wee van de heren coureurs te hebben gevolgd, is er plots niets meer. Geen demarrage, geen panache, geen chasse patat. Geen truien en geen obligate interviewtjes met renners die net een col buitencategorie hebben beklommen en dientengevolge als een vaatdoek over hun stuur gedrapeerd hangen. In hun zinloze lijden ligt de schoonheid van de sport verscholen – wielrennen is een fenomeen dat bijna geen spelregels kent en dat er slechts toe dient te streven naar het onmogelijke. Verder zijn er zoveel verhalen als dat er coureurs zijn. Ik vind wielrennen ontzettend mooi.
Die beleving valt jaarlijks weg bij het ontwaken op de maandag na de Tour. Ja, de sportkaternen doen nog wel hun best. Overzichten en nabeschouwingen. Maar ook zij laten tussen de regels door schijnen: het feest is voorbij. Alle serpentines zijn uitgerold, de bezemwagen ruimt de confetti op. Of je volgend jaar wilt terugkomen.
Kritiek wordt het tegen de namiddag. Normaal zou je inschakelen op het slot van een lekkere slaapetappe, voer voor de sprinters. Uren kijken naar Franse wegen die voorbij glijden terwijl je allang de afloop kent. Niet-wielerliefhebbers proberen me vaak het geheim te ontfutselen van wat daar nu precies leuk aan is. De leegheid van hun levens schokt me. Er is helemaal geen geheim. Het is een drie weken lange contemplatie. Ik nam levensveranderende beslissingen tijdens het kijken van een Touretappe. Wielrennen is als een tabula rasa: het betekent wat je er zelf in stopt. Sport die geen metafoor voor het leven is, maar dat leven zélf gebruikt om mij iets te vertellen over mijn bestaan.
Afgelopen maandag besloot ik dat het maar eens anders moest. Fuck de dag na de Tour, Nieuwjaarsdag maal factor dertig. Ik stampte naar mijn kelder en pakte mijn fiets. Nee geen racefiets, een gammel brik zonder pretenties. Terwijl ik de straat opreed, bedacht ik me dat de Tour volgend jaar weer naar Rotterdam komt. Ik wist direct wat te doen: bij wijze van bezwering ging ik die route maar eens rijden. Dat het regende kon me voor een keer niets schelen.
Ik ging te werk als een kind – op iedere straathoek een prijs. Op de Laan op Zuid kreeg ik bij iedere brommer die ik inhaalde een bonusje. Binnen twintig minuten weer aan de andere kant van de Nieuwe Maas zijn betekende ‘leider in het klassement’. Op de Erasmusbrug danste ik als Vincenzo Nibali: laverend van achterblijver naar achterblijver. Ik droomde de stille bewondering in hun ogen. Zie die Cardinaal daar toch eens gaan, mensen! Ja, die heeft echt wel al zijn duivels ontbonden.
Dalend van de brug gaf ik de pedalen nog een keer de volle laag. Ik kromde over het stuur en ging met een rotvaart naar de Coolsingel. Voor het gemeentehuis rechtte ik de rug, sloot de ogen en stak ongegeneerd mijn handen in de lucht. Ik had de maandag na de Tour verslagen.
Thuis liet ik het koude water van de douche over mijn lijf stromen. Ik voelde de kus van de rondemiss nog branden op mijn wang.
Al 6 reacties — discussieer mee!
Ik zie hier eigenlijk nooit reacties staan op je vermakelijke stukjes tekst. Dus bij deze: ik lees ze erg graag
Dat is sympathiek, Cas!
Dat komt omdat je eigenlijk alleen maar ‘wat ontzettend leuk!’ kunt commenteer, Cas. En dat is uit de mode.
Evenzogoed: ‘wederom een puik stukje werk, Cardinaal!’
*commenten
Senks Lance.
Mooi stuk Vincent. Mooie referentie ook over die lege levens.
Vandaag de hele dag met Tristan gediscussieerd over Armstrong. En ik ben er eindelijk uit. Die positieve test van ’99 moet leiden tot een 2-jarige schorsing, net als bij de rest. En dan krijgt Zülle 1999, Ullrich 2000 en 2001, en houdt Armstrong 2002-2005. Eindelijk ben ik eruit. Met dank aan Tristan. (En Tim Krabbé.)