Ziel op Zuid: Ga weg

Nabil Bantal is huisarts én schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. Vandaag: de eenzame zelfverwoesting genaamd alcoholisme.

“Ga weg”!
Tragisch. De stappen die ik net heb gezet, zet ik nu terug. Daar ik het gevoel had dat ik net iets kon betekenen, beteken ik nu niets. De gang in het verzorgingshuis lijkt langer dan ooit. Het lood in mijn schoenen is door mijn zolen gezakt. Het tapijt dat hier jaren dienst heeft gedaan dempt mijn gedachten bij elke stap die ik zet. De dag begon nog zo mooi. De zon scheen toen nog.
Een oude man ligt in de kamer. Een bed staat tegen de wand. Hij ligt onder de dekens. Zijn rug naar mij toe. Hij is een grote kerel, past net in het bed. Hij woont alleen, zijn vrouw is net overleden aan de gevolgen van dementie. Ze verslikte zich regelmatig, kreeg vaak een longontsteking en dat was er nu een teveel.
Op de grond ligt een fles port. De fles is nog voor een derde gevuld. Een paar glazen hangen er omheen. Een glas ligt op zijn kant, er zit nog een klein laagje port in. De rest is uit het glas verdwenen in het vloerkleed. In de kamer hangt een eigenaardige geur. Een combinatie van port, zweet en urine dringt mijn neus binnen als ik voorzichtig aanstalten probeer te maken. Ik stop, onder de dekens zie ik voeten. Maat vijfenveertig, met een bleke huid en nagels die korrelig en geel zien. Ik vraag me af wanneer hij zijn voeten voor het laatst heeft bekeken.
“Ga weg” klinkt het nu onder de dekens. “Ik kom even kijken hoe het met u is”, probeer ik voorzichtig. “Goed…., kan niet beter”, klinkt het met een dubbele tong.
Langzaam buig ik me over hem heen. De adertjes in zijn ogen zijn vurig rood, en zijn oogleden hangen. Zijn pupillen staan wijd. Zijn mond pruilt en de vlekken port staan op zijn kin. Langzaam draait zijn hoofd richting mijn blikveld. Hij kijkt me aan, staart nu naar mij zonder te kijken. De seconden tikken langzaam weg. “Ga weg, ik ben moe”.
De verzorging maakt zich de laatste tijd grote zorgen. De alcohol was altijd in de buurt. In zijn ouderlijk huis werd ook gedronken, na het werken kwam zijn vader thuis na een dag fysiek zwaar werk en vond dat hij een glas port had verdiend. Een glas veranderde vaak in een fles. Zo deed hij dat later ook toen hij zijn eigen handel was begonnen. Hij werkte hard, minimaal 80 uur in de week om zijn gezin te onderhouden. Hij had het niet altijd makkelijk, dronk elke avond om zijn gedachten te ordenen. Hij kon zo makkelijker in slaap komen. Nadat een vriend hem had opgelicht, nam zijn drankgebruik toe.
Zijn lever is verhard en zijn ziel is zacht. Niet in staat om zijn verdriet in te passen. Elke week heb ik geprobeerd om iets meer contact te krijgen. Tegen de tijd dat ik bij hem ben na het ochtendspreekuur, is hij alweer vertrokken. Ook vandaag.