Nabil Bantal is huisarts én schrijver. Via zijn praktijk en zijn patiënten kijkt hij naar Rotterdam. In zijn serie Ziel op Zuid maakt hij ons deelgenoot van zijn bevindingen. Deze keer: de verwoestende kracht van obesitas.
De wachtkamer loopt over, mensen met paraplu’s maken plassen. Natte gel vindt zijn weg tussen bakkebaarden, glijdend en sloom. Mascara wordt bijgewerkt op lijnen die niemand meer zag zitten. In de hoek zit een vrouw, op iets meer dan een stoel. Ze kijkt naar de grond. Haar adem is zwaar, de handen gevouwen. Als zij haar naam hoort, durft ze niet te kijken. Langzaam komt ze in beweging, steunend op haar paraplu.
Als ze binnen is, geeft ze mij een hand.
Het is de eerste keer dat ik deze vrouw van mijn geboortejaar tegenover me heb zitten. “Ik ben hier niet eerder geweest”, zegt ze. Ze maakt een gelaten indruk. Haar schouders heft ze hoog.
“Ik wil niet meer dik zijn”; een zucht verlaat haar lichaam. “Mijn hele leven voer ik een strijd die ik maar niet lijk te winnen, ik heb alles geprobeerd. Sinds mijn 13de ben ik bezig met het tellen van mijn calorieën, ik dieet me kapot, en sport meer dan mijn hele straat bij elkaar en toch blijf ik kilo’s tellen”.
Haar bloeddruk stijgt de laatste jaren te snel, en ze slaapt met een apparaat omdat haar adem anders stokt, haar kinderwens heeft ze na de eerste opgegeven. Ze is bang voor haar hart, en haar hart is bang voor haar. Haar enige hoop is een operatie. Haar wens is om op een stoel te kunnen passen, net als de rest. Een normale broekmaat, en ze wil geen onderwerp van discussie meer zijn.
“Ik wil dat ze me weer normaal maken, dat ik weer ik kan winkelen zonder dat ik me hoef druk te maken of ik wel in een pashokje pas. Ik wil weer van mezelf houden als ik in de spiegel kijk.”
Haar BMI is hoog, haar gewicht nog hoger. Ze komt in aanmerking voor een verwijzing naar de chirurg. Haar strijd zal daar verder gaan. Zij zal de chirurg, diëtiste, psychologen en andere paramedici moeten overtuigen. Na de operatie zal ze intensief begeleid moeten worden om niet in valkuilen te treden die haar hier in de spreekkamer hebben gebracht.
Als ik mijn volgende patiënt wil ophalen, zie ik twee jongens. Vrienden van een jaar of tien, beide houden ze een energiedrankje beet. Ze praten snel. Sneller dan de rest. Ik vrees voor de epidemie die ons hier op Zuid te wachten staat.
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek
Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk. Je bent al lid vanaf € 7,50 per maand, de eerste maand lees je gratis.
Nog geen reactie — begin de discussie!