Ga naar de inhoud

7 plekken om te vozen, verhalen om te blozen

De zomer zindert in de stad en dat is te merken. We vroegen onze redacteuren naar de bijzonderste plekken waar ze ooit de liefde bedreven in deze rauwe, romantische havenstad. Anoniem kwamen de spannendste verhalen: onder een brug, op een viaduct, in een container of op een dak met spectaculair uitzicht. Stadsromantiek ten top!

Vozen
Vozen

1. Viaduct

Het is dertien jaar geleden, maar ik weet nog hoe de uitlaatgassen roken. Omdat ik nog thuis woonde waren we beperkt tot het zolderkamertje van mijn eerste liefde op de Zwartjanstraat, waar de huisgenoten konden meegenieten van elke krakende bedveer. Achteraf bevreemdt het me niet dat we onze toevlucht zochten tot de buitenlucht. Van bouwterreinen, willekeurige muurtjes, openbare wc’s tot gewoonweg in een stilstaande auto (geparkeerd op de G.J. de Jonghweg). Ik was jong, verliefd en had altijd en overal zin. De meest onverwachte en lichtelijk exhibitionistische uiting hiervan kwam na een bezoek aan de Euromast. We liepen richting Het Park, over het voetgangersviaduct. Ik drukte hem tegen de reling aan en zoende hem, mijn handen naar beneden glijdend. Hij was te verbouwereerd om tegen te stribbelen toen ik zijn riem, knoop en rits openmaakte. Terwijl ik hem op mijn knieën de herinnering van zijn leven bezorgde, raasden onder ons de auto’s de Maastunnel in en uit. Ik weet zeker dat hij tot op de dag van vandaag naar boven kijkt als hij de tunnel inrijdt en het dan net iets warmer krijgt.
(Tip: eenzelfde loopbrug die zich hiervoor leent is die naast de ingang van metrohalte Wilhelminaplein.)

2. Dak

Het was op een feestje in Las Palmas, toen daar nog gefeest werd. Er werd clubhouse gedraaid, de dansvloer was vol en ik stond nog geen vijf minuten met hem te zoenen, toen de lange jongen me meenam naar een industriële lift.
Piepend en krakend stegen we op. Handen verdwenen in overhemden en onder truitjes. Toen we boven – waren we helemaal boven? – aankwamen, ging de lange jongen me voor en hield een sleuteltje in de lucht. Ondeugend keek hij over zijn schouder. Ik volgde. We gingen een betonnen trap op, vervolgens een trap van hout, en kwamen uit op het dak van Las Palmas, dat toen nog plat was. Nou, ja, helemaal plat was het niet. Er stond een klein, felgroen huisje, dat je van veraf kon zien. Deze parasite was een prototypisch bouwwerk met vloeren, wanden, daken en meubels van dikke, massief verlijmde platen naaldhout. Tien seconden nadat de lange jongen de sleutel van de voordeur had omgedraaid, lagen onze kleren bezaaid over al dat naaldhout. Wat ik me herinner van het halfuur dat volgde, was vooral: naaldhout. Naaldhouten wanden, waartegen ik me afzette met mijn voeten. De naaldhouten tafel waar ik me met twee handen aan vastgreep. Naaldhout in mijn billen, tegen mijn wang en op mijn knieën. En vervolgens het orgasme met beslist het allermooiste uitzicht ooit.

3. Heijplaat

In 2003 was Rotterdam in de ban van Rotterdam Waterlife. ‘Hart voor de stad = passie voor water’ was het motto. Een hele zomer lang werd Rotterdam als jonge, dynamische stad gepositioneerd, met allerlei activiteiten. Rondom het water zou van alles te doen en te beleven zijn. Mijn vrij prille verkering en ik besloten ons bed eens uit te komen om wat cultuur te gaan snuiven. We maakten de vrij mistroostige tocht naar Heijplaat, waar een buitenexpositie was op het ‘QI-kunsteiland’. Op het Quarantaine-terrein aangekomen troffen we een stuk eiland, waar onbekende kunstenaars hun fantasie de vrije loop hadden gelaten. Een wandelroute leidde langs bizarre installaties en objecten, die in de bosjes geparkeerd waren. Het was er uitgestorven. Waar waren al die kunstliefhebbers? Hoe zat het hier met die passie voor water, dat hart voor de stad? De verse verkering en ik lieten ons niet kennen. We stonden geïnteresseerd stil bij elke moeilijke sculptuur, elk onbegrijpelijk object. In een boekje zochten we de betekenis ervan op. Totdat de hitte ons te pakken kreeg en we giechelig werden. We volgden de route over het eiland en kwamen uit bij een container waarin een nogal artistieke video vertoond werd. Lachend duwde ik de verkering naar binnen. Struikelend trok hij mij mee, het donkere hok in. Het ontaardde in een stoeipartij die uitmondde in gesjor aan kleding en gulzig gehap. We deden het daar, staand tegen de muur van die gammele keet, met pretentieuze video art en het zoemen van de diaprojector als enige omgevingsgeluiden. Natuurlijk, in theorie kon ieder moment iemand binnenkomen. Maar om de een of andere reden achtten we die kans vrij klein.

4. Wilhelminakade

Het begon met grootspraak. Mijn collega van Café Rotterdam – met wie ik goed bevriend was geraakt – en ik hadden de Wednesdaynightskates geskatet en zaten op het terras van Dizzy aan een biertje. Het was al laat, zeker één uur, en de volgende ochtend zouden we allebei om half acht moeten werken. “We kunnen net zo goed nu alvast naar Café Rotterdam gaan,” vond hij. “Slapen we daar.” Van “doe niet zo gek” sloeg ik om naar “waarom ook eigenlijk niet?” We reden langs zijn huis, haalden daar matjes, slaapzakken en een rugzak op, die we volpropten met brood, eieren, een fles sinaasappelsap, twee tandenborstels, werkkleding voor de volgende dag en – waarom weet ik nu niet meer – Rummikub. Bepakt en bezakt, alsof we op vakantie gingen, zoefden we op onze skates de Nieuwe Binnenweg en de Witte de Withstraat door, de Erasmusbrug over. Vanaf de brug zagen we onze collega’s van de avondshift de lichten uitdoen en we wisten: de kust is veilig. “Nu,” zei mijn collega en we lieten ons naar beneden rollen, de Wilhelminapier op. Het was een broeierige zomeravond, we konden prima in de buitenlucht slapen. We rolden onze matjes uit op de balustrade van het restaurant. Kort daarvoor hadden daar nog met linnen gedekte tafeltjes gestaan. Nu bouwden wij daar een gezellig nestje. Tuurlijk, het zou op zoenen uitdraaien, en op nog veel meer. Maar voorlopig was de sfeer melig en uitgelaten. We lachten de zenuwen weg. Kon het eigenlijk wel, wat we deden? Of zouden we weggestuurd worden, als iemand ons snapte? We keken naar de boten die voorbij voeren en de zonderlinge figuren die er blijkbaar ‘s avonds langs de kade wandelden. Op een gegeven moment zagen we het licht worden. Dat was het moment waarop wij al lang tevreden en loom in elkaars armen lagen. En we wisten: over een uurtje moeten wij de tent opengooien.

5. WTC

Ik zag hem staan in de Vibes: blond, lang en nét iets te corporaal. Ik wist het meteen weer; niet lang daarvoor was hij in zijn eentje naar de film geweest. Hij was me opgevallen omdat hij alleen, jong en aantrekkelijk was. Toen hij mijn aansteker leende om buiten een jointje te roken, was ik verliefd. Dit was een foute bal, mijn favoriete soort. Blijkbaar was ik hem ook niet onopgemerkt gebleven, want hij kwam naar me toe. We hadden nog geen drie zinnen gewisseld of we stonden te zoenen. In een mum van tijd stonden we buiten. We zouden ergens op een bankje nog een biertje gaan drinken, was het plan. Van mijn laatste geld kocht ik twee flesjes Hertog Jan bij de Bootleg, en we liepen de stad in, zonder concrete bestemming. Het was bijna vijf uur en de zon kwam op. Toen we de Coolsingel overstaken, moest ik ineens enorm nodig plassen. Ik had laatst nog een tentamen gemaakt in een zaal van het World Trade Center, wist waar de wc zat en gokte dat hij open zou zijn. De blonde god zou op de trappen op mij wachten. Toen ik van het toilet kwam stond hij bij de uitgang van de wc op me te wachten. Of ik zin had om met de lift naar de bovenste verdieping te gaan. Na zoenend drie keer op en neer te zijn geweest, belandden we ergens op de stugge vloerbedekking. ‘Of ik het zeker wist’, vroeg hij nog. Ik fluisterde ‘ja’ en waande me in corporate heaven. Op de terugweg kwamen we de nachtportier tegen, die ons verbaasd vroeg waar we vandaan kwamen. Buiten was het licht, was de magie voorbij en van de blonde god heb ik nooit meer iets gehoord.

6. Erasmusbrug

Een warme zomerdag eind jaren ‘90. De Erasmusbrug was nog jong en bood nieuwe, spannende ontdekkingsmogelijkheden. En ontdekken, daar wist ik als tiener samen met mijn nieuwe verkering wel raad mee. Een stuk over het hoogste punt van de brug, aan de zuidkant, kan je met een trappetje naar beneden. Je komt dan terecht op een laag plateau dat wordt afgesloten met een muur. Een leuk extraatje voor toeristen, maar wij zagen andere mogelijkheden. De muur begon namelijk niet vanaf de grond, maar een stukje daarboven. Op onze buik schoven we onder de muur door. Daarachter bevond zich – tot onze grote verrassing – een enorme ruimte, vlak boven de Maas. Een geweldige plek onder de Erasmusbrug waar niemand anders kwam, met het geluid van razende auto’s en om de vijf minuten een denderende tram 20 boven je hoofd. Stadsromantiek! Mijn toenmalige vriendje en ik bleven er kort na deze ontdekking een nachtje slapen. We hadden ons geïnstalleerd en onze slaapzakken veelbelovend aan elkaar geritst, klaar om elkaar te ontdekken. Maar net toen de spanning tussen ons opliep en er onwennig een hand in mijn onderbroek verdween, hoorden we iemand ons pas verworven domein naderen. Een indringer. Het klonk als een dronken zwerver en hij maakte aanstalten om ook onder het muurtje te schuiven. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik begon zenuwachtig te giechelen. Mijn vriendje bleef gelukkig kalm en zette zijn zwaarste stem op: “Wegwezen, het is hier al bezet!”. De zwerver droop mompelend af. De rest van de nacht stonden we op scherp en waren we bang dat hij terugkwam. De hand van mijn vriendje keerde niet meer terug in mijn onderbroek. Kort daarna werd het muurtje dichtgemetseld.

7. Vibes

In het begin van een relatie manifesteert zich geregeld de behoefte om ‘het te doen’ op vreemde, spannende plekken. Mijn eerste liefde en ik deden ‘het’ op stranden, in bosjes en in parkjes, maar voosden ook wat af op de wc’s in Rotterdamse horecagelegenheden. Daarvan herinner ik me ons avontuurtje in de Vibes het beste. Ik denk omdat de Vibes toch wel de ranzigste, minst anonieme, maar ook spannendste keer was. We waren al een beetje aan het fluisteren, zoenen en flirten en opeens trok ik hem mee. Ik keek of de kust veilig was in het damestoilet. Niemand. Let’s go. Handen op spoelbak (zitten is daar té vies) en vijf minuten pure lust. Maar toen we klaar waren, was de kust allang niet meer veilig. We maakten samen de walk of shame langs de wachtende dames. Gelukkig werden we niet uitgefloten. Ik kreeg zelfs een duim omhoog en ons publiek leek eerder onder de indruk. Met een behoorlijk rode blos sprintten we snel naar de bar voor véél drank. Om af te koelen. Maar niet om dit ooit nog te vergeten.

Meer tips?

We kregen ook nog enkele anonieme inzendingen met tips voor locaties, zonder bijbehorend sappig verhaal, zoals de lift van het Nhow hotel, de rupsband van een machine op een bouwplaats en de (vrijwilligers)afterparty van het IFFR. Heb je ook nog een aanrader die je met ons wilt delen? Deel ze (anoniem) in de reacties!
Deze verhalen werden verzameld en opgetekend door Tara Lewis en Elsbeth Grievink

De zomer van Vers Beton: Je Zweet Toch
Vers Beton besteedt deze week aandacht aan zomers Rotterdam. De stad is door veel van haar bewoners tijdelijk ingeruild voor een Franse camping of een Turks strand. De cultuurinstellingen hebben de deuren gesloten, er is weinig verkeer in de mailbox en geen sport meer op tv. En wat gaan we dan doen? Dat onderzoekt Vers Beton in Je Zweet Toch, onze special over zomers, broeierig, heet, zwoel en lichtzinnig Rotterdam.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.

Misschien vind je dit ook interessant

  • Het Cultuur-Vakantiepaspoort voor grote mensen

    • Je Zweet Toch

    Summers in the city. Theaters zijn gesloten, gezelschappen op de Bahama’s en musea in sluimerstand. Zin om toerist-in-eigen-stad te zijn? Vers Beton speurde de zomeragenda’s af voor tien tips tegen de cultuurarme zomer.

  • Rotterdam aan zee: dit zijn de zes leukste stranden van de stad

    • Je Zweet Toch

    Zodra de eerste zonnestralen verschijnen, trekt Nederland massaal naar de kust. Maar wist je dat je onze mooie stad helemaal niet uit hoeft voor een koele bries, een verfrissende duik en een gezonde teint? Rosanne Dubbeld trok eropuit en laat je de stranden van Rotterdam zien, met het mooiste uitzicht over zee of op de Rotterdamse skyline.

  • De zomer van Barbara

    • Je Zweet Toch

    Iedereen herinnert zich zijn eerste hete zomer nog. Waar hormonen gierden en, met een beetje geluk, een uitweg vonden. Vincent Cardinaal over een helse hete zomer – op een soort van goede manier.

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

  • Stadsgesprek

    • Evenement

    Hoe blijft Rotterdam in de toekomst bewoonbaar? Het klimaat verandert en dat merken we ook…

    Venue: Debatpodium Arminius
    Datum:
  • Gebouwen door Vrouwen viert het werk van vrouwelijke architecten. Kom naar de feestelijke lancering en vier met ons de bijdragen van vrouwen aan architectuur, stedenbouw en landschapsontwerp in Nederland.

    Venue: Keilepand
    Datum:
  • In de Dolle Kavita Talkshow gaat Rotterdamse schrijfster en theatermaker Shantie Singh in gesprek met verschillende “Dolle Kavita’s”. De eerste editie van talkshow vindt plaats op Internationale Vrouwendag, op zaterdag 8 maart 2025 in theater Zuidplein. Het thema van de kick-off editie is PIONIERS VAN NU.

    Venue: Theater Zuidplein Rotterdam
    Datum:
  • Bekijk de agenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam

  • Stichting Sanderling richt zich op het verzamelen en beschikbaar maken van authentieke verhalen, herinneringen, ervaringen, dromen en ideeën van en over gewone mensen binnen de domeinen natuur, cultuur en ontmoetingen. Zo wil de stichting vastleggen wat niet vergeten mag worden, mensen inspireren en verbinden, participatie stimuleren en bewustwordin kweken voor wat onze wereld waardevol maakt. Stichting Sanderling doet dat door middel van participative storytelling.

  • Wil jij werken in het politieke hart van de gemeente Rotterdam voor de leukste fractie van het stadhuis, dan willen we graag met je kennismaken. GroenLinks staat voor een cultuur waarin iedereen zich welkom en thuis voelt, met oprechte aandacht voor de Rotterdammer en voor elkaar. We erkennen en waarderen ieders unieke achtergrond en we werken samen om Rotterdam groener, eerlijker en inclusiever te maken. We doen dat samen met een sterk en divers team van medewerkers en raadsleden.

  • De gemeenteraadsfractie van de Partij voor de Dieren in Rotterdam zoekt een
    bevlogen social media medewerker. Als lid van ons team krijg je de kans om met jouw creativiteit het verschil te maken. Jouw doel is om onze partij zo goed mogelijk te profileren op onze social media kanalen. Een baan in het hart van de Rotterdamse politiek waar je het verschil kunt maken voor dieren, natuur en het milieu.

  • Bekijk alle vacatures