Schrijver in de stad: Een dode duif

Met rasse schreden keert de laatste dagen buiten de herfst weder. Op het Eudokiaplein waait de wind, als Vincent Cardinaal er een duif vermoordt. Schrijver in de stad gaat vandaag over melancholie. 

En toen reed ik een duif dood. Ik schoot met mijn fiets over het Eudokiaplein richting fietsbeugels en opeens was-ie daar. Ik zag hem eerst niet, en vervolgens te laat. Terwijl ik mijn fiets stalde rolde het voorwiel over zijn nek. Ik hoorde een krakend geluid (alsof iemand zijn vingers knakte), keek naar beneden en dat was dat. Niets meer aan te doen. En ik was nog wel vrolijk onderweg om wat boodschappen te halen. Nu was ik opgezadeld met de stoffelijke resten van een voorheen levend wezen.
Had ik al eens een leven beëindigd? Ja, talloze muggen, vliegen, wespen. Beestjes. Maar nog nooit iets groter dan een knikker. Wel had ik ooit in een slachthuis gestaan tijdens een werkweek. Hoewel de leerkrachten was bezworen dat er tijdens het bezoek niets zou gebeuren, werd er toch doodleuk een kalf uit een trailer gehaald. Even later verdween het om een hoek, een minuut of vijf later gevolgd door een ijselijke gil. Meiden én jongens begonnen te huilen. De meester probeerde er het beste van te maken maar veel werd er die dag niet meer gesproken.
Hoe nu verder? Ik keek wat om me heen. De duif zat nog steeds onder het wiel geklemd. Ik rolde de fiets daarom maar wat voorzichtig terug en tilde het voorwiel op. De duif bleef plakken. Om een tel later alsnog richting de straattegels te vallen. Als een in een baldadige bui tegen het plafond geworpen pannenkoek waar de zwaartekracht weer vat op krijgt.
Zonder dat ik het gemerkt had kwam er een man naast me staan. Een oudere heer, gehuld in beige en met zo’n rolkoffertje voor zijn boodschappen. De klep stond open. Ik zag koffiemelk, een bloemkool. Bovenop lag een vers exemplaar van het weekblad Story. ‘Voor mijn vrouw’. Ik begreep het en knikte hem toe.
De man bleef staan. Hij keek naar de duif en ik ook. ‘Die is dood’. Dat kon ik niet ontkennen. ‘Wat ga je er mee doen?’ vroeg hij, alsof ik net een kraakhelder biljet van vijftig euro had gevonden. ‘Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee, meneer’. Daarop kwam hij in actie. Uit een zijvak van zijn rolkar pakte hij een plastic tas van Kruidvat. Hij keerde hem binnenstebuiten, stak zijn hand erin en greep de duif vast. Koeltjes trok hij de zak om het beest heen en bond hem dicht met twee grote elastieken, die uit een ander zijvak kwamen. De ingepakte duif legde hij op de Story. De klep ging dicht. ‘Goedenmiddag’ zei hij en daar ging-ie.
Wat lacherig bleef ik staan. Er waren geen getuigen, behalve talloze andere duiven. Zij hadden zo te zien geen interesse. Ze moesten eens weten. Het ene moment scharrel je wat over het Eudokiaplein en het volgende moment lig je gewikkeld in plastic in de rolkoffer van een oud mannetje, onderweg naar je laatste rustplaats.
De wind trok aan op het Eudokiaplein. Het kon best wel eens gaan regenen. In de supermarkt staarde ik langer dan gebruikelijk naar de houdbaarheidsdatum van een pak melk.