De regenboogvlag uit in héél Rotterdam — betaald artikel

Het laatste weekend van september stond Rotterdam in het teken van de eerste Rotterdam Pride. Vers Beton blikt terug met initiatiefnemer en organisator Dora Borst. Een gesprek over vreugdetranen, felle kritieken en een ‘homostad van likmevestje’. “Ik geloof in de kracht van groeien.

‘Verzin een roze evenement voor Rotterdam’, luidde de opdracht van de gemeente vorig jaar. Het resulteerde in de samenwerking tussen Marc Kabbedijk (uitgever gay glossy Ferry), Jan-Willem Veerbeek (eigenaar café Keerweer, bar Strano en café Loge’90) en Dora Borst (Concept Circus). Het culturele gecombineerd met het commerciële: het bleek een gouden greep. Rotterdam Pride (rustend op het fundament van de Keerweerparade) bood plek voor kunst en cultureel vertier, maar ook voor feest en grote optredens. Borst kijkt terug op een zeer geslaagde eerste editie. Het zonnetje scheen het hele weekend, het bezoekersaantal liep op tot 15.000 en de sfeer was ‘kicke’.

Vertel, hoe was het?
“Te gek! Alle eerste keren zijn spannend. Je wilt dat er genoeg mensen komen, dat alle programmaonderdelen goed bezocht worden. Iedereen steekt toch zijn nek uit en doet zijn uiterste best. Rotterdam Pride heeft zich gepresenteerd als een hele grote paraplu. We wilden alles wat op het gebied van seksuele diversiteit te beleven is in Rotterdam naar buiten brengen. Daar zijn we goed in geslaagd. Natuurlijk is er altijd meer dat je kunt laten zien, maar het is een mooie mix geworden van belangenorganisaties, kunst, een cultureel programma, maar ook feest, grote optredens en natuurlijk de citytours. Vooral die citytours zou ik volgend jaar nog meer op de kaart willen zetten, omdat je via die tours allerlei mensen en organisaties tegenkomt die zich met dit onderwerp bezighouden.
Ook binnen de LHBT-gemeenschap heb je zoveel subculturen. Roze ouderen, alto’s, verschillende nationaliteiten. We hebben de ouderen bereikt, de kinderen – hoewel we daar volgend jaar nog meer op willen inspelen. De Totally Strano Street Party richtte zich op de urban doelgroep, met latin house. De Flierefluiter programmeerde onder andere Bonnie St. Claire. WORM richtte zich op de gender intellectueel. LOUD stond vol met lokale muziekacts en een groot internationaal feest in de Maassilo trok veel mensen van buiten Rotterdam. Er was een Bi-picknick in het Euromastpark. En dat is nog maar een greep uit het programma. Al met al, hebben we veel groepen bereikt.”

Vanwaar de naam Rotterdam Pride?
“Het moest een naam worden waar iedereen zich in kon vinden én die een ambitie onderstreept. We willen laten zien hoe open Rotterdam is en wat hier allemaal is in de stad. Geen parade, zoals in Amsterdam, maar we laten zien wat er in Rotterdam allemaal te doen is. In de aanloop vroegen mensen weleens ‘waarom nou een feest voor gays? Het is toch allang geaccepteerd?’ Dan zeg ik, als het geen probleem is dan mogen we daar ook best trots op zijn, en dat ook laten zien. Laten zien dat wij er zijn.”

Wat was voor jou een hoogtepunt?
“Het was een super mooi weekend. Overal stonden fietsen, alles was op loopafstand. Je zag het hele weekend dezelfde mensen lopen, lekker met een biertje in de hand. Echt een sfeer! Dat vond ik gewoon kicke! Op een gegeven moment kwamen bij mij de tranen. We hadden een theatervoorstelling voor kinderen geprogrammeerd in het Bibliotheektheater, een stuk over een meisje dat opgroeit met twee vaders. Veertig bezoekers, dus ik was al heel blij. Toen ik daarvandaan kwam liep ik langs LOUD, een vrouwencafé op de Posthoornstraat. Zij hadden een groot podium staan en net op het moment dat ik langskwam speelde er een cover(vrouwen)band. Er stonden vijfhonderd man voor dat podium, de hele buurt was komen kijken. Kinderen, ouderen, er waren mensen aan het dansen. Echt een festivalgevoel in de straat. Toen kwam alles bij elkaar: het was overal druk, de theatervoorstelling was een succes geworden, de citytours gingen goed en toen zag ik die vrouwen op het podium, een performance vol overgave. Wauw. Toen moest ik huilen.”

Hoe kijk je tegen de kritieken aan, bijvoorbeeld van de Regenboog?
“Ik ben daar gedurende het organisatieproces niet op ingegaan. Wij hebben de Regenboog steeds maar weer uitgenodigd om mee te doen, mee te denken. Zo’n opmerking vlak voor het evenement, via de media, voelt als een messteek in je rug. En uiteindelijk hebben zij hun deuren ook niet gesloten, ze hebben hier van mee geprofiteerd. En die opmerking dat de stad een feest geeft van belastingcenten… Ik denk dan: kijk eens wat de Pride teweeg heeft gebracht in de stad en in de media. Eigenlijk hoop je dat zij diezelfde wens hebben omdat zij ook voor die doelgroep een horecagelegenheid hebben. Probeer er nou samen iets moois van te maken.”

Rotterdam Pride werd ook te kleinschalig genoemd, in een opiniestuk op Vers Beton.
“Ik vond het niet kleinschalig. Er waren 15.000 man, we hebben zeker met dertig partners samengewerkt. Ik geloof heel erg in de kracht van groeien.”

Waarom vonden jullie het nodig om de Pride te organiseren?
“Ik ben zelf vijf jaar samen geweest met een vrouw. Wij kwamen overal, Rotown, Lantaren/Venster, Las Palmas. Nooit staken we onder stoelen of banken dat we een stel waren. Maar toen ontmoette ik een meisje die vertelde dat ze niet wist waar we naar toe moest, waar ze meiden kon ontmoeten. Ik heb haar toen laten zien waar ik kwam. En dat is wat je ook voor Rotterdam wilt: Rotterdam is een stad om te ontdekken, je wilt de mensen meenemen. Niet alleen de LHBT-gemeenschap, maar iedereen. We vieren hier de vrijheid van seksuele diversiteit, omdat die er is, er mag zijn én omdat we daar trots op zijn.”