We zullen jullie eens goed aanpakken, luie profiteurs! Dat is de boodschap van het stadsbestuur van Leefbaar, CDA en D66 aan mensen die het minder getroffen hebben: die slecht verdienen, hun baan kwijtraken, afhankelijk zijn van een uitkering, of gehandicapt of dakloos zijn. Moeten we mensen helpen, of straffen en wegpesten? Hebben we een ‘offensief tegen armoede’ of een ‘offensief tegen de armen’ nodig? Dat is één van de centrale vragen in het Rotterdamse publieke debat de komende tijd.
Bijna vijftien procent van de Rotterdammers is werkloos. Een kwart van de jongeren zit zonder baan, en onder allochtone jongeren is de werkloosheid net zo hoog als onder jongeren in Spanje en Griekenland. Een kwart van de kinderen leeft in armoede. Er zijn al vijf verschillende voedselbanken in Rotterdam. Veel gezinnen leven van 40 euro per week, en komen niet rond of raken steeds dieper in de schulden. Dat gaat lang niet alleen om mensen met een uitkering: een meerderheid van de mensen die nauwelijks rond kunnen komen heeft wel een (slecht betaalde of deeltijd-)baan, of is ZZP’er.
Vette pech
Je kunt deze feiten op twee manieren bekijken. Je kunt zeggen: succes is een keuze, het ligt aan mensen zelf dat ze niet verder komen in het leven – en dat combineren met wat Telegraafretoriek over profiteurs, hangmatten en pamperen. Of je kunt zeggen: die werkloosheid en armoede zijn structurele problemen, die flink verergerd zijn door de economische crisis én door kabinetsbeleid. Armoede is vette pech en kan iedereen overkomen, en daarom hebben we als samenleving ook een verantwoordelijkheid om dat zo veel mogelijk tegen te gaan.
Het Rotterdamse stadsbestuur kiest overduidelijk voor het eerste. Leefbaar, CDA en D66 zijn het over veel dingen onderling niet eens. Op het gebied van integratie en veiligheid lopen hun opvattingen sterk uiteen. Maar op sociaal-economisch gebied vinden de drie partijen elkaar en hebben ze hetzelfde idee: we hebben andere, rijke inwoners nodig. Er moet vooral gewerkt worden aan bakfietswijken, aan meer dure koopappartementen, aan leuke dingen voor ‘koopkrachtige’ Rotterdammers. Mensen die niet in die categorie vallen zijn eigenlijk maar lastig, vindt deze ‘ons soort mensen’-coalitie: daar willen ze het niet te veel over hebben, en al helemaal niet te veel voor doen.
Bezuinigingen op armoedebeleid
De komende jaren wordt 20 miljoen op armoedebeleid bezuinigd en verdwijnt het laatste restje vangnet dat in Rotterdam nog bestond, zoals de langdurigheidstoeslag en kwijtschelding van lokale belastingen. Iedereen met een uitkering moet verplicht papier gaan prikken in het park, zonder enige aandacht voor de talenten en beperkingen van mensen. Wie daar niet in meegaat loopt grote kans zijn uitkering te verliezen. Op de maatschappelijke ondersteuning – bijvoorbeeld zorg voor daklozen en welzijnswerk – wordt nog eens 11 miljoen per jaar gekort. Door al die maatregelen bij elkaar krijgen veel Rotterdammers tot wel 900 euro per jaar minder te besteden, rekende SP-raadslid Josine Strörmann al eens voor op Vers Beton.
Dat alles komt bovenop wat er landelijk is bedacht en waar Rotterdammers de effecten van merken, zoals de kaalslag in de zorg en de nieuwe Participatiewet. Het college gaat die gevolgen niet verzachten, maar doet er zelf juist een schepje bovenop.
Ideologische keuze
Al die bezuinigingen zijn niet nodig om de gemeentebegroting sluitend te krijgen: ze zijn een actieve ideologische keuze om een aanval op minderbedeelden in te zetten.
Leefbaar-wethouder Maarten Struijvenberg noemt armoedebestrijding zelfs “een premie op inactiviteit”. Volgens die redenering geldt: hoe minder je probeert armoede te voorkomen en te bestrijden, hoe meer je mensen ‘prikkelt’ om een baan te gaan zoeken. Dat is niet nieuw: er is al langer een verschuiving aan de gang in het sociaal beleid van ‘welfare’ naar ‘workfare’, zoals onder andere socioloog Loïc Wacquant stelt. De verzorgingsstaat wordt steeds verder uitgekleed, en wat er aan voorzieningen overblijft krijgt steeds meer het karakter van ‘disciplinering’ en betekent steeds vaker gedwongen werken zonder daarvoor loon te ontvangen. In de vorige periodes hebben ook PvdA-wethouders bijgedragen aan een dergelijk ‘activerend armoedebeleid’ – maar Leefbaar zet opnieuw een aantal stappen verder in die richting. Dat veel mensen dolgraag zouden willen werken maar dat de werkloosheid de hoogste is in dertig jaar, doet niet ter zake.
Leren van Amsterdam
Daar komt bij dat Rotterdam de enige gemeente in Nederland is die de komende vier jaar op deze manier bezuinigt op het armoedebeleid en sociale voorzieningen. In geen enkele andere grote stad wordt hierop bezuinigd, en in bijvoorbeeld Amsterdam komen er juist tientallen miljoenen bij. In de hoofdstad wordt niet 20 miljoen bezuinigd op armoedebestrijding, maar juist 20 miljoen per jaar geïnvesteerd. Daarnaast is er onder andere 11 miljoen per jaar voor de bestrijding van jeugdwerkloosheid, en extra geld voor schuldhulpverlening en andere voorzieningen. In dit opzicht kan Rotterdam veel van de hoofdstad leren.
De SP wil ophouden tienduizenden Rotterdamse huishoudens te straffen met een zo streng en kaal mogelijk beleid. Dat helpt niemand vooruit en maakt de sociale problemen in Rotterdam steeds groter. Mensen die het op eigen kracht even niet redden verdienen onze steun.
We moeten stoppen met doen alsof armoede en werkloosheid de schuld van mensen zelf is. Wie kan werken, helpen we om een baan of opleiding te vinden – waarbij we veel meer dan nu rekening houden met de talenten en mogelijkheden van mensen. Als het economisch straks beter gaat, wordt de kans ook groter dat deze mensen weer aan het werk komen. Daarnaast kunnen we ook als gemeente weer duurzame, betaalbare banen met perspectief scheppen: er is immers genoeg werk te doen in de stad, bijvoorbeeld als conciërge op scholen of in de groenvoorziening.
Bijzondere bijstand
Maar nú moeten we vooral zorgen dat de armoede in Rotterdam niet verder toeneemt, en dat niet langer een kwart van de Rotterdamse kinderen in armoede opgroeit. Dat betekent in ieder geval niet korten op armoedebeleid en maatschappelijke ondersteuning, maar daar juist in investeren.
De bijzondere bijstand zou moeten worden verruimd en mensen met een inkomen tot 110 procent van het minimumloon zouden er ook in aanmerking voor moeten komen. Zo kunnen ook werkende armen en hun kinderen steun krijgen van de gemeente. We willen een kindpakket invoeren, met betere regelingen voor school- en sportkosten voor kinderen die in armoede opgroeien. De woonlasten van mensen met een laag inkomen moeten betaalbaar blijven, ook door in te zetten op energiebesparende maatregelen. En we willen blijven zorgen voor goede thuiszorg voor wie dat nodig heeft, en het gratis openbaar vervoer geleidelijk uitbreiden.
Mars tegen de Armoede
Het is tijd voor een ‘offensief tegen armoede’ in plaats van een ‘offensief tegen de armen’. Om dat duidelijk te maken organiseren we vandaag, op de internationale Dag tegen de Armoede, een Mars tegen de Armoede. De mars vertrekt om 17.30 op het Schouwburgplein. Het manifest dat pleit voor een offensief tegen de armoede wordt ondersteund door Abvakabo FNV, FNV Rotterdam, de Pauluskerk, de Nico Adriaans Stichting, de PvdA, de SP en tal van maatschappelijke organisaties.
Al 29 reacties — discussieer mee!
Wat ik hier vooral lees is de ideologische armoede van de SP. Van het bewierookte armoedebeleid is nog nooit iemand rijker geworden, niet op de lange termijn in elk geval. Het is dan ook een typisch conservatief socialistische reflex om tegen elk probleem een zak met andermans geld aan te smijten. Het probleem verdwijnt nooit. Het geld wel.
Een fraaie paradox ook dat een partij die niets heeft met kapitaal, of diegenen die het verdienen, wel van mening is dat elk sociale probleem met geld opgelost kan worden. In weerwil van het feit dat we in Nederland al vele tientallen miljarden uitgegeven hebben aan armoedebeleid zonder enig tastbaar resultaat.
Het is genoegzaam bekend dat met alle gemeentelijke voordelen van in de bijstand zitten, je netto veel minder overhoudt wanneer je gaat werken. Een bijstandsmoeder met twee kinderen houdt al snel netto 2000-2200 per maand over; is dat nu die armoede waar de SP het over heeft? Dat is wat je netto overhoudt als je 2700-3000,- verdient. Maar daar moet je dan wel eerst 40 uur voor werken, dat dan weer wel. Ergo, je zou wel gek zijn om dan voor 1750,- per maand aan de slag te gaan, toch?
Vrijwel elk ‘arme’ (volgens SP definitie) heeft dan ook een flatscreen, een scooter of zelfs auto voor de deur en een I-phone met abonnement. Ondertussen maar blijven kopen op krediet en daarom ook massaal diep in de schulden. Geeft allemaal niks want we zijn nog rijk zat met z’n allen. Misschien nog wel, zolang we in een zeepbelletje wonen en armoede in de rest van de wereld rustig aan ons voorbij trekt. Het wordt al wat problematischer als we daarnaast ook nog jaar op jaar weer tienduizenden armen importeren uit alle windstreken die we ook allemaal weer moeten opwerken naar niveau van welvaart dat de SP als acceptabel beschouwt …Maar toch, ook van dat massaal importeren van armoede is de SP een warm voorstander.
Maar de echte schade en schande is natuurlijk wat de SP deze mensen op de lange termijn berokkent. We hebben we een kompleet verwende en geborneerde onderklasse gecreëerd die geen enkele gène voelt bij het jarenlang leven op andermans kosten, een grote groep mensen die niet weet hoe fijn het is om met hard werken je geld te verdienen en zelf iets van je leven te maken. Geen nood, de SP staat klaar met dat het de schuld is van respectievelijk: het gemeentebestuur, de regering, het liberalisme en natuurlijk de multinationals, dus gratis geld.
Het is de mentale en morele armoede die de SP zo gretig propageert die veel schrijnender en funester is dan de financiële variant. Dat los je niet op door met spandoeken en megafoons, uiteraard met op de zelfmoordspieren werkende leuzen, een rondje over de Coolsingel te lopen.
Marco, het gaat er natuurlijk niet om dat je geld uitgeeft, maar waaraan je het uitgeeft. Mensen die hun geld onverstandig uitgeven extra geld geven, helpt weinig. Maar ze papier laten prikken, helpt ze ook geen betere keuzes te maken. Maar investeer dan bijvoorbeeld in mensen uit de schuld helpen, of in mensen leren met geld om te gaan, een fatsoenlijk cv te maken en een leuke brief te schrijven, of laat ze een zinvolle opleiding of nuttig vrijwilligerswerk doen. Dat helpt de stad vooruit. Mensen de grond in boren niet.
Veel SP-retoriek, maar weinig inhoudelijke argumenten die duidelijk maken wat er dan fout is aan het beleid en wat het effect van SP-beleid is.
Je schrijft bijvoorbeeld wel dat andere steden meer investeren, maar er blijkt niet uit of dat werkt of wat het verwachte effect is. Het simpele feit dat anderen dat doen, wil niet zo veel zeggen.
En Leefbaar voor ‘OSM’? Sinds wanneer wonen die in Vreewijk of IJsselmonde?
“er blijkt niet uit of dat werkt of wat het verwachte effect is”: +1
Het valt me op dat de armoedediscussie ontzettend in morele termen wordt gevoerd: wie betaalt voor wie, paupers vs bankiers. Begrijpelijk, heb ik ook een maatschappelijk correcte mening over, maar uiteindelijk moet het vooral gaan om de effectiviteit van het beleid van pamperen of straffen. Politiek bedrijven is toch niet moraliseren?
Het mooie van de verzorgingsstaat is dat die juist op het inzicht was gebaseerd dat niemand in NL profiteert van een kansloze onderklasse. Dat mis ik wel in de huidige discussie.
Lijkt mij een logisch plan als je kùnt werken dan moet je niet gepamperd worden. Maar dan moet je er wel voor zorgen dat er werk komt anders is het alleen maar pesten en uitknijpen! Het lijkt me dat echt kanslozen en 60plussers ontzien moeten worden. We zien wel hoe serieus het college zich in de materie verdiept heeft….
Tabel klopt niet.
Als je ervan uitgaat dat in 2013 niemand een baan vind die langer dan 2 jaar niet werkend is, kleur blauw & geel wat in totaal 10.000 mensen zijn in 2013. Dan zou het jaar eropvolgend maximaal 10.000 mensen in kleur geel > 3 jaar aanwezig moeten zijn, maar in 2014 zijn het er ineens 15.000? Dat is onmogelijk!
Dit verhaal is een beetje opportunistisch huilebalken.
Die Rotterdamse armoedebestrijding is nóóit een succes geweest. We moeten het héél anders gaan aanpakken. Structureler, ambitieuzer, grondiger, hardnekkiger.
Lees de serie ‘Het feest van de praktijk’ op Stadslog:
Deel 1
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/rotterdam-laat-armoede-ongemoeid
Deel 2
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/bureaucratie-houdt-van-armoede
Deel 3
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/in-rotterdam-is-het-nog-1980
Deel 4
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/minder-bemoeizorg-door-slimme-bemoeizorg
Deel 5
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/laat-het-armoedebeleid-meer-om-geld-draaien
Deel 6
http://www.stadslog.nl/het-feest-van-de-praktijk/de-ramp-die-we-niet-zien-en-niet-bestrijden
Te weinig verkeer op je site Hans? Verhalen verkopen zichzelf niet?
Dank voor je inhoudelijke reactie, Pieter.
Zo komen we echt verder.
Plezierige dag toegewenst!
Ik heb net het eerste verhaal gelezen. Goed verhaal. Inhoudelijk erg sterk, Beetje vreemd alleen om dat hier zo onder de aandacht te brengen.
We hebben natuurlijk ook te maken met migratie van en naar de stad.
Sportief, Pieter…
Misschien weet jij als geen ander dat ‘lastige’ of contra-intuïtieve verhalen moeilijker verkopen dan, pakweg, gelikte praatjes over de Markthal.
En laat dit gezegd zijn: élke redactionele aandacht voor het armoedevraagstuk juich ik toe. Oók die van @Versbeton!
Alleen met verdieping zullen onlinemedia traditionele media bedreigen.
#gedeeldbelang #stadslog #bogue #versbeton
Dan zouder er in een jaar tijd 5000 mensen extra naar Rotterdam verhuisd zijn die al 3 jaar of langer werkloos zijn. Zeer onwaarschijnlijk, zeker ook omdat werklozen niet zo mobiel zijn vanwege de kosten die met verhuizen gepaard gaan.
Succes en werk heb je niet in je eigen hand. Ik ken er zat die na een ziekte, herseninfarct, depressie etc. van de sociale ladder omlaag zijn gekukeld. Of lui die niet goed meekwamen op school en veroordeeld werden tot repetitief en monotoon werk.
Als deze mensen worden door lui met wie het momenteel in het leven toevallig even goed gaat, voor ‘profiteurs’ uitgemaakt. Maar ik kan je een ding vertellen: Ook zij gaan eens dingen meemaken, raken eens depressief, worden op straat aangereden, een keer ontslagen, een keer door de bank gemangeld of ze lopen kanker of iets anders op.
En dan ontstaat ineens een stukje begrip en empathie bij die laatsten. Zelfs bij dat jonge spul, geboren in de jaren 80, dat zich nog onkwetsbaar waant en voor wie de tijd nog niet is aangebroken om naar de spreekwoordelijke knobbeltjes in de borsten te zoeken. Ook die komen over een tijdje aan de beurt, en ook met hen heeft het leven een afrekening te treffen.
Dus wees erg voorzichtig als je een ander voor profiteur uitmaakt. Morgen kan je er zomaar zelf een zijn…
Citaat: “socialistische reflex om tegen elk probleem een zak met andermans geld aan te smijten.”
Over wiens geld heb je het? Is het een socialistische reflex om zakken geld naar banken die gered worden te smijten? Is het een socialistische reflex dat die poen vervolgens in de vorm van bonussen wordt uitgekeerd aan managers?
Waarom hoor ik dit soort kritiek nooit als er miljoenen bijgelegd worden op grondtransacties mbt Central District, of subsidies naar projectontwikkelaars en naar sloopfondsen om kunstmatige schaarste op de kantorenmarkt te genereren? Maar als eoa Tokkie uit een achterstandswijk een tientje van de gemeente krijgt is ie ineens een profiteur.
We hebben we een kompleet verwende en geborneerde klasse gecreëerd, zoveel is zeker, maar dat is niet de onderklasse. Dat is de klasse van politici en bestuurlijke graaiers en de daarmee innig verweven ‘rijke klasse’, en de middenklassers met hun zinloze kantoorbaantjes.
Maar goed, wat wil je? Die lui afknijpen? Ze pijn doen? Ze straffen? Uitkering afpakken en op straat gooien? En als ze daar liggen, ze natrappen en bespugen? Waarom vraag ik je dit eigenlijk? Want ik weet dat jouw antwoord op al die vragen ‘ja’ luidt. Zo haatdragend is de hedendaagse middleclass immers. Wat psychologisch gezien niks anders dan zelfhaat is, want het zijn de kantoormensen, de stukkiesschrijvers, reaguurders en dossier-slaven die een totaal leeg en zinloos leven hebben. En dat gaat toch knagen na een tijdje, als je gaat beseffen dat jouw bijdrage aan deze wereld nul is. Dan ga je andere mensen ineens profiteur noemen.
Heren, dames, Daan,
zullen we afspreken dat we bij de inhoud blijven? Ik heb geen zin in beschuldigingen van zelfhaat en een zinloos leven.
Dank u!
Een beetje metalfan kan niet zonder hoor!
Wortel en stok: voor weinig, “vervelend” werk doen + uitzicht om een echt betaalde baan te verkrijgen. Dat uitzicht moet nog even aan gewerkt worden, maar de stok, die is er vast.
Klinkt wel als een gevleugelde uitspraak: De stok dat zijn wij, de wortel, die zoek jij.
De zieken en invaliden uitgezonderd: armoede is niet in de eerste plaats een geldprobleem, maar een gedragsprobleem (iemand met voldoende vaardigheden kan het, tijdelijk, minder hebben, maar kan zich daar weer uit werken).
Als de (Rotterdamse) overheid dit inziet, kan ze met (meer) effectief armoedebeleid op den duur zelfs geld ‘verdienen’.
Wat een vreemde opmerkingen over jonge mensen. Alsof je voor je veertigste niks mee kunt maken of ziek kunt worden en iedereen zich onkwetsbaar waant.
Dat zijn geen vreemde opmerkingen maar opmerkingen die naadloos aansluiten bij onderzoek over ‘onrealistisch optimisme’ (‘bias voor optimisme’) onder jonge mensen (N.D. Weinstein e.a.: http://guilfordjournals.com/doi/abs/10.1521/jscp.1996.15.1.1)
Maar goed, de crux van mn verhaal was een andere, namelijk een (hier kennelijk volstrekt kansloos) pleidooi voor empathie.
Wat je stelt is volstrekt onjuist. Uit onderzoek blijkt dat armoede een gevolg is van ongelijke behandeling, glazen en groene plafonds, discriminatie, aanleg, aantrekkelijkheid, scholing en – vooral! – netwerk.
Gedragsproblemen zijn nooit een oorzaak maar per definitie een gevolg. Niemand wordt met gedragsproblemen geboren. Gedragsproblemen worden door omstandigheden gecreeerd.
Het probleem met discussies over armoede e.d. is dat iedereen zo vreselijk slecht geinformeerd is, maar intussen wel van alles roept.
Een faillissement of een reorganisatie kan iedereen overkomen. Of je wel of niet mag blijven hangt dan niet af van talent of je wil om te werken maar van functiejaren en functiegroepen. Het is dus gewoon een loterij. Helaas wel een gewogen loterij want iemand met een tijdelijk contract maakt geen schijn van kans tegen iemand die er al jaren werkt.
Het vinden van een nieuwe baan is ook een loterij. Hierbij zijn ouderen (te duur) en schoolverlaters (te onervaren) in het nadeel.
Werkeloos zijn of een baan hebben is dus voor een groot deel pech of geluk.
Een simpel rekensommetje leert dat het aantal werkelozen het verschil is tussen het aantal mensen dat kan werken en het aantal banen. Kortom, er zijn gewoon te weinig banen. Om dat op te lossen moet je naar heel veel verschillende zaken kijken. Het arbeidsrecht zou anders kunnen, het belastingstelsel ook, ouderen zouden eerder kunnen stoppen met werken, de bonussencultuur en de macht van de aandeelhouder zouden wel wat minder kunnen, de flexibilisering van de arbeidsmarkt is misschien doorgeschoten, parttime werken zou normaler en aantrekkelijker kunnen worden, bijstandsfraude en faillisementsfraude zou harder aangepakt moeten worden, enzovoort. De arbeidsmarkt is een complex stelsel van factoren.
Maar om de schuld enkel en alleen bij de werkelozen te leggen en deze te korten, te vernederen en tenslotte voor profiteur uit te maken is in mijn ogen niet alleen asociaal maar leidt er ook toe dat er geen oog is voor al die andere factoren die ook een belangrijke rol spelen.
@Daan
Het probleem met jou is dat je (moedwillig?) slecht leest.
Ben het grotendeels met je eens. En de suggestie dat ik al die enge dingen (ongelijkheid, discriminatie) wel best vindt, is ronduit kwaadaardig.
Waar het om gaat is dat je armoede niet bestrijdt met geld fourneren (armoede als geldprobleem), maar met programma’s/zorg, die mensen vaardigheden bijbrengt (armoede als gedragsprobleem, of beter: gedragsvráágstuk)) om in de helaas ongelijke, discriminatoire en niet-perfecte maatschappij tóch te functioneren/het hoofd boven water te houden/nieuwe trots en eigenwaarde te creëren.
Individugericht!
‘Empowerment’ heet dat (met een, toegegeven, vreselijke Amerikaanse term).
Wat jij lijkt te doen, is de excuusfabriek vooral weer op volle toeren te laten draaien en iedereen die arm is als ‘slachtoffer’ te presenteren.
Ik zeg niet dat er geen slachtoffers zijn in een ongelijke maatschappij; ik zeg alleen: wil je als overheid mensen uit de armoede halen, dan moet je ze niet als slachtoffer benaderen, maar als een vat (onontdekte) talenten, die tot ontwikkeling kunnen komen. Een overheid die dáárin investeert, boekt (veel) meer resultaat dan een overheid die mensen als slachtoffer knuffelt en geld toewerpt.
Nou jij weer…
Het grote offensief heeft gisteren geresulteerd in een mars met hooguit 50 mensen. Gelukkig dat er maar heel weinig mensen een bagagedragers mentaliteit hebben in deze stad.
Scherp gezien! De cijfers kloppen wel, zie rotterdam.buurtmonitor.nl. De bovenstaande grafiek gaat alleen niet over de periode dat je ingeschreven bent bij het UWV (die zitten er ook in en lopen wél gelijkmatig op), maar ook over de eventuele periode dat je daarvoor niet hebt gewerkt. Mijn hypothese is dat bijvoorbeeld bepaalde ontslagregelingen daarin ook meetellen waardoor je ook instroom kunt hebben die meteen in een hogere categorie valt.
De mars trok gisteren een man of 300. Op het eind bij het stadhuis werd het geleidelijk iets rustiger toen mensen naar huis gingen om te eten. De mars en manifestatie is zeker niet het einde, maar het begin van een grotere campagne voor een offensief tegen armoede. Volgend jaar gaan mensen de effecten pas echt merken van het Rotterdamse collegebeleid én van een aantal landelijke maatregelen – je zult zien dat het protest in de stad dan nog een stuk luider zal worden.
NB: de discussie over budgetten om armoede te bestrijden (en of die wel hoog genoeg zijn), is in hoge mate ‘old school’.
De veel belangrijkere vraag: hoe effectief wordt het budget dat er is nou werkelijk ingezet?
Aangekomen bij de zin ‘………Telegraafretoriek over profiteurs, hangmatten en pamperen….’ begin ik te gapen en het hield niet meer op. Het betoog is weer van een slaapverwekkende, SP-voorspelbaarheid dat door meesterbrein van Willigenburg effectief wordt gepareerd met ‘…de excuusfabriek vooral weer op volle toeren te laten draaien en iedereen die arm is als ‘slachtoffer’ te presenteren….’.
Enfin, mijn ergernis over de gratis geld-oplossingen van de SP wordt blijkbaar breed gedeeld. Las toevallug net een onthullend artikel in NRC van Tom-Jan Meeus die begint met ‘Je bent de grootste oppositiefractie. Jouw electorale concurrent, de PvdA, stort in elkaar. En jij weet er twee schamele zeteltjes winst uit te peuren: dezelfde score als Krol (50Plus en andere sores)’
Naar aanleiding van bovenstaand artikel, zou ik als ik de SP was me eerst eens gaan focussen op de armoedeval van eigen leden 🙂
Nieuwsgierig? Lees https://blendle.nl/i/nrc-handelsblad/het-echte-geheim-waar-spers-alleen-onder-elkaar-over-praten/bnl-nrc-20141018-1429103