In mijn coma heb ik twee weken lang stervend gewacht op antwoord van een God, van engelen of mensen. Maar niemand van hen wilde mij antwoorden.
Zij allen lieten mij langzaam doodgaan, en dronken liever tezamen thee met wodka en proostten lallend op het leven, dat valse balletdanseresje…
Mijn vraag aan hen zou zijn geweest: WAT MAAKT HET LEVEN TOCH DE MOEITE WAARD? Ik moest blijkbaar zonder hun antwoord zien te herleven.
En dat deed ik ook. Ik redde me.
Ik heb het antwoord zelf moeten uitdokteren. Voor mij is dat antwoord: kunst! Zelf houd ik het daarin bij beeldende kunst en literatuur, hoewel andere kunst ook zeker levensreddend kan zijn..
Voor nu zal ik het slechts over één formidabel kunstwerk hebben, namelijk het werkelijke schitterende Depotgebouw van MVRDV.
Ik vind het een waanzinnig mooi ontwerp, en ik hoop daarom ook van harte dat het vlak naast het huidige museum gebouwd gaat worden, en dat ik het vaak mag komen bezoeken. Dat depotgebouw wordt gewoon een Rotterdams wonder!
Veel buren zijn er ernstig op tegen, want zij houden meer van grassprieten dan van kunst. Maar ze vergeten in hun hoogmoed wel één zwaarwegend ding: het parkje dat zij zeggen zo intens te beminnen is helemaal niet van hen!
Het is van alle burgers die het wensen te betreden. De buren hebben het zich gewoon illegaal toegeëigend, de hebberds. Met andere woorden: zij beroepen zich aanmatigend op diefstal plegen. Volgens hen zou het Depotgebouw beter op de planeet Mars gebouwd kunnen worden. Als je naar hun speeches luistert, je moet wel, want ook zij hebben recht van spreken, zal het depotgebouw ineens als een onhygiënische giga-drol middenin hun sacrosancte parkje neerstrijken. Ook dat is eenvoudigweg volslagen onwáár! Het depot zal een spekrandje van het park gaan bestrijken, niet meer en niet minder. Ik zal nu snel in de toekomst gaan kijken, dat kan ik óók erg goed, en jullie een zalige voorspelling doen: ik voorspel dat het Depotgebouw er driedimensionaal gaat komen, vlak naast museum Boijmans, aan de rand van het parkje dus, ondanks het blanke gemekker en het alsmaar opbollende chagrijn van de buren, die schijnen te menen dat zij altijd en eeuwig hun zin moeten krijgen, maar nu dus een keertje niet. Lekker puh!
Dit is een verkorte en licht bewerkte versie van het pleidooi dat Pam Emmerik eerder uitsprak op maandag 6 oktober in Arminius.
