De Beste Stuurlui: een beetje Madrid in Rotterdam als dat kan

Op vakantie in Madrid viel stuurvrouwe Katinka Buters naast vele, vele overeenkomsten één groot verschil op: de obers. Voor de Spanjaard een vak, voor de Rotterdammer een bijverdienste.

Onlangs keerde ik terug van een weekje Madrid in mijn eigen Rotterdam. Fijne stad, mooi station om thuis te komen. Madrilenen zijn leuk, maar Rotterdammers zijn nog leuker. Natuurlijk hadden ze daar een markthal. Hebben wij ook. Een prachtig museum met een internationale collectie. Hebben wij ook. Een spraakmakend theater. Hebben wij ook.

Maar er is één ding dat zij nu net wel hebben en wij niet: een geweldige gastvrijheid in de horeca. Of het nu een simpele espressobar is bij de metro of een restaurant met enorme grandeur, je voelt je welkom. Je wordt verwacht. Ober is daar geen bijbaan, het is een vak dat met trots wordt uitgeoefend. Zodra je zit, word je ontvangen door jouw ober. Vaak oudere mannen met veel ervaring, en jawel, soms ook nog een wit jasje aan. Hij ontfermt zich onmiddellijk over je, brengt je drankje en laat je dan, de goden zij gedankt, met rust. Totdat je, voor mijn gevoel, trilt met je linker neusvleugel en hij dan meteen weer voor je staat. Dit echter niet met een onderdanige gedienstigheid. Nee, je bent zijn gast en je mag hier zitten met zijn permissie.

Ooit bestelde ik in mijn onschuld om vijf uur ‘s middags een glas wijn. De ober trok een wenkbrauw op en keek veelbetekenend om zich heen. Ik keek ook. Het hele café zat aan de koffie of chocolate con churros, ze waren net wakker na de befaamde Spaanse middagdut. Mijn bestelling was min of meer ongepast op dit uur, zo liet hij mij subtiel weten en behoedde mij aldus voor een culturele misser.

Ik vind onze Rotterdamse obers en oberessen vaak lief, echt waar. Maar toch: in plaats van het colporterende ‘Wilt u nog iets bestellen’ zodra je je laatste slok naar binnen hebt, en het soms lange wachten: mogen we hier ook van die fijne Spaanse obers?