Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. In deze aflevering krijgt hij les in de microkosmos van pillenhandel.
Vandaag krijg ik les, eentje die ik niet tijdens de opleiding heb genoten. Het is een les farmacotherapie. Ik ben vandaag weer student. Mijn docent zit tegenover me. Zij is vandaag hier omdat ze vastloopt. Dat is haar eerder overkomen. Twintig jaar geleden was ze verslaafd. Verslaafd aan heel veel. Dakloos is ze ook geweest. Nu is ze al tijden clean en heeft ze haar leven bijna op orde. Het laatste zetje moet nog gegeven worden.
“Het loopt even niet”, zegt ze beschouwend.
Naast haar zit haar vriendin, haar steun en toeverlaat, haar rots in de branding. Zij heeft een soortgelijke levensloop meegemaakt. De straten zijn haar ook niet vreemd. Nu zitten ze hier tegenover me, samen.
“Ze is op. Ik ken haar niet zo. Ze is futloos”, zegt haar vriendin zacht.
De moeizame relatie met haar dochter is een terugkerend fenomeen. Nu staat het haar in de weg om haar pad naar boven te vervolgen. Haar dochter heeft de grillen van haar moeder overgenomen. De rust die ze nodig heeft, is haar nog niet gegund.
“Ik heb alvast slaappillen gekocht”, zegt ze rustig
“Gekocht?”, Vraag ik verbaasd.
Haar hoofd maakt een klein knikje omhoog. “Ja gekocht, tegenover mijn huis”, zegt ze nu iets luider. “Voor een tientje heb je al een strip”, zegt ze lachend.
Wat volgt, is een kort college. De prijzen zijn sinds de crisis stabiel. Er zijn verschillende kooppunten in de wijk. De service is hoog. Er wordt altijd dezelfde dag geleverd. Pijnstillers worden het meest verkocht. De prijs ligt tussen de 10 en 15 euro voor een strip. Cocktails, een mix van pijnstillers om te snuiven, zijn ook populair. Er is ook een afzetmarkt voor patiënten in de wijk. Alles wat geslikt, gesnoven, geïnjecteerd en geïnhaleerd kan worden, is meer dan welkom.
“Dan heb je even cash om boodschappen te doen”, zucht ze hard.
Op mijn netvlies verschijnt een beeld van de wijk. Overal zie ik patiënten van me. Op de hoeken worden medicijnen verhandeld die ik ooit heb voorgeschreven. Een microkosmos waar ik niets van afwist, begint zich te vormen in mijn hoofd.
Mijn gedachten dwalen af. In stilte ga ik de patiënten na die ik gisteren heb gezien. Een patiënt met chronische rugpijn, die ik maar niet genezen kan. Een vrouw die al jaren slaapmedicatie gebruikt om een paar uurtjes haar ogen dicht te kunnen doen. Zouden ze de medicijnen echt nodig hebben?
“Dokter krijg ik de pillen nog van je?”, hoor ik de patiënt in de verte.
“Voor de boodschappen of voor het slapen?”, lach ik als een boer met kiespijn.
Al 3 reacties — discussieer mee!
Mooi stuk! Blijf het een erg ingewikkelde discussie vinden en weet dus echt niet of er een juiste manier van handelen is. Denk dat we het best niet veroordelend over patiënten kunnen zijn, maar dan ook niet veroordelend dit soort keuze, soms is het toch gewoon emotie van het moment waardoor je geleid wordt.
Dank je, het is inderdaad een moeilijke materie, en dat maakt het vak zo leuk!
Mooi stuk alweer Nabil!!!
Wat betekent “niet veroordelen” hier? Aardig blijven voor patiente? Maar medicatie doorverkopen is toch stout? Mogen alleen de apothekers doen. Gevaarlijk bovendien.
Volledig niet veroordelen zou zijn op deze medicamenten in de vrije markt te doen. Volk weet het zelf het beste. Nul oordeel.
Het ligt in de natuur van de elite te oordelen. Om volks bestwil.
Gr