Prikkelende gespreksstof nodig voor op de vrijmibo? Stuurvrouwe Inge Spaander waarschuwt voor het verdwijnen van een typisch stukje Rotterdams erfgoed: de havenarbeider.
Het ambacht keert terug in de stad en we verlekkeren ons aan vroeger. Ambachtelijke broodbakkers bevolken de straten, in het Hilton zoeten gasten hun verse muntthee met honing van de Hilton-huisbijen en kratten met biologische groenten uit de stad vinden gretig aftrek. Met café Dizzy proberen we halsstarrig onze jazzgeschiedenis te laten voortduren en ook het Maritiem Museum en het Fotomuseum halen het verleden terug met hun huidige tentoonstellingen. Het is alles oud, wat er blinkt. Maar met de vrolijke terugkeer van al dat ouds lopen we tegelijk het risico een stukje Rotterdams erfgoed kwijt te raken: de havenarbeider.
Stoere mannen zijn het, die havenarbeiders. Symbool voor het stereotype Rotterdammer: niet lullen, maar poetsen. Harde werkers die zelf hun zaakjes regelen binnen hun wereld, de haven. Wie op Zuid wel eens in een van de vele kroegen aan de toog hangt heeft ze zeker ontmoet. Spierbundels in grote fluorescerende jassen en zware werkschoenen. Met een biertje in de hand maken ze bijna nergens woorden aan vuil. Tenzij het werk betreft. Een lange geschiedenis van stakingen en protesten hebben ertoe geleid dat de vakbonden, gesteund door de actiebereide havenarbeiders, goede arbeidsvoorwaarden hebben afgedwongen.
Maar onlangs sloegen ze opnieuw alarm. De havenarbeiders vrezen voor baanverlies nu de Tweede Maasvlakte is opgetuigd met hypermoderne apparatuur en een van de twee bedrijven, Rotterdam World Gateway, weigert een cao af te sluiten. Al weken protesteren ze en sinds kort laten ze een RWG schip ronddobberen, tevergeefs wachtend op het lossen. Geen woorden, maar daden. De havenarbeider laat zien waar hij voor staat.
Leefbaar Rotterdam en CDA maakten zich aanvankelijk druk om de grimmigheid van de acties. Is het niet belangrijker dat de politiek trots is op deze groep arbeiders die niet alleen de oorspronkelijke Rotterdamse identiteit in ere weet te houden, maar ook onze nieuwe slogan ‘Make it happen’ uitdraagt?
“De haven is van ons”, zo riepen ze eensgezind tijdens protestacties. Maar de haven en de havenarbeiders zijn ook van Rotterdam. Niet de boeren, de bakkers of de muziek, maar de haven heeft Rotterdam groot gemaakt en onze identiteit bepaald. Wat gaan we doen om te voorkomen dat de binnenstad straks gevuld is met gezellige oude ambachten, maar in de haven enkel nog het metaal van machines blinkt?
Al 8 reacties — discussieer mee!
De ECT medewerker probeert nog steeds het beeld van de ‘stoere havenarbeider’ op te roepen. Bestaat al lang niet meer. Net zoals de WERKNEMERS in de industrie hebben ze ook middelbaar onderwijs nodig. Op MV2 wordt steeds meer geautomatiseerd. Havenwerkers zullen zich ook aan deze ontwikkeling moeten aanpassen, zoals in mijn beroep (journalist) een enorme productiviteitsverbetering is geweest door de invoering van de pc. Ik heb mij ook aangepast aan die ontwikkeling. Inderdaad zijn er nog ‘romantische’ ouderen die als digibeet (het aantal wordt steeds minder)door het leven gaan. Houdt ze in stand, maar ze lopen wel ver achter. Misschien ook deze ECT-medewerker? ‘Niet lullen maar poetsen’…
Beste Inge,
Ik weet niet waar je inspiratie hebt opgedaan voor dit artikel. Mogelijk bij de huidige expositie in het fotomuseum. Maar ik kan er zo uit afleiden dat je waarschijnlijk niet in Rotterdam bent opgegroeid. Het artikel is wat gekunsteld. Misschien eens wat mensen interviewen die 40 jaar in de haven hebben gewerkt. Dan kan je de beelden zelf ook wat nuanceren.
Allemaal mensen die weinig met de haven te maken hebben sjorders staan nog steeds met hun rug omhoog kraanmeesters radio dek radio wal tuckmaster ftf reachstekker allemaal mensen die gewoon keihard werken en ploegendienst lopen wat de meeste die hier schrijven zeker niet doen.
Wij staan voor onze toekomst en gaan ervoor. RWG gewoon Cao en anders breekt op zijn rotterdams de pleuris uit.
Weinig kennis van zaken. De ‘stoere’ en tevens laaggeschoolde havenarbeider bestaat al niet meer sinds de opkomst van de containers. Tegenwoordig mininaal mbo nodig. Klassieke stukgoedwerkers zijn in jaren ’80 al verdwenen. Lees boeken, vaktijdschriften en -sites! Wil u journalist worden?
Eens met Hans. Bovendien wordt er een niet bestaand romantisch beeld opgeroepen. Geboren in 1962, zoon van een havenarbeider. Het was vooral armoede en ellende. Men werkte met gevaarlijke stoffen onder gevaarlijke omstandigheden. Tegenwoordig rukt er een leger marsmannetjes uit als er ergens asbest wordt vermoed. In de jaren ’70 stopte men die rommel overal in en onder als isolatie. Lassers werkte er veel mee. Jerrycans tolueen sleepte men overal naar toe. Handig spul. Tja, wat werd het toch druk in de Daniël den Hoed-kliniek.
“…..Niet de boeren, de bakkers of de muziek, maar de haven heeft Rotterdam groot gemaakt…..”. Niet de boeren???? Beste Inge, verreweg alle havencapaciteit ligt in Rotterdam-Zuid. Gegraven door Zeeuwse en Brabantse boeren die vanwege de armoede vanaf 1900 van het platteland naar “den grote stad” trokken. Rijnhaven, maashaven en later de eerste delen van de waalhaven. Daarna werden deze dagloners, sjouwers, sjorders, stokers. Deze ellende werd vaak weggedronken in cafés, gerund door dezelfde havenbazen. De rest laat ik aan jouw fantasie over beste Inge, daar blijk je in ruime mate over te beschikken.
Hans,
Zoals je al in je eerste zin aangeeft heb je inderdaad totaal geen tot weinig kennis van zaken…
De laaggeschoolde havenarbeiders bestaan inderdaad niet meer maar zijn door diverse opleidingen en cursussen uitgegroeid tot minimaal HBO en zelfs hogere niveau’s havenarbeiders.
De stoere NO NONSENSE, niet lullen maar poetsen havenarbeiders die hun eigen zaakjes zelf prima tot in de puntjes verzorgd hebben bestaan nog wel degelijk….
En wie heeft het hier over stukgoed…?? Dit artikel gaat over de ontwikkelingen op MV2 en het direct in gevaar brengen van de banen van de huidige terminaloperators.
De al oude Carrier Chauffeurs en Brugkraan Machinisten worden zomaar vervangen door schooljongens die weinig tot geen kennis van zaken van de haven en de werkzaamheden hebben…
Gemiste kans om in de haven terecht te komen Hans…..???
Als je iets niet snapt of niet wilt snappen laat dan de mensen die dit artikel hebben opgesteld in hun waarde en verdiep je eerst in het gehele verhaal voordat je bla bla opmerkingen plaatst…..
Storend aan de hele zaak is dus dat een ondernemer / schipper naar de klootte wordt geholpen door de ect medewerkers. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet is het advies aan de oranje brigade.
De automatisering van de wereld zet onverminderd door. Dat biedt kansen maar geeft ook bedreigingen. Ondernemers, werkenden en andere stakeholders moeten zich opnieuw uitvinden. “The most adaptive species will survive.” 2e advies aan de bonden en havenwerkers is hun energie te steken in het laten aansluiten van de competenties van de havenwerkers aan de banen van de toekomst (al dan niet buiten de haven).
Een en ander laat onverlet dat voor de havenwerkers die in het beroemde grijze gebied vallen een goede regelingen getroffen moet worden. Dat zijn we (Gemeente Rotterdam als groot aandeelhouder van Havenbedrijf) verplicht aan de mannen en vrouwen die hebben meegebouwd aan de beste haven van de wereld.
Beste ECT medewerker,
Oefff, krachtige beweringen allemaal. “……minimaal HBO en zelfs hogere niveaus havenarbeiders….”, sorry maar dat gaat mij echt te ver. Natuurlijk zijn dat puike vaklui en natuurlijk voelen zij de hete adem van een nieuwe generatie in hun nek. Skyfall in de Rotterdamse haven. Studenten van het STC die vervolgens bedrijfsopleidingen afronden zijn echt geen schooljongens. Ze zijn alleen jong, moeten misschien nog veel leren maar daar hoeven ze echt niet om veroordeeld te worden. En dat klinkt er nu wel een beetje uit.
Waar het artikel over gaat? Ieder leest blijkbaar het zijne/hare erin. Maar volgens mij gaat het over veranderingen die zich steeds weer in de haven aftekenen. Inge met een zekere nostalgische insteek en ik, deels ervaringsdeskundig, met een gevoel van “blij dat die zooi tot het verleden behoort”.