Iedere stad heeft zo zijn filmische iconen. Wat zijn die van Rotterdam? En scheppen ze een beeld van de stad dat overeenkomt met wat wij dagelijks zien?
Londen, New York, Parijs. Bij het horen van de namen van deze steden zal je direct een plaatje voor je zien. Picadilly Circus, Times Square, de Eiffeltoren. Niet dan? Al ben je nog nooit in deze steden geweest, en of je wilde of niet, je kent beelden van deze iconische plekken. De manier waarop we een stad in de media gerepresenteerd zien, bepaalt onze verwachtingen ervan. Tegelijkertijd staat het bestaande imago van een stad model voor de manier waarop deze in beeld wordt gebracht. Een complex spel van krachten dus, waarin niet direct duidelijk is hoe het één het ander beïnvloedt.
Tot een paar jaar geleden zal iemand die Rotterdam niet goed kende bij het horen van de naam van de stad gedacht hebben aan de Euromast, de Kuip, de Erasmusbrug of de haven. Het – gechargeerde – imago van de stad was dat van de geharde werkstad en de hoogbouw. En dat was ook te zien als Rotterdam het decor voor film of televisie vormde. Jackie Chan gleed er van een hoog gebouw af in Who am I, Linda de Mol en Monique van de Ven bevochten zware criminaliteit in Spangen, en in De Marathon zien we harde werkers ergens nog harder voor werken. Het bestaande imago bevestigd en herhaald. Maar de stad ontwikkelde zich ondertussen. Dat wisten de Rotterdammers zelf ook wel. Vorig jaar, met de opening van de het nieuwe Centraal Station en de Markthal leek de rest van de wereld daar, via de media, ook achter te komen.
In dit minicollege vertelt stadshistoricus en directeur van Museum Rotterdam Paul van de Laar over de filmische aspecten van Rotterdam. Hij noemt het “een stad gebouwd als filmscript”. Hoewel deze stad bij uitstek geschikt is om te filmen, herinnert hij ons aan het feit dat film altijd een vertekend beeld geeft van de werkelijkheid. Om de echte stad te ervaren zal je vooral een rondje moeten gaan joggen. Klinkt als een goed voornemen.
Al 4 reacties — discussieer mee!
Ben ik de enige of was dit “college” niet droevig?
Dag meneer Sörensen,
Ik zie uw reactie nu pas, maar ben erg benieuwd wat u droevig vindt aan dit minicollege. De vorm? De inhoud?
Dag Fay
Ik denk dat Van de Laar zo’n college gewoon moet weigeren. Hij is historicus en dit is een opdracht voor een cineast, liefst één die de stad voor het eerst ziet.
Nu Van de Laar zijn ijdelheid volgt (niets mis mee) had hij er ook voor kunnen kiezen de vraag volkomen abstract te behandelen, maar komt nu met Rocky en Charlie Chan.
Vind ik een beetje droevig.
Daar ben ik het niet met je eens meneer Sörensen. Paul van de Laar houdt zich binnen het historisch onderzoek al geruime tijd bezig met het thema van beeldvorming rond de stad. Cinema is daar een uitgelezen middel voor. Het minicollege dat hij tijdens de talkshow gaf was een afgeleide van een volledig college dat hij aan de EUR doceert. Daarnaast ga ik er van uit dat de heer Van der Laar oud en wijs genoeg is om zelf te beslissen waar hij zijn medewerking aan verleent. Vind ik niks droevigs aan.