Een potje straatvoetballen tegen Robin van Persie: uw columnist Vincent Cardinaal doet dat gewoon. Ook al wordt hij dan genadeloos gepoort.
Afgelopen zaterdag opende De Volkskrant met een scoop over matchfixing in het Nederlands betaald voetbal. Twee journalisten deden maandenlang onderzoek, helemaal tot in Singapore. Zij achtten bewezen dat voetbalclub Willem II minimaal twee wedstrijden heeft geprobeerd te manipuleren, en dat de (betrokken) spelers er zeker 100.000 euro onderling voor hebben mogen verdelen. Dit is een gangbare praktijk die al jaren aan de gang is, maar nu voor het eerst direct in Nederland wordt gesitueerd. Het verhaal deed me terugdenken aan voetballen op de pleintjes in Kralingen en bovenal aan Saïd Boutahar.
Het zit als volgt. Ik las het bericht aan de keukentafel bij mijn moeder. Zij woont in Flatgebouw Kralingen, niet ver van de Jaffa, waar Boutahar vroeger regeerde met zijn vrienden. Zij speelden om het hardst wedstrijdjes tegen alles en iedereen – en soms ook tegen uw columnist en zijn trawanten. Bijna alle jongens van het groepje-Boutahar werden later profvoetballer. De bekendste onder hen is zonder twijfel Robin van Persie, de kunstenaarszoon die toen al door niemand bij te houden was, ook niet door hen die twee keer zo oud waren.
(Jazeker, uw columnist speelde ooit tegen Van Persie. Ik zou willen dat ik stoere verhalen paraat had, maar de waarheid wil dat er slechts één herinnering rest. Uw columnist staat tegenover Van Persie, die de bal zonder te kijken via een muurtje door mijn benen speelt. Hoongelach. Van Persie versus Cardinaal: voor eeuwig 100-0).
Saïd Boutahar speelt tegenwoordig in Qatar. Zijn veelbelovende carrière kwam nooit echt van de grond. Hij faalde in de jeugdopleiding van Feyenoord en slaagde maar half bij clubs als NEC, RKC én Willem II. Even speelde hij in Spanje. Sinds kort wordt hij daar verdacht van matchfixing, of op zijn minst kennis van matchfixing zonder dit bij club of autoriteiten te melden. Toen ik dit las ging er een steek door mijn maag. Dat Saïd misschien niet helemaal uit het juiste hout voor prof was gesneden, heeft me nooit verbaasd. Op de pleintjes leek het hem er al om te doen vooral zoveel mogelijk lol te hebben. Maar moedwillig de boel saboteren? Dat kon ik me niet voorstellen. Waarom niet? Omdat ik zelf ooit een voorstel tot ‘matchfixing’ aan een groepje rondom Boutahar deed.
Het was een schooltoernooitje, in Kralingen, ergens in het begin van de jaren negentig. Ons team had een gelijkspel in de laatste match nodig om door te gaan naar een volgende ronde. We speelden tegen Said en zijn maatjes, die al lang en breed aan kop stonden. Ik kende één van hen en stelde hem voor expres gelijk te spelen. Hij besprak het met Boutahar en knikte in mijn richting. Ik dacht goed te zitten, maar we werden vervolgens genadeloos van de mat gespeeld. Uit hun panache sprak duidelijk: voetbal is voor ons een erezaak. Ze hadden alle gelijk van de wereld.
Ach, Saïd Boutahar. In Qatar heeft hij een manier gevonden om legaal zijn zakken te vullen. De matchfixingverhalen kan ik niet met hem rijmen. Een trotse jongen uit Kralingen speelt altijd om te winnen.
Columnist Vincent Cardinaal trakteert wekelijks op een stadse observatie.
Nog geen reactie — begin de discussie!