Ga naar de inhoud

Schrijver in de stad: Aardige jongens die Romeinen

AS Roma-icoon Francesco Totti kende vijftien jaar geleden een dramatische dag in De Kuip. Hij was niet de enige. Columnist Vincent Cardinaal over een Romeinse broedertwist tijdens de EK-finale. 

VCRomaDEF
Schrijver in de stad beeld: Tom Slegtenhorst

Jongens waren we – voornamelijk bezeten jongens. Al zeg ik het zelf. Ons leven draaide om voetbal, voetbal, voetbal. Hele weekeinden brachten we door in onze jongenskamertjes, levend op tosti’s en samenvattingen. Het was de tijd voor betaaltelevisie – alles werd nog op het open net uitgezonden. Van de Eredivisie via de Serie A, Premier League tot de fucking Franse tweede divisie: alles werd gesoupeerd. We kenden iedere naam, spaarden Panini-plaatjes op een leeftijd dat het eigenlijk al niet meer kon. Zelf voetballen deden we nauwelijks, dat was geweest. Nee, het ging om het geouwehoer, de discussies op het schoolplein.

Onze groep werd gevormd door een Servische jongen, een Kroaat, twee Italianen en een kaaskop – ik dus. De twee jongens uit Italië waren broers. Hun vader was vanuit Rome naar Rotterdam gekomen, in de jaren zeventig, niet ver voor hun geboorte. Hij dreef een wasserette in Barendrecht. Net als hun vader waren de broers, A. en L., geen archetypische Italianen. Ze dronken geen koffie, hadden blond haar. Zelden heb ik mensen verbaasder gezien toen L. tijdens een klassenuitje vertelde geen pizza te lusten. Hij nam liever een hamburger.

Wel waren de jongens bezeten van voetbal. Hun favoriete club was AS Roma. Geen veelwinnaar, maar wel een eigenwijze club, zowat de enige vereniging die zich in Italië tegen corruptie keerde, bijvoorbeeld. Een feit dat ze altijd met trots verkondigden. Voetbal was voor hen een erezaak. Het zou deze houding zijn die de broers tot op de dag van vandaag uit elkaar heeft gespeeld.

De brouille van de broers viel samen met het uiteenvallen van ons voetbalclubje. Het was de zomer van 2000, het Europees Kampioenschap voetbal deed Nederland en België aan. Kroatië plaatste zich niet. Exit D., die liever op vakantie ging. Servië speelde nog als Joegoslavië en werd afgeslacht door Oranje. Daarop vond ook K. het wel mooi geweest. Een volgende clash diende zich aan. Nederland-Italië, in Amsterdam. De afloop is bekend. Volop gemiste penalty’s aan Nederlandse zijde. Het leidde niet tot ruzie tussen mij, A. en L. Ook voor mij was het spel een erekwestie. De winnaar was de winnaar, daar zeurde je niet over.

De zondag na die halve finale ging ik met de broers en hun vader naar de finale, in De Kuip. Een Hollandse vriend van de familie had geen belangstelling meer voor zijn ticket nu Oranje was uitgeschakeld. En dus mocht ik. Het was een spannende match, Frankrijk won na een golden goal. Daarna scheurde de wasserijfamilie uit Barendrecht uit elkaar.

Vader en zoon A. waren al onderweg naar de uitgang toen L. bleef zitten. Hij wilde de huldiging zien, ondanks het feit dat de Azzuri hadden verloren. Dit schoot in het verkeerde keelgat, vooral bij zijn broer. Erekwestie, alla, maar je eer gaat maar zover als je wilt. En moedwillig klappen voor Frankrijk, dat ging hem te ver. Ze lieten L. achter bij mij. Die avond liep hij terug naar Barendrecht. De broers spreken tot de dag van vandaag nauwelijks met elkaar, de relatie met hun vader is wel gelijmd.

Wat je ook over de rellen in Rome wilt vinden – het voetbal zit tjokvol verhalen van aardige jongens die even het verstand bijster raken. De littekens blijven altijd zichtbaar. Maf spel.
Columnist Vincent Cardinaal trakteert wekelijks op een stadse observatie.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.

Misschien vind je dit ook interessant

  • “Het is hartverscheurend om met een uitvaartbegeleider en één buurman bij een kist te staan”

    • Samenleving en zorg

    “Over de notabelen van de afgelopen eeuwen is genoeg te vinden in de stadsarchieven, maar niet over deze mensen.” Stichting Walk of Life tekent de levensverhalen op van mensen zonder familie en vrienden. “Ze hebben allemaal, zonder uitzondering, een heel bijzonder verhaal.”

  • Fotograaf Çiğdem Yüksel: “Deze vrouwen verdienen een plek in onze geschiedenis”

    • Kunst en Cultuur

    Wat begon als een persoonlijke zoektocht naar haar oma, groeide uit tot een indrukwekkend project. Met haar boek en tentoonstelling Je moest eens weten brengt fotograaf Çiğdem Yüksel een onderbelicht verhaal tot leven: dat van de eerste generatie Turkse vrouwen in Nederland. “Als ik me in hen verplaats, denk ik soms: holy shit, hoe hebben jullie dit gedaan?”

  • Hoe Rotterdam dankzij de politie volledig in dienst kwam te staan van snelheid en vervoer

    • Human interest

    Het is moeilijk voor te stellen in een stad die meer weg heeft van een snelweg, maar een eeuw geleden kende Rotterdam ontelbare levendige, publieke ruimtes. Er werd gewandeld, een praatje gemaakt en verliefd rondgefietst. Hoe konden die ruimtes veranderen in zielloze plekken, geheel in dienst van vervoer? En welke rol speelde de politie hierin? Socioloog Jim van Hagen nam een duik in de geschiedenis.

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam