Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. In deze aflevering ziet hij met lede ogen aan hoe één van zijn patiënten de moed verliest.
Ze heeft zes monden te voeden. Alleenstaand is ze altijd geweest. Nu moet ze aan de slag. De gemeente dwingt haar te gaan werken. Geld voor kinderopvang heeft ze niet. Haar man bestaat alleen nog op foto’s. Haar uitkering staat op het punt gekort te worden. Ze moet verplicht aan de slag.
“Wat kan ik voor u doen?”, vraag ik.
“Niets”, klinkt het met een brok in de keel.
Haar zorgen worden elke dag groter. De druk wordt opgevoerd. Elke week krijgt ze wel een brief met een ultimatum. Ze is ongeschoold, jong getrouwd in Somalië. Zelf kwam ze ook uit een groot gezin. Nederland was een tussenstop. Het bleek haar eindstation te zijn. Haar man liet haar achter. Hij zou vooruit schuiven naar Engeland. Het eindstation. Hij ging en kwam niet meer terug.
Zij paste zich aan. Moedig en strijdbaar. Nooit liet ze haar hoofd hangen. Ze deed het met wat ze had. Overleven had ze geleerd van haar moeder. Nu was het haar beurt om haar kroost te beschermen.
“De gemeente, ik word er gek van”, klinkt de frustratie in haar stem.
De laatste tijd bezoekt ze regelmatig het spreekuur, met hoofdpijn als voornaamste klacht. Slapen lukt niet goed meer. Overdag is ze gebroken en heeft ze geen energie om iets voor elkaar te krijgen. Haar oudste zoon van 11 jaar zit naast haar.
“Het gaat niet goed met mama”, zegt hij serieus.
Regelmatig begint het consult met tranen. De onmacht is van haar gezicht af te lezen. Uit Somalië vluchtte ze om het beter te hebben. In Rotterdam voelt ze zich nog steeds een vluchteling. Het beeld dat ze op straat komt te staan, spookt door haar hoofd.
“Ik sta op de zwarte lijst van de samenleving”, riep ze vorige week.
De instanties die haar bijstaan, falen in haar ogen. Het ultimatum komt steeds dichterbij.
Haar kinderen moet ze straks achterlaten. Daar zitten ook de jongsten bij, die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Een netwerk heeft ze nauwelijks. Er is niet veel dat ik kan doen. De bureaucratie kijkt niet naar de mens. Regels zijn bindend, ook voor haar. Haar ogen sprankelen al tijden niet meer. Ergens in de diepte is er nog verlangen, naar stabiliteit. Het is haar enige wens, het enige dat ze ooit heeft gewild. Niet voor haar, voor haar kinderen, had ze me gezegd. Nu faalt ze in haar ogen. Is ze niets meer waard, het moeder zijn wordt haar afgepakt.
“U kunt ook niet helpen, ik weet het”, zegt ze als haar tranen gestopt en gestokt zijn.
Al 10 reacties — discussieer mee!
Vrouwenemancipatie begint met anticonceptie en welvaart met geboortebeperking. Huisartsgeneeskunde dunkt me
Heb je lang over die reactie na moeten denken Rachid?!
Goed artikel, vol emotie en machteloosheid…. ook voor de lezer.
Te kort Ivan. Want ik vergat te schrijven dat die qatkauwende good-for-nothings aan het werk moeten worden gezet voor de alimentatie. Want arbeid emancipeert de man.
Jahoor! Ivan speelt het weer op de man. Ik dacht dat het de bedoeling was dat alle Rotterdammers meediscussieren hier.
Er is anders een hele reeks aan medisch en sociaal onderzoek aan voorafgegaan.zie Lancet.
O ik snap m. Ivan is jaloers dattie de first post niet had.
Er zijn genoeg mensen die een kind willen adopteren en van te voren wel weten hoeveel een kind kost. Het is sowieso al lef hebben om tegenwoordig meer dan twee kinderen te baren als je geen topinkomen hebt. Anticonceptie kan veel leed voorkomen. Mocht het toch een ongelukje zijn, wat vaak gewoon dom gedrag is, dan kun je het ook gewoon weg laten halen. Wil je het toch ter wereld brengen dan ben jij en niet de belastingbetaler verantwoordelijk voor alle kosten van je kind. Laat ze maar die vader van de kinderen opsporen. Dan mag hij verzinnen waar hij het geld vandaan haalt om zijn eigen kinderen te voeden. Ik wil namelijk niet met mijn belastinggeld andermans kinderen voeden terwijl ik zelf hard moet werken voor mijn eigen dagelijkse maaltijd.
Ik vind n discussie heel wat anders dan deze inhoudsloze opmerking die als eerste wordt geplaatst!
Goed argument, Roderick. Het opsporen van die vader kost ongeveer € 100.000, schiet jij het even voor?
Als we ‘m vinden zal heel heel misschien wel blijken dat het een kale kip is, waar ook die 100k zoek-kosten niet op te verhalen zijn, laat staan een bijdrage voor zijn kinderen.
Maar misschien heeft ie inmiddels fortuin gemaakt, en worden we allemaal rijk. Zie het als een stevige belegging, maar dan met belastinggeld!
Het zoeken van de vader is het probleem van de moeder. Hij is verplicht om de moeder van zijn kinderen alimentatie te betalen. Een uitkering moet alleen een aanvulling zijn op het deel wat de moeder tekort komt als zij volgens bewijzen niet kan werken en zelfredzaam kan zijn. Maar goed dit is welvarend Nederland waarbij we alsnog dit soort gezinnen onterecht ondersteunen met allerlei uitkeringen. Dat geldt ook voor de vele alleenstaande moeders die één of meerdere kinderen krijgen en waarbij de vader na de daad heel toevallig verdwenen is terwijl hij niet moeilijk te vinden was om hem in bed te krijgen.