Ga naar de inhoud

Abdelkarim El-Fassi: “Ik voel een nieuwe vibe”

Het Nederlandse medialandschap heeft de Rotterdamse maker Abdelkarim El-Fassi in het vizier. “Ik wil ervoor waken iets te worden dat anderen op mij projecteren. Door verhalen op eigen voorwaarden te vertellen, voer ik zelf de regie.”

Portret Abdelkarim Fassi
Abdelkarim el Fassi beeld: Marcel Kollen

Abdelkarim El-Fassi’s documentaire Mijn vader, de expat wordt morgen, donderdag 26 maart, vertoond in een uitverkocht Koninklijk Carré. Sinds de reeks voorstellingen en zijn korte film Let’s Unite is de Rotterdamse maker in de carrousel van het Nederlandse medialandschap terechtgekomen. Net nog, werd hij gebeld door een Volkskrant-redacteur: “Of ik nog werkloze Marokkanen ken. Ik heb hem geadviseerd een stuk te schrijven over waarom hij ze zélf niet kent. Segregatie, vriend.

Ik heb er in principe geen moeite mee hoor, identiteit is mijn rode draad. Wel heb ik moeite met journalisten die vooringenomen zijn en etiketten opplakken. De mijne zijn onder meer integratie en de islam, terwijl ik daar niet per se het meest mee bezig ben.”

Kantoorbaan

“Elf jaar geleden kwam ik naar Rotterdam. Mijn geboortedorp Oost-Souburg werd te klein. Ik zag mijn omgeving veranderen en mensen in een sleur terechtkomen. Daar blink je uit met een kantoorbaan, terwijl ik al op jonge leeftijd wilde inspireren. Ik had veel oudere vrienden, een grote mond en zorgde dat er naar mij werd geluisterd. We stonden altijd op de hoek van de straat te debatteren. Pas in de grote stad kwam ik met boeken en theater in aanraking en zag ik dat er meer manieren waren om mij te uiten.”

Kralingse eenden

“Als twintiger durfde ik eindelijk gedachten te delen en een groter platform op te zoeken dan de hoek van de straat. Mijn eerste opiniestuk ging over de eenden bij de Kralingse Plas. Hun angst voor het onbekende gebruikte ik als metafoor voor de samenleving. Ik ben geen geboren schrijver, maar wel goed in het overbrengen van een verhaal. Dat geldt ook voor Mijn vader, de expat. Begrijp mij niet verkeerd, mijn vader is een wijs man, maar ook een doodnormale vent. Eigenlijk is het triest dat een portret van hem bijzonder is. Het zegt iets over wat er de afgelopen jaren op televisie voorbij is gekomen. Ook ik herken mijzelf daar niet in. Het is zó homogeen. De Rotterdamse culturele sector wordt eveneens gedomineerd door een witte middenklasse. Ik weet dat dingen in stapjes gaan en accepteer nu nog dat mijn documentaire in het tijdslot tussen voetbal en de verkiezingen wordt uitgezonden, maar over een paar jaar niet meer.”

Rutte

“Mijn vader heeft ons geleerd dat wij twee keer zo hard moeten werken als kinderen met in Nederland geboren ouders. Eigenlijk zeggen hij en premier Rutte hetzelfde. Alleen, Rutte hoort dat niet zeggen. Hij moet discriminatie aanpakken. Hij gaat over beleid. Als je zegt dat je niet kunt veranderen, dan wil je dat niet. Rutte heb ik leren kennen toen hij zei dat hij Nederland wilde teruggeven aan de Nederlanders. Ik ben niet de enige die dat heeft onthouden, er is een grote groep, die het gevoel heeft dat zij niet wordt gehoord. Ik voel daar verantwoordelijkheid voor. Niet op een activistische manier, maar door vanaf de zijlijn mijn visie los te laten. Zo is Let’s Unite ontstaan. Ik vind het gek dat er aan moslims wordt gevraagd om afstand te nemen van andermans daden.”

Stad claimen

“Wat voor het cultureel landschap geldt, is ook op de politiek van toepassing. Pas sinds mijn beste vriend Nourdin El Ouali NIDA op heeft gezet, zie ik mijzelf erin terug. Het is een beginnende partij, waardoor zij nog niets te verliezen hebben. In Nourdin herken ik een opkomende generatie. Dat vind ik ook mooi aan Rotterdam, de stad heeft een bijzondere vibe. Je vóelt dat er een nieuwe wind waait. Die nieuwe generatie ziet zichzelf in de eerste plaats als Rotterdammer, wij claimen de stad. Van espressobar tot debatavond. Hierdoor zie je de diversiteit steeds meer terug op straat. Toch is het nog altijd een zeer gesegregeerde stad waarin interculturaliteit vaak wordt gereduceerd tot de keuken. Na de afgelopen verkiezingen zijn PVV en Leefbaar Rotterdam de grootste partijen. Met andere woorden: we zijn er nog lang niet. Zulke verkiezingen confronteren ons met de realiteit waarin de Rotterdamse autochtoon het meest gesegregeerd is.”

Partijtje

“Kijk, als ik jarig ben, dan zorg ik ervoor dat ik een mix aan mensen uitnodig. Ik vind dat een verrijking, maar denk ook dat het op die verjaardagsfeestjes begint. Daardoor kom je in elkaars netwerk. Hoe kan het dat na vijftig jaar immigratie, vrijwel geen enkel hoger segment in de beroepsbevolking een afspiegeling is van de samenleving? Hierdoor zijn wij weliswaar thuis, maar nog niet helemaal gearriveerd. Of ik mij zorgen maak? Niet bovengemiddeld. Iedereen heeft dezelfde zorgen: heb ik over een jaar nog klussen, hoe zal het met mijn ouders gaan als zij ouder worden, mijn neefjes, de liefde. Zal mijn oranje Renault 4 het niet begeven als ik straks op de snelweg rijd? Dat heeft niks met multiculturaliteit te maken. Behalve dan dat hij als teaser voor de voorstelling dient.”

Verfrissend

“Ik hoop dat ik niet als eendimensionaal word gezien, maar beoordeeld word op basis van wat ik kan als creatieveling. Ik maak ook corporate video’s. Zolang het maar verfrissend is. Het liefst vanuit Rotterdam. Amsterdam trekt aan me, maar ik vind het juist tof om hier te blijven. Bovendien is Rotterdam qua ligging beter. Het heeft overdag de stedelijke hectiek en ‘s avonds de rust van het platteland. Want ergens ben ik nog een jongen uit Zeeland.”

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk. Je bent al lid vanaf € 7,50 per maand, de eerste maand lees je gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

  • 85 jaar na het bombardement laat de geschiedenis zich opnieuw ontdekken 

    • Kunst en Cultuur

    Na het bombardement van 14 mei 1940 stond tachtig jaar lang vooral de verwoeste stad centraal. Maar wie waren de ménsen die erbij omkwamen? Met projecties door de stad geeft De namen van 14 mei de slachtoffers eindelijk een gezicht.

  • De kinderen van Lebensborn: ontworteld, gestigmatiseerd en veerkrachtig

    • Kunst en Cultuur

    “Geef de Führer een kind” was de slogan van Lebensborn, het geboorteprogramma dat Duitsers moest aansporen om zoveel mogelijk ‘arische’ kinderen te verwekken – de beoogde nieuwe leiders van het Derde Rijk. Toen dat niet effectief bleek, werden kinderen die arisch oogden zonder pardon geroofd uit Oost-Europa en ‘gegermaniseerd’. De Rotterdamse fotograaf Angeniet Berkers documenteerde deze veelal onbekende geschiedenis.

  • Sober raves: “De maatschappij zou beter zijn als we elke dag dansten”

    • Kunst en Cultuur

    “Bedankt, maar ik ga liever naar een niet-nuchtere rave, want dit klinkt echt awkward”, is de reactie als Zuza Nazaruk vertelt over sober raves. En toch: aanvankelijk ongemakkelijk tussen een groep vreemden, staat Nazaruk twee uur later uitzinnig mee te dansen, nuchter. Body on. Head off. 

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam