In de wekelijkse rubriek Was Getekend verpakken illustrator Melanie Drent en schrijver Zita Bebenroth de Rotterdamse actualiteit in een beeldcolumn. Deze week: de gemeente investeert in zogenaamde ‘bakfietswijken’.
Met de presentatie van het programma Kansrijke Wijken door de gemeente Rotterdam is deze week de strijd om de bakfietsgezinnen (opnieuw) losgebarsten. De term – halverwege 2014 gelanceerd door Joost Eerdmans in het toenmalige nieuwe college – ontlokte eerder al veel reacties. In het persbericht van de gemeente wordt het woord ‘bakfiets’ niet gebruikt, maar ook in dit plan doemt het ongemakkelijke gevoel op van elitaire, grotendeels blanke yuppenwijken die als kleine eilandjes in de stad de huidige bevolkingsgroepen verdringen. Binnen Kansrijke Wijken wordt overigens ook beleid ontwikkeld om studenten, ‘young professionals’ en ‘empty nesters’ te binden aan de stad.
Wat is het plan voor de doelgroep ‘draagkrachtige gezinnen’? Negen wijken rondom het centrum krijgen extra investeringen die het leefklimaat voor hoogopgeleide en werkende ouders moeten verbeteren, zodat deze kiezen voor wonen in de stad in plaats van uitwijken naar randgemeenten. Denk aan extra brede stoepen (handig voor de bakfiets!), meer groen, sport- en speelveldjes, grotere woningen door samenvoegingen en zelfbouw, en ‘excellente scholen’. Onderdeel uit het plan is ook om zogenaamde Droomstraten te creëren, waar bewoners ervoor zorgen dat hun straat een maand lang autovrij blijft. Ruim baan voor de bakfiets dus. Hoe zien die bakfietswijken er straks uit, vroegen wij ons af?
Melanie Drent en Zita Bebenroth zijn onderdeel van Roth Illustration Agency, een agentschap voor Rotterdamse illustratoren.
Al 5 reacties — discussieer mee!
“…elitaire, grotendeels blanke yuppenwijken die als kleine eilandjes in de stad de huidige bevolkingsgroepen verdringen.”
Terwijl oorspronkelijke bevolkingsgroepn in eerste instantie zijn verdrongen door armoedige, grotendeels donkere achterstandswijken.
Of is dat weer controversieel?
Jazeker.
De aborigine bevolkingsgroepen zijn onder meer weggebombardeerd en het ,historisch’ hart van Rotterdam veranderde in een gat. En daar kwam de vaart der volkeren doorheen gewaaid en ‘de vernieuwing’ deed er nog een gure wind overheen waaien. In de beleving van de ‘Rotterdammers’ waren stedelijke vernieuwing en eilandachtige projectjes die zich afsloten van openbare gevoel en verdringing van hun eigen, gezamenlijk verleden. ‘Draagkrachtige gezinnen’. Je moet het maar je strot uitkrijgen.
En dan moet ik daar dwangmatig op reageren….
Als wie dan ook in dit college het lef heeft om zoiets op te zetten laat ik bij de volgende GV enorm de pleuris uitbreken of eerder indien nodig. Stevige taal. En dat mag gezegd worden. Ik wie ben ik nu helemaal…. Overigens zijn daar natuurlijk realistisch gezien allerlei argumenten voor aan te dragen die dus niet met mij persoonlijk te maken hebben en wellicht ga ik ze te zijner tijd nog aanvoeren ook. Laat ik om te beginnen openen met te zeggen dat het gewoon een achterlijk plan is.
Wie?
Uit onderzoek van het Verweij Jonker Instituut blijkt dat er nog veel te verbeteren valt in het Oude Noorden voor opgroeiende kinderen.
Uit het onderzoek blijkt onder andere dat de speelruimte voor kinderen beperkt is. Juist brede stoepen kunnen daarvoor een oplossing bieden. Uit ander onderzoek blijkt namelijk dat brede stoepen zorgen voor meer speelruimte voor kinderen. Met meer brede stoepen kan dus voorkomen worden dat er nog meer kinderen obesitas krijgen. Van deze maatregelen zullen alle kinderen in de wijk profiteren!
Haha, ik vind die vooroordelen over bakfietsen altijd wel grappig. Ik ken heel veel mensen met bakfiets, maar zonder auto. Hoezo elitair? De bakfiets, hoewel ook een bakbeest, zorgt voor minder auto’s en dat is toch zeker geen overbodige luxe in een van auto’s overspoelde verkeersstad als Rotterdam. Ik geef met liefde de parkeerplaatsen voor mijn deur op voor een bredere stoep voor mijn bakfiets.