Op 14 mei is het dit jaar precies 75 jaar geleden dat Rotterdam werd gebombardeerd. Vers Beton vroeg, in samenwerking met LOKAAL, twee schrijvers te reflecteren op de toekomst van het herdenken. In de eerste aflevering: Dore van Duivenbode, over hoe de wederopbouw je dagelijks in het gezicht schittert. Maar oorlog blijft het helaas altijd.
“Ik brand ieder jaar een kaarsje. Meestal ’s avonds, dan is het licht mooier.”
Het waxinelichtje zet de in Charlois wonende Katharzyna Cisek tussen de televisie en de commode in. Niet op 14 mei wanneer Rotterdam het bombardement herdenkt, maar op 1 september, de dag dat Duitsland Katharzyna’s geboortestad bombardeerde. Gdańsk werd Danzig, de Tweede Wereldoorlog was begonnen. “In Polen deed ik dat nooit hoor, zo’n kaarsje,” verontschuldigt zij zich. “Maar hier ben ik zo alleen. Mijn hele familie is daar.” Ze speurt de kalender af, gaat met haar vingers langs de dagen. “1 mei is Dag van de Arbeid, 3 mei vieren we de Poolse grondwet. Dodenherdenking is 4 mei, toch? Bevrijdingsdag daarna. Hier, 14 mei. Een donderdag. Dan ben ik gewoon aan het werk.”
Al één reactie — discussieer mee!
Het zou mooi zijn als langs de brandgrens bij elke licht op 14 mei een fakkel zou staan die worden ontstoken op het tijdstip dat het bombardement begon en het hart van Rotterdam werd verwoest.