Ga naar de inhoud

Ziel op zuid: Thuis(zorg)

Een patiënt met een spierziekte ziet haar woonkamer veranderen in een zorghotel. Twee keer per dag heeft ze recht op thuiszorg. In de praktijk betekent dat: wachten.

Een spierziekte beperkt haar vrijheid. Het lukt haar nog om te strompelen. Een rollator helpt, een wandelstok is noodzaak. Ooit hielp zij om mensen beter te bewegen. Haar partner is er niet meer, de kinderen zijn het huis uit. Ver hier vandaan.

“Dokter, ik heb zo’n pijn hè.”

Laag in de rug woont een pijn, die haar wakker houdt en die maakt dat ze blijft vallen. Drie dagen geleden was haar laatste val. Midden in de nacht werd ze weer wakker, vanwege een blaas zonder geduld. In alle haast plaatste ze een voet verkeerd, draaide door en kwam tot stilstand op de harde vloer. Direct voelde ze de pijn.

Nu ligt ze beneden. Haar woonkamer is haar zorghotel. Haar bed staat midden in de kamer, omringd met foto’s van mensen die ze lief heeft. Dichtbij in haar hart, maar ver weg in afstand. Ze is een trotse vrouw. Eerder heb ik aangedrongen om toch een foto te maken. Haar botten zijn broos. Ze weigerde pertinent. Het zou wel goed komen, had ze me gezegd.

Haar traplift hangt al een paar dagen ongebruikt aan het einde van de trap. De badkamer is boven, onbereikbaar. Nu is ze afhankelijk van de thuiszorg. In de ochtend wacht ze een paar uur voordat ze aan de beurt is. Ze helpen haar uit bed. Ze wassen haar met een washandje en soms maken ze ontbijt. Er wordt niet echt gepraat, eerder kleine opdrachten gegeven. “Nu uw rechterarm omhoog.” Hooguit spreken ze over het weer. De dames en heer van de zorg willen wel maar kunnen niet. Meer mensen wachten en daarna wachten alle formulieren en registraties, die kostbare tijd afsnoepen van de zorg voor mevrouw.

Twee keer per dag heeft ze recht op zorg. Niet meer en niet minder. Ze is niet ernstig ziek. Ondanks het feit dat haar ledematen haar meer in de weg zitten dan ze bruikbaar zijn, is ze niet ziek genoeg. In de nacht is ze afhankelijk van een po, die naast haar bed ligt. Om haar nek hangt een alarmeringsbel. Het is haar laatste strohalm als ze weer valt. Haar laatste contact met de buitenwereld. Haar laatste stukje schijnveiligheid.

Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. Iedere zes weken publiceert hij een column op Vers Beton.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk. Je bent al lid vanaf € 7,50 per maand, de eerste maand lees je gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam

  • Eigen initiatief van bewoners vind je boeiend. Je helpt graag bewoners om hun buren (beter) te leren kennen en hun plannen om te zetten in concrete acties. Je werft nieuwe straten, geeft advies, keurt de aanvragen goed (en soms ook af) en houdt de uitvoering in de gaten. Je bent een ervaren en communicatieve communitybuilder die Rotterdammers en hun buren bij staat met raad en daad.

  • Jij weet met jouw spark en gevoel voor gastvrijheid onze bezoekers te betoveren en bezorgt iedereen graag een warm welkom. Je houdt van servicegericht werken en wilt graag bijdragen aan een goed kaartverkoopproces voor onze bezoekers.

  • Bekijk alle vacatures