Een patiënt met een spierziekte ziet haar woonkamer veranderen in een zorghotel. Twee keer per dag heeft ze recht op thuiszorg. In de praktijk betekent dat: wachten.
Een spierziekte beperkt haar vrijheid. Het lukt haar nog om te strompelen. Een rollator helpt, een wandelstok is noodzaak. Ooit hielp zij om mensen beter te bewegen. Haar partner is er niet meer, de kinderen zijn het huis uit. Ver hier vandaan.
“Dokter, ik heb zo’n pijn hè.”
Laag in de rug woont een pijn, die haar wakker houdt en die maakt dat ze blijft vallen. Drie dagen geleden was haar laatste val. Midden in de nacht werd ze weer wakker, vanwege een blaas zonder geduld. In alle haast plaatste ze een voet verkeerd, draaide door en kwam tot stilstand op de harde vloer. Direct voelde ze de pijn.
Nu ligt ze beneden. Haar woonkamer is haar zorghotel. Haar bed staat midden in de kamer, omringd met foto’s van mensen die ze lief heeft. Dichtbij in haar hart, maar ver weg in afstand. Ze is een trotse vrouw. Eerder heb ik aangedrongen om toch een foto te maken. Haar botten zijn broos. Ze weigerde pertinent. Het zou wel goed komen, had ze me gezegd.
Haar traplift hangt al een paar dagen ongebruikt aan het einde van de trap. De badkamer is boven, onbereikbaar. Nu is ze afhankelijk van de thuiszorg. In de ochtend wacht ze een paar uur voordat ze aan de beurt is. Ze helpen haar uit bed. Ze wassen haar met een washandje en soms maken ze ontbijt. Er wordt niet echt gepraat, eerder kleine opdrachten gegeven. “Nu uw rechterarm omhoog.” Hooguit spreken ze over het weer. De dames en heer van de zorg willen wel maar kunnen niet. Meer mensen wachten en daarna wachten alle formulieren en registraties, die kostbare tijd afsnoepen van de zorg voor mevrouw.
Twee keer per dag heeft ze recht op zorg. Niet meer en niet minder. Ze is niet ernstig ziek. Ondanks het feit dat haar ledematen haar meer in de weg zitten dan ze bruikbaar zijn, is ze niet ziek genoeg. In de nacht is ze afhankelijk van een po, die naast haar bed ligt. Om haar nek hangt een alarmeringsbel. Het is haar laatste strohalm als ze weer valt. Haar laatste contact met de buitenwereld. Haar laatste stukje schijnveiligheid.
Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. Iedere zes weken publiceert hij een column op Vers Beton.
Al 4 reacties — discussieer mee!
In en in triest, dankjewel staatssecretaris van Rijn!
Weet je hoeveel ‘f.t.e.’ er achter de Nederlandse TV’s wordt versleten tussen 18 uur en 24 uur? Dat is miljoenen uren potentiële zorg voor de medemens. Het hele zooitje zit ‘Boer zoekt vrouw’ te kijken terwijl buuv met r gebroken heup onder de trap ligt te kreunen. Dat is niet Van Rijn zn schuld, dat is mentaliteit. De selfie-mens van tegenwoordig is helemaal niet geinteresseerd in zn medemens. En zn medemens niet in hem. Dus uiteindelijk gaan we allemaal zo’n moment meemaken waarop we ineens beseffen dat de rest van de mensheid meent dat we de kolere kunnen krijgen met onze aandoeningen.
De enige bijstand die we dan zullen krijgen is die van degenen die we het meest verafschuwen: De Marokkaanse medemens, die huisarts is geworden op Zuid.
De immigratie is een zegen voor de mensheid! Dokters, verplegers, mooie meiden met bruine ogen en lui die niet bang zijn om de Middellandse Zee over te steken!
Moeilijke materie.
Niet op te lossen met de huidige inrichting van politiek, economie en samenleving. Bid dat het jou niet overkomt.
Je hebt het weer mooi geschreven en goed samengevat.
Het is helaas niet alleen de ‘des-interesse’ in de medemens (heel NL viel over Beatrix heen toen zij daar wat van zei overigens in haar Kersttoespraak en jaar of 2 geleden), het zijn ook de bezuinigingen (met name de gemeentelijke) op alle (lichamelijke- en geestelijke) gezondheidszorg van alle leeftijden.
Dus bidden dat het jou niet overkomt is zeggen, laat maar over me heen komen. Hoop is zoals ze zeggen, de wachtkamer van de duivel.
Ben wel eens benieuwd te horen wat zorgspecialisten denken dat er praktisch gezien haalbaar is om dit tij te keren (buiten meer geld beschikbaar stellen, want daarvan weet iedereen dat het er moet komen).
@kees een aantal jaren geleden is er een proef geweest (ik meen ook in Rotterdam) met immigranten en zorgopleidingen… dat is niet goed afgelopen.