Op de website van Binnenlands Bestuur verscheen vandaag een artikel over de wijze waarop de gemeente Rotterdam de Participatiewet uitvoert. In het stuk komt de ombudsman van Rotterdam, Anne Mieke Zwaneveld, aan het woord. Zij is kritisch over het onbetaalde werk dat Rotterdamse werklozen moeten doen voor een uitkering.
Ook vraagt zij zich af of klusjes als het vegen van trottoirs deze mensen ook echt iets oplevert; volgens haar denkt de gemeente hierin onvoldoende mee met haar werklozen. Verder ergert ze zich aan de toon die partijen verantwoordelijk voor de re-integratie aanslaan: zowel in gesprekken als in briefwisselingen gaat het (soms in niet mis te verstane bewoordingen) met name over de plichten van de werkloze. Een van haar aanbevelingen aan de gemeente luidt dan ook dat de gemeente haar burgers meer op hun rechten zou moeten wijzen.
Het re-integratiebeleid van de gemeente was al eerder in het nieuws omdat de Rechtbank Rotterdam had geoordeeld dat zij in haar pilot gericht op bijstandgerechtigden van Marokkaanse afkomst een verboden onderscheid naar nationaliteit, ras of etniciteit had gemaakt. Naar aanleiding van deze uitspraak – en de reactie van het gemeentebestuur hierop – schreef raadslid Nourdin El Ouali deze week een vlammend opiniestuk op Vers Beton.
Het volledige artikel is te lezen op de website van Binnenlands Bestuur.
Al één reactie — discussieer mee!
Wat mij altijd stoort als ik naar de Rotterdamse politiek kijk, (die ik voornamelijk via landelijk nieuws en Vers Beton volg) is dat er aan de ene kant altijd heel schijnheilig en trots wordt gedaan over de bijna tweehonderd nationaliteiten die hier zo vredig naast elkaar zouden leven en aan de andere kant de PVV hier volgens peilingen de grootste partij zou worden. Ik leg de reden voor dit laatste fenomeen bij het relatief lage opleidingsniveau van de gemiddelde Rotterdammer (vergeleken met andere grote steden) en de grote (niet-westerse) migratie naar Rotterdam toe.
Ik woon hier zelf nu ruim een half jaar en ik kom van origine uit Amersfoort. Naast het feit dat daar geen metro (of tram) rijdt is de diversiteit aan mensen daar ook minder. Des te meer valt het mij in het openbare leven op hoe fijn mensen met (of soms langs) elkaar leven. Ik heb me in mijn tijd in Rotterdam nog geen seconde echt onveilig of bedreigd gevoeld, hoewel dat in Amersfoort echt wel anders was. Toch is hier blijkbaar een discriminatoire tendens die je nog het meest terugziet in het politieke landschap. (Ik vraag me af hoeveel Nederlanders nog zo’n fan van Aboutaleb zou zijn als men wist dat hij serieus overwegen heeft zich bij de LPF aan te sluiten)
En fin, naar mijn mening moet óf de publieke farce van het gelukkig samenleven ongeacht afkomst eens op de schop en vervangen worden door de werkelijke, eerlijke (soms discriminatoire) publieke opinie. Óf men zou, mocht discriminatie hier echt geen issue zijn, zijn stemgedrag moeten aanpassen.