Ruimdenkendheid in Vinex-walhalla – het bestaat. Al strekt die zich niet zover uit dat een T-shirt met een T-rex door de beugel kan, ontdekt columnist Vincent Cardinaal.
Afgelopen zondag ging ik een stuk fietsen. Ik deed dit op de fiets die alvast aangeschaft is met het oog op de komst van mijn dochter, geboorte gepland op de dag dat de Tour de France begint. De fiets heeft een idioot grote stuurkolom, zodat ’ie alle ruimte geeft die noodzakelijk is voor het assortiment kinderzitjes dat deze wereld rijk is. Verder is het rijwiel beter uitgebalanceerd dan de gemiddelde bolide uit de Formule 1. Knappe vent die hiermee horizontaal gaat. Alhoewel – als dreumes kukelde ik geregeld uit het kinderzitje achterop de fiets van mijn moeder. Ik was een beweeglijk ventje, en de tekenen van mijn inmiddels beruchte onhandigheid waren ook al te zien. Er zijn geen garanties in dit leven, zelfs niet voor een zuigeling. Het is niet anders.
We fietsten deze zondag in de buurt van Poortugaal, in Bos Valckesteyn. Een stuk groen dat mij onbekend was tot die dag, maar ik ben dan ook het kind dat pas op zijn tiende een koe voor het eerst in levenden lijve zag. Tot die tijd waren ze voor mij net zo imaginair als dinosauriërs. Over dino’s gesproken – er bestaat een link tussen mij, deze relatief vroege bewandelaars van de Aarde en Poortugaal.
Rond 2000 kwam ik geregeld in de kleine gemeente in de Albrandswaard. Ik probeerde, na van de middelbare school te zijn getrapt, aan een diploma te komen om verder te geraken in het leven. Ik deed dat volgens de doctrine ‘met zo min mogelijk inspanning en het meeste plezier resultaat boeken’. En dus ging ik parttime naar school aan de Spinozaweg op Zuid. Daar maakte ik een vriend, een lieve, christelijke jongen uit Poortugaal. Het duurde niet lang voor hij mij thuis uitnodigde. Zo leerde ik ook zijn ouders kennen.
Nog geen reactie — begin de discussie!