De automatisering is doorgeslagen en de flexibilisering van de arbeidsmarkt – die tot diep in de haven is doorgedrongen – heeft geleid tot een onwerkbare situatie. De Rotterdamse haven moet weer van de havenarbeiders worden, stelt Stam. En om dat te bereiken vindt hij het geen probleem om wat onconventionele methoden uit de kast te trekken.
Stam schroomt niet om de strijd aan te gaan, met de mentaliteit van een straatvechter. Of het nu als vakbondsvoorman is, of als lid van de harde kern van Feyenoord. Het is een houding die niet door iedereen gewaardeerd wordt, maar wel degelijk heeft geleid tot grote successen. Zo slaagde hij er onder meer in om bijna 700 miljoen aan pensioengelden terug te halen. Toch bracht het hem ook wel eens in heikele situaties. Zo vertelt hij in gesprek met Geert Maarse over zijn aanwezigheid bij de roemruchte Slag bij Beverwijk, het dieptepunt van het Nederlandse hooliganisme.
Terwijl FNV-geledingen in het onderwijs en de zorg steeds meer moeite hebben om hun leden te mobiliseren, leggen de Rotterdamse havenarbeiders het werk neer als er aan de contracten gemorreld wordt, en wordt de Erasmusbrug met veel bombarie stilgelegd wanneer er ontslagen dreigen. Maar hoe ver mag je gaan om de cao van sjorders, chauffeurs en kraanmachinisten te beschermen? Is de opkomst van de ZZP’ers wel tegen te houden? En brengt dat gevecht voor sociale zekerheid de concurrentiepositie van de Rotterdamse Haven – allang niet meer de grootste ter wereld – niet in gevaar?
Kijk Studio Katshoek in zijn geheel (zie de video hierboven, 45 minuten) of check de fragmenten:
In deze editie van Studio Katshoek, het interviewprogramma van Vers Beton, te gast: Niek Stam, FNV-bestuurder van de actiefste vakbondsafdeling van Nederland. Volgens hem stuurt de Rotterdamse haven aan op een sociaal bloedbad.
Studio Katshoek met Niek Stam – introductie
17:50 – Ik ga er altijd in
18:50 – Ik laat me door niemand sturen
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek
Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Wat je gaat zien gebeuren, is dat werkgevers en grote instellingen keihard claims gaan indienen tegen stakende, demonstrerende en protesterende personen.
Dat zie je nu bij die Maagdenhuisbezetting. De universiteit van Amsterdam dient gewoon een claim van 5 ton in tegen iedere afzonderlijke bezetter / demonstrant. Grondslag van die claim: inzet beveiliging, huurderving, schade, noem maar op. Die 5 ton heb je zo bij elkaar geharkt in een dagvaarding.
En dan kun je wel stellen dat er zoiets bestaat als stakingsrecht en het recht op demonstreren en zo, maar er is een verschil tussen recht hebben en recht krijgen.
Als jij weet dat een instelling jou gaat dagvaarden in weerwil van jouw stakingsrecht, laat je het daar dan op aankomen? Mag je een dure advocaat gaan betalen, wetende dat de grote instelling er een heel leger van heeft, en bovendien over grote fondsen beschikt.
De rechtszaal is geen geschikt terrein voor particuliertjes. Die worden plat gewalst.
Dus wat je doet, met al je burgerrechten, is eieren voor je geld kiezen. Bij de volgende staking of Maagdenhuisbezetting blijf je lekker thuis.
Want in het recht geldt: grote portemonnaie = gelijk krijgen.
Leuk interview, mooi om te zien dat de interviewer soms stil is van verbazing. Stam is lekker radicaal, maar ik ben het niet altijd met hem eens. Want hoewel ik het met hem eens ben dat de automatisering een bedreiging is voor de havenwerkers, denk ik niet dat je je er per se tegen moet verzetten. Het zou -ik weet hoe onrealistisch dit is- er juist voor moeten zorgen dat de werkers minder uren hoeven te maken voor een vergelijkbaar inkomen. Automatisering kan je niet tegengaan, je moet er alleen voor zorgen dat het ook de maatschappij is die er de vruchten van plukt samen met de grote bedrijven.
Als je minder uren hoeft te maken voor evenveel geld kan je je ook meer inzetten voor vrijwilligers werk of wellicht een kleine onderneming beginnen. Als we mijns inziens een kenniseconomie willen bereiken, moet dat betekenen dat geld geen doel op zich meer is, maar dat je carrière voortvloeit uit het intrinsieke verlangen naar een maatschappelijke bijdrage. (combinatie werk, vrijwilligerswerk, of een daarvan)
De facto zal dit ideale systeem veel op een basisinkomen lijken, maar voorlopig lijkt het basisinkomen een utopie. Voorlopig moet ”de arbeider” coöperatief zijn, maar agressief zijn grenzen verdedigen. Denk ik dan 😉