Ziel op Zuid: Piramide

De woorden breken op mijn bureau. Soms snel, soms langzaam. Zij staart en hij staart. Ze staren naar mij. Verwijten springen van mond tot mond. In hun ooghoeken wordt gereageerd op de ander. Heb ik de oplossing?
Hij had geld. Zij had dat niet. Een project. Rendement. Een piramide. Alles stortte in. Een schuld hangt nu boven hun hoofd. Voorheen hadden ze geen schulden en leefden ze in harmonie. Toen kwamen ze samen op het spreekuur. Het was vaak voor de kinderen. Een loopoor, een knikker in een neusgat. Een praatje over de wijk. Een praatje over het weer en soms een praatje over het werk.
Deze emoties van twee mensen, die ik al langer ken, herken ik niet. Een mix van boosheid, teleurstelling en verdriet broeit. Zij heeft een schuld. Hij ook. Oplossingen hoor ik niet. Ik zit aan de rand van een oorlog. Ik wil neutraal blijven. Ik wil Zwitserland zijn.
“We stonden er allebei achter”, zegt hij zacht.
“Jij zei dat er niets mis kon gaan, gegarandeerd dat we ons geld terug zouden krijgen”, zegt zij hard.
“Mijn geld”, zegt hij zonder blikken of blozen
Het vuur laait op. Zij scheldt. Hij ontvangt.
Ik kijk toe. Ik ben Zwitserland. Ik ben neutraal. Ik zie twee mensen die van elkaar houden. Ik weet dat ze van elkaar houden, ik weet dat ze van hun kinderen houden. Het lijkt allemaal zo ver weg. Het ís zo ver weg. Het vertrouwen is verloren gegaan, en daarmee ook het fundament van hun relatie. Het stort in voor mijn ogen. Ingrijpen kan ik niet.  Ze zijn er ingetrapt en verstrikt geraakt.
Ze blijven staren. Kijken mij aan. Hoopvol, vol verwachting. Ik ben de toeschouwer op de eerste rij. Ik had vandaag liever achterin willen zitten. Ik had vandaag liever door het raam gekeken. Ik had liever langs gefietst, maar ik zit hier. Ik zit in een oorlog.

Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. Regelmatig publiceert hij een column op Vers Beton.