Ziel op Zuid: Eenzaam

De deur gaat langzaam open. Er staat niemand achter. Ik kan direct door naar boven lopen. Een muffe geur prikt in mijn neus. Eén voor één kraken de treden totdat ik boven ben.
“Ik zit in de slaapkamer”, wordt er geroepen.
In de slaapkamer zit een man. Een man die ooit twee koppen groter was dan hij nu is. Op foto’s van toen pronken brede schouders. Die schouders zijn nu niet meer dan een verlengstuk van zijn armen. Ze hangen. Hij hangt in zijn stoel. In zijn slaapkamer staan willekeurig modellen van schepen. Sommige heeft hij zelf in elkaar geknutseld, sommige heeft hij gekocht. Hij ziet ze al lang niet meer.
Zijn ogen zijn drie jaar geleden hard achteruit gegaan. Zijn netvlies vervaagt langzaam. “Alsof je wereld langzaam wordt uitgegumd”, had hij eens met weemoed gezegd. Eens per week komt hij buiten voor de boodschappen. Zijn dochter neemt hem dan mee.
“Weet u dokter, ik ben het wachten zat.”
“Wat bedoelt u?”, vraag ik.
“Iedereen is dood of zit al met één been in zijn kist. Ik hang er tussenin. Mijn wereld is klein. Ik wacht op mijn dood.”
Er valt een stilte. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Heb ik te maken met een eenzame oudere? Heb ik te maken met iemand die uit het leven wil stappen? Of heb ik iemand voor mij die gewoon zijn gevoelens kwijt wil?
Boven de man hangt een klok. De wijzers wijzen beide naar buiten. Tien voor elf.
“Bent u somber?”, vraag ik.
“Nee. Ik ben gewoon klaar. Ik heb een zoon en een dochter op de wereld gezet. Zij redden zich, hun kinderen redden zich. Ik red me niet meer. Ik red me niet meer alleen.”
Er valt weer een stilte. Ik zucht. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik zeg even niets.
Nabil Bantal is huisarts en schrijver. Via zijn praktijk en patiënten kijkt hij naar de stad. Iedere zes weken publiceert hij een column op Vers Beton.