Michelle van Dijk ergert zich aan de eenzijdige beeldvorming over het mbo. Stereotiepe beelden van studenten die niet kunnen rekenen, petjes met sigaretjes bij de ingang, en daar houdt het wel mee op. Speciaal voor de Vers Beton crowdfundingactie schetst Van Dijk een rijk -soms treurig, soms opbeurend- portret van het Rotterdamse beroepsonderwijs.
Gerelateerde inhoud
Steun onafhankelijke journalistiek voor Rotterdam
We kunnen deze artikelen alleen maken dankzij onze leden. Lees onbeperkt alle artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.
Al één reactie — discussieer mee!
Na het VWO, een universitaire studie en een carriere, ben ik voor de gein een leuke studie gaan volgen een een HBO. Voor de leuk, in de avonduurtjes. En daar kom ik lui tegen die – zeg maar – van de andere kant komen. En daar viel ik stijl van achterover. Ik wist niet dat de verschillen tussen hoog- en laaggeschoolden zo hoog waren… En dat zal toch niet komen door IQ e.d.. Ik bedoel, of een aap nou een IQ van 80 heeft, of van 140, das allemaal gerommel. Waarbij ook nog eens geldt dat je een IQ zomaar een standaarddeviaatsietje omhoog kan oefenen, wat al gauw 15 punten is.
Dus daar leg et niet aan.
Het is cultuur. De pure ambitieloze, ikbendommigheid van de lui die van onder komen. Doe nonchalance en – vooral – apathie. Totale desinteresse, patatgeneratieachtige domkopperigheid. En, vooral: eigenwijsheid. Want het hele zooitje is tegenwoordig een narcistisch prinsje dat meent alle wijsheid in pacht te hebben. En dat – beste luistervrienden, staat in de weg aan : LEREN!
Gelukkig kun je altijd nog een baan vinden in de politiek. Of in de media. Want daar is omvang van het ongeschoolde ego wel een criterium…