Ziel op Zuid: Hallelujah

Half twee. Ik race weer tegen de klok. Vandaag is een drukke dag. Mensen staren, mensen lopen vast, sommige mensen struikelen. Ik ben op weg naar een 75-jarige alleenstaande vrouw. Ze is gestruikeld in haar huis. Haar enkel is dik en pijnlijk. Ze kan er niet op staan. De pijn is onhoudbaar, had ze de assistente aan de telefoon ingefluisterd.
Als ik aanbel duurt het even voordat ik gehoor krijg.
“Wie is daar?”
“De huisarts”, antwoord ik.
Vanachter het glas verschijnt een vrouw. Een vrouw die geen 75 jaar oud is. Verbaasd kijk ik naar een jonge vrouw op beide voeten.
“U had gebeld?”, vraag ik.
“Ja, voor mijn moeder, komt u binnen.”
Op de bank ligt een dame met één been omhoog. Het hoge been ligt op de leuning van de bank. Van een afstand is te zien dat de enkel wat dik is. Het andere been ligt een verdieping lager.
“Goedemiddag, kunt u me vertellen wat er is gebeurd?”, vraag ik.
“Ik had haast dokter. Ik was weer eens te snel voor mijn voeten.”
Terwijl ik mijn volgende vraag wil formuleren en benieuwd ben naar het traumamechanisme krijg ik een vraag.
“Bent u nieuw dokter? Ik heb u nog nooit gezien. U bent zo anders dan mijn eigen dokter. Ik vind het wel leuk. Een man, dat is weer wat anders.”
Als ik klaar ben met het onderzoek en tot de conclusie kom dat de enkel dan misschien gebroken is en we toch een foto moeten maken, kijkt ze mij met grote ogen aan.
“Oh ja, dat is wat. Wilt u misschien een kopje thee of iets anders te drinken dokter?”, vraagt ze terwijl ze langzaam met haar hoofd voorover leunt.
Als ik beleefd bedank en zij nog net niet op mijn schoot gaat zitten, loop ik naar de deur. Bij de deur draai ik een laatste keer om. Als ik wil uitleggen hoe ze het beste bij het ziekenhuis kan komen, zie ik haar staan. Op beide benen staat een vrouw met één dikke enkel en één dunne enkel. Verbaasd blijf ik staan. Mijn mond valt open en ik vraag: “Wat is er nou gebeurd?”
Ze antwoordt: “Volgens mij heeft u me zojuist genezen.”