Onsportieve sukkel

Lange tijd had ik een hekel aan alles wat maar op sporten leek. Op de middelbare school verhief ik onder de gymles uit komen tot een hogere kunst. Als ik bij hoge uitzondering present was, deed ik mijn uiterste best om de fysieke inspanning tot het minimaal noodzakelijke te beperken. Als ik fanatieke hardlopers in zo’n belachelijke legging door weer en wind hun rondje zag rennen, verklaarde ik hen in gedachten voor gek.
Maar toen kwam er een moment in mijn leven dat ik een uitlaatklep nodig had. Mijn relatie was op de klippen, mijn baan liep niet lekker en er was ook nog een scriptie die maar niet geschreven werd. Iedereen die zegt dat je ’twenties’ een mooie tijd zijn, liegt dat ‘ie barst. Drank en de drugs had ik al uitgeprobeerd om stoom af te blazen, maar die bleken slechts op korte termijn verlichting te bieden en leverden katers op. Dus ging ik hardlopen.

Een jaar later waren de omstandigheden in mijn leven niet eens bijster opgeknapt, maar mede dankzij dat hardlopen kon ik de ellende van het bestaan een stuk beter dragen. Na een klotedag op kantoor rende ik de stress van me af. Kwam ik halverwege een hoofdstuk van die scriptie niet verder, bood een rondje rennen mentale ruimte om toch weer verder te typen. Ik was bekeerd.
Als bekroning van dat proces liep ik de 10 kilometer tijdens de marathon van Rotterdam. Gekleed in mijn running tights (zo noem je zo’n legging namelijk) startte ik op de Coolsingel. Voorbij Lee Towers die uit volle borst voor de tiende keer die ochtend You’ll Never Walk Alone stond te galmen. Een uurtje later was ik er weer terug, een medaille en een goede dosis endorfine rijker.
Dit jaar zal ik tijdens de marathon waarschijnlijk met een kleine kater in bed liggen. Motel Mozaique vindt namelijk precies dat weekend plaats. Maar ik zal aan de renners denken, vooral aan de onsportieve sukkels die er toch maar mooi aan mee doen. Als ik het kon, kunnen zij het ook.