Hans Sleutelaar is een optelsom en een vat vol tegenstrijdigheden – hij is dichter, copywriter, redacteur. Sleutelaar is een vader, een grootvader en een weduwnaar. Hij is een Rotterdammer die een tijdschrift met Antwerpenaren maakte en een voormalig inwoner van Thailand en Frankrijk. Hans Sleutelaar is een man van 80 met een jeugdige uitstraling, die nog altijd het liefst wandelend door zijn stad trekt. Hij is een vriend van de kunsten die veel van zijn tijd doorbracht met werken voor de reclamewereld.
Als poëet is zijn invloed op de Nederlandse (en Rotterdamse) letteren onmiskenbaar, maar zijn oeuvre bestond jaren uit een eenregelig gedicht. In het Duits. Hij schreef een schitterend gedicht over de oorlog, maar brak (met Armando) ook een soort lans voor Nederlanders die zich vrijwillig bij de Waffen-SS aansloten. Bovenal is hij Sleutelaar. Martin Bril kalkte het op de muren van Groningen, tijdens zijn studententijd: ‘Sleutelaar worden’, dat was in zijn optiek het hoogste om naar te streven in de letteren. Het is een van de onderwerpen én de titel van een overzichtsboek van Sleutelaars proza. Het verscheen onlangs bij het Rotterdamse Studio Kers en werd bezorgd door Erik Brus.
Ik heb afgesproken met Hans Sleutelaar in Boijmans Van Beuningen, in de schitterende serre van het museum. Op een tafeltje ligt een opengeslagen krant, een kop espresso is net leeggedronken. Hans besluipt me vanachter en legt vriendelijk een hand op mijn schouder. “Zo, ben jij van Vers Beton?” Ik kan het niet ontkennen. Wat volgt is een vriendelijk gesprek, met een man die weigert het leven in te ruilen voor het kunstenaarschap.
