Het dak op

De flat waarin ik opgroeide, had een dakraam in het trappenhuis. Als ik vroeg uit school kwam en mijn ouders nog niet terug waren van hun werk, sloop ik met mooi weer vaak het dak op. De scharnieren van de ladder piepten en ik hoopte altijd maar dat onze bovenbuurman me niet zou betrappen. Niet dat er hele spannende dingen op het dak gebeurden – ik rookte er een stiekeme sigaret, kladde wat lege oppervlakken vol met een marker of spuitbus. Voor het uitzicht hoefde ik het trouwens ook niet te doen: op vijf hoog in slaapstad Capelle was er weinig spectaculairs aan de horizon.

Toch hebben daken van zelfs de meest willekeurige gebouwen en vreemde aantrekkingskracht, en dat krijgen we in Rotterdam steeds beter door. Was er een paar jaar geleden een constante roep om een degelijke rooftopbar, inmiddels zoeken steeds meer ondernemers en organisaties de hoogte op. Zo stond ik eerder dit jaar op de top van de Kruispleinflat en het Timmerhuis tijdens de Dakendagen. Ook beklom ik de inmiddels iconische trap naar de bovenste etage van het Groothandelsgebouw. Deze maand zijn filmfestival Roffa Mon Amour en pop-upfestijn DAK aan de beurt. En dan ben ik nog niet eens over The Suicide Club en de Dakakker begonnen.

Laten we eerlijk zijn: een pedante bar, een filmvertoning of een moestuin zijn op straatniveau niet heel boeiend, maar plemp je ze op het dak van een gebouw, dan zijn we ineens geïnteresseerd. Waar dat ‘m in zit? Lastig te zeggen. Met rust of drukte opzoeken lijkt het weinig te maken hebben. En alleen het dak op is net zo leuk als in gezelschap. Misschien zit het ‘m in het gevoel dat je krijgt als je boven de rest stad uittorent. Dat je heel even mag ontsnappen aan alles dat zich op de begane grond afspeelt en op grote hoogte een nieuwe, kleine wereld kan creëren die daar helemaal los van staat. Dat kan zelfs in Capelle aan den IJssel.