Morgen zal de gemeenteraad het besluit nemen over de Woonvisie. Als het woonreferendum ons iets heeft geleerd is het dat de politiek apathische Rotterdammer niet veel binding heeft met zijn stad, volgens Michiel Wallaard. Wat nu?
Als we niet oppassen zal het niet lang duren voordat het woonreferendum ergens weggestopt in de vergetelheid raakt. Op de dag des oordeels bleek dat er onder de Rotterdamse bevolking amper aandacht was voor het referendum. Hooguit onder, zoals het nu neergezet wordt, een groepje beroepsactivisten. Toch zijn er redenen om dit referendum als een belangrijk kantelpunt in de Rotterdamse politieke geschiedenis te gaan beschouwen. Gebleken is dat het Rotterdamse (politieke) burgerschap anno 2016 nog maar bitter weinig voorstelt.
Al 6 reacties — discussieer mee!
Lekker makkelijk om te zeggen dat je geen binding met de stad hebt als je niet opdaagt bij een consultatief referendum. Misschien moet je de vorige artikelen eens lezen om er achter te komen waarom dat was.
Hoezo ” ..het cliché bevestigd werd dat een groot deel van de Rotterdamse bevolking weinig binding met de stad heeft…”?
Misschien moet de plaatselijke politiek de democratie serieus nemen door nooit en te nimmer meer lastige materie trachten te vangen in een simpel ja/nee. Weg met het referendum!
Wat nou “flexburger”?
Rotterdam is juist wat het is dankzij de Rotterdammer die vertrouwen heeft in zijn stad en daar persoonlijk in investeert op zowel sociaal, cultureel als economisch vlak.Geen trotser volk dan een Rotterdammer.
Dit ondanks de immer veranderende visie van de politieke partijen.
Velen hebben strategisch niet gestemd, om te winnen.
Is gelukt.
De meeste mensen die ken zijn zeer betrokken bij de stad, niet apathisch of tijdelijk hier. Om mij heen was volop discussie maar bijna niemand ging stemmen omdat ze zich niet meer willen laten vertegenwoordigen door welke van de huidige politieke vertegenwoordigers dan ook.
“De lage opkomst bevestigt juist dat wijken aangepakt moeten worden. Als die cohesie zo goed was daar, dan waren ze wel massaal tegen gaan stemmen om hun fijne buurtje overeind te houden.” Nee meneer, om het mooi in het Engels te zeggen, ’they don’t give a shit!’. 170 culturen kent Rotterdam, 50% is allochtoon, 0,0 band met Rotterdam cq Nederland. Kijk naar dat Stads Idee, opkomst van 3x niks, die er komen zijn meestal kennissen.
Tonnen de maas in voor een referendum, nog altijd beter dan miljoenen spenderen om uit te vechten met Amsterdam wie de hoofdstad wordt van een WK, dat vervolgens niet aan NL werd gegeven!
Tja, uitgedaagd om de discussie te verdiepen zou ik de interessante analyse juist willen verbreden. Niet alleen heb ik de hoogst techniese woonvisie doorgeploeterd. Daarna ben ik ook door het lijvige evaluatierapport gegaan van de Erasmus van – twee jaar na de opheffing deelgemeentes – functioneren gebiedscommissies. Wat mis gaat wordt goed omschreven maar geen heldere conclusies en aanbevelingen. Dit bestuursorgaantje zou iets van een gedepolitiseerde experimenteervijver moeten worden voor nieuwe vormen van burgerparticipatie in het bestuur. In kantoor de Rotterdammer is er een afdeling met een gelijk doel. Ze weten echter van nix en houden zich bezig met het ombouwen van stadsinitiatief naar citylab en the right to challenge. Wat dat betekent hebben we 30 november ervaren; als het bestuur zich stokdoof opstelt voor argumenten kun je nooit genoeg kanonnen uitrollen om ze omver te blazen.
Misschien is mijn verhaaltje hierover te belerend en te weinig intellectueel voor vers beton
http://www.riorotterdam.nl/de-nieuwe-stad-staat/
Tegen de tijd dat de toekomst van de gebiedscommissies in de raadszaal van Coolsingel aan de orde komt publiceert http://www.dezwartespiegel.nl een interessant gesprekmet de makers van het rapport http://www.ris.rotterdam.nl/cgi-bin/showdoc.cgi/action=view/id=256646/type=pdf/Een_kwestie_van_kiezen_EBMR.pdf