De Beste Stuurlui: tot hier en niet verder, Abou

Ik ben fan van Aboutaleb. Niet vanaf het begin, dat moet gezegd worden. Zoals wel meer Rotterdammers moet ik altijd even wennen aan verandering, en afscheid nemen van de Bommeliaanse Opstelten viel mij redelijk zwaar. Maar Abou veroverde al snel mijn hart, met zijn ontwapenende intelligentie, doortastendheid en onverzettelijkheid. Populair zijn is in Rotterdam nog niet makkelijk. Ik verdedig onze burgemeester daarom regelmatig. Tegenover Amsterdamse gutmenschen die het be-la-che-lijk vinden dat hij zijn dochter bij voorkeur met een Marokkaan ziet trouwen. Of tegenover stadsgenoten die vinden dat hij elke lol de stad uit reglementeert sinds de rellen van Hoek van Holland. Dat hij het afgelopen jaar bij twee demonstraties de fundamenten van de rechtstaat met een korreltje zout nam, maakte het verdedigen er niet makkelijker op. Maar ik bleef overtuigd van zijn integriteit en hoopte op beterschap.
Maar zelfs aan mijn loyaliteit blijken grenzen te zitten. Dat die huldiging op maandagmiddag moet is best irritant. Toen ik vorig jaar rillend voor het bordes in de regen mijn kater stond uit te wasemen werd ik daar niet blij van. Maar ik kan er als freelancer tenminste wél bij zijn, in tegenstelling tot een hoop anderen. Dat is gewoonweg niet vriendelijk.
Het punt waarop ik letterlijk niet meer wist hoe ik het voor mijn geliefde burgervader moest opnemen, was de zowel paternalistische als infantiele mededeling dat ‘als we ons zondag niet gedragen, de huldiging niet doorgaat.’

Aboutaleb wil er eigenhandig voor zorgen dat het complete gebrek aan sociale controle in Nederland in één dag wordt weggevaagd. Zie je weleens iemand ergens op aangesproken worden? Ik niet. Dat doen we in dit ogenschijnlijk tolerante land namelijk niet. In plaats daarvan kruipen we achter de computer en spuien we onze frustraties op Sylvana, kort gezegd.
Maar zondag, na vijftien bier en drie lijnen cocaïne gaat de ene tokkie de ander eens even vertellen wat hij wel en niet mag doen. Geloof je het zelf? Naast dat het niet in de cultuur zit om elkaar aan te spreken, zorgt groepsdruk er wel voor dat elke poging tot individueel verzet in de kiem wordt gesmoord. Misschien ben ik te cynisch en blijkt dit dé oplossing te zijn voor alle problemen in onze maatschappij. Maar wat als er zondag toch een bushokje of twee sneuvelt. Als het aan Aboutaleb ligt is het hele Legioen daar de dupe van.
Ik zeg nee. Tot hier en niet verder. Ik verdien dit niet, Dirk Kuyt verdient dit niet en Feyenoord verdient dit niet. Wij verdienen een huldiging, op het bordes, met Lee Towers én de eerste burger van Rotterdam. Dus nou niet kinderachtig gaan doen en tot maandag.