Architecte Arna Mačkić vluchtte als kind in 1993 voor de oorlog uit een stadje nabij Mostar in Bosnië Herzegovina en kent de pijn van een verwoeste stad uit eigen ervaring. Zij sprak bij de herdenking van het bombardement op Rotterdam de H.J.A. Hoflandlezing uit.
Vaak gaan we ervan uit dat de stad waarin we wonen er altijd zal zijn. Dat het kantoor waar we werken, het schoolgebouw waar we les krijgen, de supermarkt waar we boodschappen doen en de plek waar we wonen niet zullen verdwijnen. Mogelijk zullen wijzelf, stadbewoners, wel verhuizen, of worden bepaalde gebouwen vervangen door nieuwe gebouwen. Maar we kunnen ons niet indenken dat onze meest dierbare gebouwen en plekken zomaar in één klap van de aardbodem kunnen verdwijnen. De stad is onsterfelijk tot je erachter komt dat de stad, jouw stad, vernietigd kan worden.
Wat doet de destructie van een stad met mensen?

Al één reactie — discussieer mee!
Een mooie lezing. Mijn complimenten aan Arna Mačkić.
Maar nu de actiepunten. Of beter: discussiepunten.
Zouden we bv. Plein 40-45 internationaler moeten maken? Het draait nu om één Verwoeste Stad. Is het een idee om voor andere verwoeste steden gedenkzuilen neer te zetten? Voor Coventry, Dresden, Warschau? Of ook voor steden die in andere oorlogen verwoest zijn: Mostar, Aleppo, Mosul? Of moeten we het houden zoals het is?
Verdient de Verwoeste Stad geen complementair beeld? Bv. een lichtmonument – een Phoenix die herrijst uit zijn as – op het dak van het Maritiem Museum?
Heeft de stad behoefte aan een Museum van de Wederopbouw?
Zie http://www.vandaagenmorgen.nl/kunst-cultuur/6462-verloren-kunst-schreeuwt-om-wederopbouw-museum
Zie ook https://www.nrc.nl/nieuws/2017/02/23/rotterdam-moet-een-museum-van-de-wederopbouw-krijgen-6836252-a1547318
Zou het Maritiem Museum dat moeten zijn, en zou dat museum dan beter kunnen verhuizen naar bv. de Rijnhaven?
Ik opper maar wat. Zonde toch om niets concreets met zo’n mooie lezing te doen.