Onverstoorbaarheid is dé politieke eigenschap van 2018

Iedereen die in de politiek actief is, maakt weleens een uitglijer. Zelfs de meest onverstoorbare volksvertegenwoordiger heeft zo’n moment achter de rug waaraan hij liever niet herinnerd wordt. Extra vervelend zijn uitglijers als ze bestaan uit gescheld of ander wangedrag in de raadszaal. Soms omdat iemand zich vergaloppeert. Soms als reactie op een aanhoudende stroom provocaties. Met de komst van PVV, Forum van Democratie en DENK naar Rotterdam kunnen we in dat opzicht onze borst goed nat maken.
Ook ik heb me er meer dan eens aan bezondigd. Met een jetlag in de benen (en ook in mijn hoofd) zat ik bij een debat dat erg naargeestig verliep. Ik voerde niet het woord, maar mijn naam viel wel regelmatig. De ene Leefbaar Rotterdam-plaagstoot na de andere vloog door de raadszaal. En op onbestemd moment had ik daar mijn buik zo vol van dat ik heel hard “Eikel!” riep. Echt. Eikel. Het was eruit voor ik er erg in had. Nou, dat mocht dus niet. Terecht vroeg de voorzitter me beleefd maar zeer dwingend die kwalificatie terug te nemen. “Mag sukkel wel?”, probeerde ik nog. Maar er was geen millimeter beweging in zijn strenge oordeel te krijgen. Ik bood mijn excuses aan en nam het scheldwoord terug.
Kijk, na deze korte schuldbekentenis durf ik met gerust hart een sprong in de tijd te maken en de steven te wenden richting Leefbaar Rotterdam-wethouder Ronald Schneider. Een lieve man, denk ik, maar ook een beetje de zielenpiet van het huidige stadsbestuur. In elke groep, zeker in groepen waar het testosterongehalte hoog en de tenen lang zijn, zoals de politiek, zitten mensen die haantje-de-voorste zijn, en mensen die altijd het haasje zijn.

Judith Bokhove, fractievoorzitter van GroenLinks, en Querien Velter (SP) deelden een paar weken terug een plaagstootje uit aan de toch al zo geplaagde wethouder. Hoe bescheiden ook, het had een verwoestend effect op zijn zelfbeheersing. In een kwestie van nauwelijks enige importantie verweet de eerste hem laksheid en waarschuwde de tweede voor een nieuwe Waterfrontaffaire. Het W-woord. Ja, dat deed bij Schneider alle alarmbellen rinkelen. Dat creëerde direct een rode waas voor zijn ogen. Dat maakte dat het schuim zich ophoopte in beide mondhoeken. Alle stoppen sloegen door. Tenminste als ik Mark Hoogstad, de rappe reporter van het AD/Rotterdams Dagblad, mag geloven. En ja, waarom zou ik dat niet doen. Hij liet de lezers weten dat de wethouder na afloop van het debat op het punt stond de fractievoorzitter van GroenLinks naar de keel te vliegen.
Een beetje plagen, zuigen, uitdagen. Het is niet echt goed te praten, maar het hoort bij de politiek. En, zo weet ik uit eigen ervaring, helemaal bij de Rotterdamse. Het is de kunst er relaxed, opgewekt en beleefd onder te blijven. Want de treiteraar, zuiger en plaaggeest heeft maar één doel: jou met een enorme hap te laten bijten in het aas dat hij heeft uitgegooid, zodat jij je helemaal laat gaan terwijl hij lachend toekijkt. Ook na mijn faux pas hadden de Leefbaar Rotterdam-raadsleden zichzelf in de koffiekamer naast de raadszaal op een dubbele cola light getrakteerd om hun succes te vieren.
De ergste plaaggeesten en treiteraars zijn de stiekemerds, die vanaf hun zitplaats zuigen. De experts (die zaten in mijn raadstijd bij de SP en Leefbaar Rotterdam) konden een spreker in de raadszaal met gesis en gefluister behoorlijk ontregelen en dat gebeurde ook nog eens zo geraffineerd dat de voorzitter het net, net, net niet goed kon horen. Maar het slachtoffer kon negen van de tien keer zijn hoofd niet goed meer bij zijn verhaal houden.

Wilders is er een meester in. Modder loswoelen en dan hopen dat de ander ermee gaat gooien. Vaak mislukt dat. Soms heeft hij beet. Zoals die ene keer dat hij Rutte toebeet dat die een beetje normaal moest doen en Rutte niets anders wist terug te zeggen dan: “Doe zelf een beetje normaal.”
Wie uitblinkt in onverstoorbaarheid is Aboutaleb. De opsomming van al het vieze en vunzige dat hij sinds zijn aantreden in 2009 over zich heen heeft gekregen, is inmiddels een boekwerk van flink formaat. Vaak opgetekend uit de mond van Leefbaar Rotterdam-politici of hun stemmers en sympathisanten. Ik heb hem er altijd chic mee zien omgaan.
Veelzeggend was het moment waarop hij bijna negen jaar geleden de raad van Rotterdam binnenstapte om beëdigd te worden. Bewust (denk ik) liep hij van achteren uit de zaal naar voren over het pad dat langs Ronald Sørensen voerde, de Leefbaar-woordvoerder die de burgemeester in spe dagenlang voor alles wat lelijk en fout was, had uitgemaakt. Aboutaleb stak al lopend zijn hand uit, de verbouwereerde Leefbaar-leider greep hem en het afgedwongen handenschudden bleef niet onopgemerkt.
Politieke partijen zijn druk op zoek naar geschikte kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen van maart volgend jaar. Wie een gooi naar een plek op de lijst doet, moet over 101 prachtige eigenschappen bezitten. Mijn advies: zet onverstoorbaarheid bovenaan. Want daaraan is in de volgende raadsperiode meer behoefte aan dan ooit tevoren.