Hoewel we veel binnen leven en werken, is buiten essentieel voor onze gemoedstoestand. Met name in de stad is dit paradoxaal: we willen in de stad wonen, maar met regelmaat aan diezelfde stad ontsnappen. Fay stelt ons stedelijk escapisme aan de kaak.
De mensheid heeft zijn voortbestaan voor een belangrijk deel te danken aan het concept ‘binnen zijn’. Beschutting tegen de elementen, de kou, de hitte, roofdieren, de modder en het stof. Een plek om je eigendommen te bewaren en rustig te slapen. Binnen is veiliger en beter. Beroepen die binnen uitgeoefend worden, hebben over het algemeen meer aanzien dan die zich buiten afspelen. De manager, de advocaat, de chirurg en de hoogleraar hebben een dak boven hun hoofd als ze aan het werk zijn. De wegwerker, de vuilnisman en de postbode hebben met een beetje geluk een regenpak.
Toch is de sportieve buitenmens wél een algemeen begeerde mens. Kijk naar de laatste campagne van buitensportwinkel Bever. ‘Niemand is een binnenmens’ staat er overtuigend op foto’s van gezond ogende mannen en vrouwen met rode konen en natte haren. Soms een spatje modder op de wang. En een recente rondgang op datingapp Tinder leerde mij dat heteroseksuele mannen zichzelf tegenwoordig het liefst presenteren met foto’s waarop ze surfen/fietsen/rennen/aan een vlieger en/of berg hangen.
Waar komt die verheerlijking van het buitenzijn vandaan? Het onderscheid zit natuurlijk in de intentie waarmee men zich buiten begeeft. Als dat is om er je dagelijks brood mee te verdienen, hoef je er niet mee te koop te lopen. Maar het zelfverkozen buitenzijn als vrijetijdsbesteding is een begeerlijk luxeproduct, zeker voor de stadsbewoner.
