Ga naar de inhoud

Henry Timisela en Dean Bowen: "Als culturele instellingen écht diversiteit nastreven, dan moeten ze ons macht en zeggenschap geven" — betaald artikel

Dit artikel is voorzien van een blokkade in verband met betaalde toegang, waardoor een gedeelte van de inhoud pas leesbaar is wanneer je bent ingelogd en beschikt over een geldig abonnement.

Je bent een jonge, biculturele maker met een flinke achterban, en toch blijven de deuren van schouwburgen, musea en andere culturele instellingen voor je gesloten. Probeer je je naar binnen te wurmen of kies je voor onafhankelijkheid? In gesprek met dichter Dean Bowen en theatermaker Henry Timisela over a seat at the table in de Rotterdamse cultuursector.

“Er is momenteel een échte wave gaande”, begint Dean Bowen het gesprek. Henry Timisela knikt bevestigend: “In de theatersector zie ik steeds meer grassroots makers.” Beide makers antwoorden dan ook volmondig ‘ja’ op de vraag of er nu eindelijk een omslag in de cultuursector plaatsvindt wanneer het gaat om vernieuwing en diversiteit.

Al 4 reacties — discussieer mee!

  • Ook hier komt naar voren waarom er nog steeds geen goed debat over diversiteit of multiculturaliteit gevoerd kan worden. De kern daarvan zit hem in de dubbele interpretatie van ‘Nederlander’ en ‘Nederlandse cultuur’. De ene keer staat dit gelijk aan de witte Nederlander en bijbehorende cultuur. De andere keer is het de inwoner van Nederland in zijn al verscheidenheid in kleur en cultuur.

    Als een witte Nederlander het over Nederlanders heeft, zoals Plasterk hier, dan heet dat onderscheid maken en ‘andere’ Nederlanders niet als (volwaardige) Nederlanders zien. Idem als een witte Nederlander over bijvoorbeeld Surinamers of Marokkanen spreekt.

    Maar niet-witte Dean en Henry mogen wel bevolkingsgroepen en culturen benoemen. Dan heet het diversiteitsdenken. Zij mogen wel onderscheidend spreken over Marokkaanse, Surinaamse en zelfs Nederlandse cultuur. Waarbij met de laatste de inclusieve Nederlandse cultuur of de exclusieve Nederlandse cultuur bedoeld wordt, al naar gelang het ze uitkomt.

    Inmiddels is een allochtoon een Nederlander zoals iedere andere Nederlander, maar de autochtone Nederlander niet.

    Diversiteit is onderscheid maken. Stap af van de dubbele moraal en geef toe dat binnen bepaalde contexten afkomst wel degelijk relevant is en er generaliserend onderscheid gemaakt mag, of zelfs moet worden. En anders stoppen met klagen over witte instituties. In dat geval zijn kleur en cultuur níet relevant.

  • Ik zat er op te wachten ‘‘witte instituut Hilversum’ en later ook weer .
    Draaide ze Jantje Smit op FUNX? Ik ben blank en heb totaal niets met de programmering vanuit Hilversum. NL muziek kan me gestolen worden, luister hiphop al 30 jaar.

    ‘we worden toch niet gebeld, want we passen niet in ‘hun lijn’’
    Toen Imperium nog bestond en er bubblin en R&B feesten werden gehouden, krijgen blanken nooit een flyer aangeboden, dat is precies hetzelfde. Die pasten niet in hun lijn. En wat dacht je van dhr Tom Six, blank, man, maar zijn filmserie Human Centipede, die kreeg hij ook niet in Hilversum aan de man.

    Diversiteit niets mis mee, maar niet moeten om het moeten, moet wel kwaliteit zijn. Ga bij een hiphop concert kijken, 80% is blank, bij de oudere hiphop bands, minimaal 90% blank. Het ligt niet aan de huidskleur, maar aan de persoon, wit (moet kotsen om dat woord) heeft daar niets mee te maken.

Schrijf hier je reactie

Heb je geen account? Maak hier een gratis reageerdersaccount aan. En bekijk hier de huisregels van dit forum.

Gerelateerde inhoud

Wil je dit soort artikelen blijven lezen?

Vers Beton kan niet bestaan zonder haar leden. Lees onbeperkt artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

  • De muur als politiek medium

    • Kunst en Cultuur

    Muurkunst maakt steden leesbaar, het vertelt je iets over de maatschappelijke thema’s die er spelen. Het is het meest laagdrempelige canvas waar kinderen en jongeren zich op kunnen uitdrukken. In deze Talk of the Town zingt Siebe Thissen een lofzang op street art, murals en graffiti.

  • Door het Arab Film Festival en de aardbeving in Marokko besefte ik: mijn moeder is een Atlasleeuwin

    • Kunst en Cultuur

    De aardbeving in Marokko heeft ook impact op de familie van Amal Akbour. Haar zeventigjarige moeder wil ter plekke gaan helpen. Het doet Akbour denken aan de vrijgevochten vrouwen die ze op het witte doek tijdens het Arab Film Festival zag.

  • De Tweede Wereldoorlog maakte vooral joodse kunstenaars onzichtbaar in Rotterdam

    • Kunst en Cultuur

    In deze Talk of the Town sprak Siebe Thissen met kunsthistoricus Sandra Smets over haar nieuwe boek De vuurvogelgeneratie. Kunstenaars in een verwoeste stad. Over hoe het Boymans tijdens de bezettingsjaren steeds verder verstrikt raakte in het web van nazipropaganda en hoe joodse kunstenaars in de vergetelheid raakten.

  • Alle artikelen

De agenda die je aan het denken zet

De leukste vacatures in en om Rotterdam