De roep om meer jong, divers en bicultureel publiek in de cultuursector klinkt al drie decennia. Waarom verloopt die culturele omslag zo moeilijk? Vers Beton legde vijf problemen bloot waar de instellingen nog altijd mee worstelen. Deel 1 in een serie over inclusiviteit in de Rotterdamse cultuursector.

Hoe kan de kunst- en cultuursector een betere afspiegeling van de samenleving worden? Over die vraag breken beleidsmakers, politici, directeuren en makers al meer dan dertig jaar hun hoofd. De Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur (RRKC) noemt culturele diversiteit en het aantrekken van nieuwe doelgroepen wederom belangrijke pijlers in het Cultuurplanadvies 2017-2020. Toch bedient maar een fractie van de instellingen die in het huidige Cultuurplan opgenomen zijn een jong en/of bicultureel publiek.
Al 4 reacties — discussieer mee!
Wat wordt eigenlijk verstaan onder diversiteit en inclusiviteit? Het zijn zulke modebegrippen geworden die overal worden gebruikt, maar waar hebben we het eigenlijk over? Als met inclusiviteit wordt bedoeld dat er evenementen worden georganiseerd die voor 90% worden bezocht door mensen met een niet-Nederlandse achtergrond waarbij ‘witte’ Nederlanders belachelijk worden gemaakt dan lijkt mij dit een niet na te streven doel.
‘Wit’ en ‘oud’ (alsof je de fokking builenpest hebt) betaalt nog altijd de kaartjes en jongeren zijn met geen stok het theater in te krijgen. Dat betekent dat bij praktisch iedere ‘diverse’ (het nieuwe duurzaam) voorstelling er dik geld bij moet. En de bereidheid om sloten gemeensschapsgeld te verstrekken voor (half) lege zalen is er niet meer en komt er gezien het politieke klimaat ook niet. Gewoon even een stukje vraag en aanbod realisme naar de mensen toe.
Dit zou schrijnend, zelfs ontoelaatbaar zijn als niet-witte jongeren geheel verstoken zouden zijn van een multicultureel aanbod, maar dat is er buiten de theaters in overvloed. Dit wat betreft punt 2: ‘De gevestigde orde wil niet open en eerlijk zijn’ De ongevestigde orde met hun WC-Eend verhaal kennelijk ook niet.
He he dank dank. Hier hebben we wat aan.. Eindelijk wordt het uitgesproken. Alleen we moeten niet vergeten dat diversiteit wat anders is dan inclusiviteit. Diversiteit gaat nog steeds over hokjes en subdoelgroepen die ‘actief’ deelnemen. Dus als we richting inclusie gaan in het beleid. Heel graag! Verder wou ik nog even zeggen dat het fijn zou zijn als er wat meer samenwerkingen zouden komen, open deuren.. Kennis delen etc. En dat er binnen het fondsen beleid er dan ook wat mag veranderen.. -> meer richting inclusie want dan wordt het voor ons ook wat makkelijker om in een hokje (of geen hokje meer) te passen en eens in aanmerking te komen voor subsidie ???? Groetjes van Misiconi Dance Company.
Heel even dacht ik dat jullie gingen pleiten voor een diverser cultureel aanbod, maar nee: “diversiteit” gaat vooral over huidskleuren. Wat een intellectuele armoede.