Junglebook #4: Overal onrust, de remmen zijn los

“Ik ben een beetje salafist”, zei Aboutaleb. En hap, slok, slik, Leefbaar eiste direct een groot debat in de gemeenteraad. Met veel tamtam en dikke bombarie werd dat aangekondigd. Maar het liep met een sisser af. Een ruime meerderheid stemde de door Leefbaar ingediende motie van treurnis weg, het meest armetierige wapen dat een ontevreden gemeenteraad tegen een bestuurder kan inzetten.
Wat is in campagnetijd de winst van zo’n actie voor Leefbaar? Kan ze er de stemmen van de Rotterdamse hardcore PVV-kiezers mee winnen? Of zien zij vooral dat Leefbaar wel moord en brand schreeuwt, maar niets verandert? Sterker nog, misschien hebben die kiezers heel goed in de gaten dat coalitiepartij Leefbaar twee jaar geleden vrolijk meewerkte aan een tweede termijn voor Aboutaleb en nu gewoon onder leiding van de “Ik ben een beetje salafist”-burgemeester aan het stadsbestuur blijft meedoen. Het sparen van de kool (het wethouderspluche) en de geit (de Rotterdamse PVV-aanhang) is een moeizame strategie, dunkt me.
Het was de afsluiting van de zoveelste hectische politieke week in Rotterdam. Nu zijn echt alle remmen los. Om het geheugen kort op te frissen: een half jaar geleden stapte Mohammed Anfal, een Leefbaar Rotterdam-gemeenteraadslid, als een dief in de nacht over naar NIDA. Waar schaamte over zulke zetelroof op zijn plaats was geweest, overheerste leedvermaak. Want door deze desertie was de coalitie in één klap haar meerderheid kwijt. Het wonder van de Coolsingel liet niet lang op zich wachten: Setkin Sies van de ChristenUnie, werd met zijn ene, zeer essentiële zetel, de reddende engel van CDA, Leefbaar en D66. Gedrieën legden ze onder druk van Sies bijna 14 miljoen euro op tafel om de armoede in Rotterdam krachtiger te bestrijden. En Anfal? Die wordt kariger beloond. Na de komende gemeenteraadsverkiezingen mag hij zijn politieke carrière namens NIDA voortzetten in de gebiedscommissie Kralingen-Crooswijk.     

Alles onder controle. Dacht ik. Dacht de coalitie. Maar dan is het hommeles bij D66. Jos Verveen loopt leeg. Niet thuis tegen zijn beste vriend, maar tegen de krant. Hij noemt dat zelf overigens iets als “transparant zijn” over de interne gang van zaken bij de D66-fractie. Een politieke doodzonde, dat moet ook deze door de wol geverfde politicus weten. Het interview van twee pagina’s in het Rotterdams Dagblad was om van te smullen. Maar het was vooral de plensbui die de toch al overvolle regenton deed overlopen. De reactie van D66 was even bruut als onvermijdelijk: ze dumpt Verveen als fractielid. Opnieuw is de coalitie haar meerderheid kwijt. En opnieuw door toedoen van een coalitiegenoot.
Verveen zit niet bij de pakken neer, ik voorspelde het eerder al. Zijn passie voor politiek is zo groot dat hij nieuwe wegen inslaat en jawel, we zien hem nu terug als lijsttrekker van een nieuwe politieke partij: Stadsinitiatief010. Hij houdt van publiciteit en publiciteit houdt van hem. Dus de komende weken is het nog veel Verveen wat de klok slaat. Totdat de laatste hete en nog hetere campagnedagen aanbreken. Dan zal hij niet meer zijn dan een figurant in de Grote Finale.

Overal onrust dus. Zelfs bij NIDA, al vier jaar een toonbeeld van rust, beschaving en eensgezindheid. Vooral dankzij de verbaal begaafde lijsttrekker Nourdin el Ouali. In het strak geleide NIDA is het hommeles en niet zo’n klein beetje ook. De tweede man, Aydin Peksert, is door NIDA bij het grof vuil gezet, uit de fractie gekieperd dus. Net als Jos Verveen geeft ook hij zijn zetel niet op. Sterker nog, net als Jos Verveen, voorspel ik, zien we hem in een mum van tijd terug als lijsttrekker en wel van DENK. De partij waarmee hij NIDA heel graag had zien samenwerken, maar waar zijn baas Nourdin el Ouali uiteindelijk met een grote boog omheen is gelopen. Gaat NIDA DENK overleven? Dat is ineens een van de nieuwe spannende vragen in de Rotterdamse verkiezingsstrijd.
Bij de PvdA leek onder leiding van Barbara Kathmann de campagne goed op stoom te komen. Dit wordt geen campagne waarin de PvdA een hoofdrol kan opeisen, maar een waar ze kan werken aan herstel. In Den Haag gluurde dat herstel al voorzichtig om de hoek. Maar ineens is daar de kwestie-Moorlag, die de vaart er flink uithaalt. Het beeld van Lodewijk Asscher als doortastend politicus, die weer helemaal zijn draai heeft gevonden, is beschadigd. Daar heeft niet alleen hij, maar vooral ook zijn plaatselijke adjudanten last van. Ook de Rotterdamse.
En dat brengt me bij de ontnuchterende realiteit van de Rotterdamse verkiezingen: alle drukte in de raadszaal aan de Coolsingel valt in het niet bij het gedoe op het Binnenhof. Anders gezegd: hoe hard de lokale parttime politici hier ook (met dank aan Herman van Veen) “rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan”, hun Rotterdamse verkiezingsresultaat ligt voor pakweg 80, misschien wel 90 procent in handen van de Haagse professionals.