In deze nieuwe columnserie deelt Michelle-Aimée maandelijks verhalen vanuit haar werk als straatarts. Deze keer: in de buurt van Pernis, leeft een gemeenschap die eigenlijk niet bestaat…
Update 24/10/2018: De schrijver van dit stuk is inmiddels niet meer werkzaam bij de in deze column genoemde werkgever. De column speelt zich niet af in Rotterdam.
Het zijn gewoon mensen, maar ongedocumenteerd. Je kunt ze vinden, maar het is de rook waarin ze zich verschuilen, die in je ogen gaat zitten, waardoor je ze moeilijker ziet. Maar wat nu als je ze wel vindt? Wat moet je dan met hen? Wat kun je ze bieden in dit harde, grijze gebied, een achterbuurt van Rotterdam, zonder eigen karakter?
Het maatschappelijke middenveld is hier al twee generaties uitgeschakeld door triviale zorgen om hun eigen kinderen. Ze hebben er geen Bekende Nederlander die knuffelt met een donker jongetje, omdat hij naar zijn land van herkomst wordt uitgezet. Ze zijn overgeleverd aan zichzelf en hebben het daar al moeilijk genoeg mee. Maar wat als we inzoomen achter het rookgordijn?
Nog geen reactie — begin de discussie!