Elke week staan de Beste Stuurlui van Vers Beton klaar om je een knapperige opinie te serveren voor bij de vrijmibo. Deze week heeft Anne Ardon het over Orlando, homofobie en angst voor daten.
Het zou misschien logischer zijn om op deze plaats over de verkiezingen te schrijven. Maar deze week zat het leven en de dood van een jonge jongen in mijn hoofd. Orlando, die afgelopen november 17 is geworden, is niet meer. Na een date in Den Haag stuurde hij een ongebruikelijk sms’je, aldus zijn naasten. Na een week werd het lichaam van de Rotterdamse scholier gevonden in een Haagse gracht.
Daten in stilte
Op de datum van schrijven (27 februari 2018) is er nog weinig duidelijk over de toedracht van Orlando’s dood. Misschien viel hij per ongeluk in het water, misschien kwam hij er op een andere manier er in terecht. Afgelopen week kwam er in mijn omgeving naar aanleiding van de vermissing van Orlando een ander verhaal los: over de (on)veiligheid van daten, specifiek de veiligheid van queer-jongeren en daten. Over hoe homofobie stilte veroorzaakt, of leugens over waar je uithangt, omdat familie of vrienden misschien nog niet weten dat iemand niet (exclusief) op het andere geslacht valt. Dit creëert ruimte voor mensen met kwade bedoelingen. Hoe minder mensen weten van een afspraak en hoe meer uit het zicht een date is, hoe meer ruimte er is om misbruik van de situatie te maken. Of Orlando’s dood zo’n situatie is of niet, die discussie moeten we met elkaar gaan voeren.
Als vrouw ken ik deze onveiligheid met daten maar al te goed. Door slutshaming, het fenomeen dat je als vrouw bekritiseerd wordt voor het hebben van (te veel) dates of seksuele partners, houden vrouwen vaak stil waar en met wie ze zijn, of vertellen het maar aan een beperkt aantal mensen.
Ik gebruik de ster-functie in WhatsApp waarmee je tijdelijk berichten kan opslaan voor de adressen van dates van vriendinnen. Als ze te lang niets laten horen volgt overleg: wanneer was ze voor het laatst online? Hoe groot schatten we de kans in dat haar date een engerd is? Wanneer moeten we erheen? Kennen we sterke mannen die mee kunnen? Je gunt je vriendinnen niet alleen dat ze hun telefoon in een hoek gegooid hebben omdat ze lekker aan het uitslapen zijn, het lucht op als dat uiteindelijk het geval blijkt te zijn. Want het zou ook zomaar anders kunnen aflopen.
Missing white woman syndrome
Ik durf te zeggen dat beste vriendin van Orlando dit precies zo heeft gedaan. Wat is er bekend? Wat is het meest waarschijnlijke scenario? Juist de mensen om je heen kennen je het beste, en zullen niet lukraak de politie bellen. Daarom verbijsterde me het om te lezen dat de beste vriendin van Orlando zo weinig poot aan de grond kreeg bij de politie, dat ze zich maar wendde tot sociale media, waardoor er uiteindelijk toch een groot opsporingsteam werd ingezet. Het mocht helaas niet baten.
Ter vergelijking: Anne Faber raakte op een vrijdagavond vermist, en op zaterdagmiddag werd er een rechercheteam samengesteld om haar te vinden. Waarom moest dat bij Orlando dan een week duren? Waarom moet een minderjarige vriendengroep een zoekactie coördineren met posters en media-interviews voordat er na een week een groot zoekteam op zijn zaak gezet werd en er een buurtonderzoek en duikers ingezet werden? Hoe veel heeft dat te maken met dat Orlando geen witte vrouw is?
Dit is niet alleen een landelijk probleem, maar ook een Rotterdams probleem. Rotterdam-Noord is een inwoner verloren, en ondanks dat hij niet meer te redden is, kunnen we er wel voor zorgen dat we er meer zijn voor anderen in vergelijkbare situaties. Laten we meer compassie hebben voor vrouwen en queers als het op daten aankomt. Dat houdt in dat daten minder geheimzinnig moet worden. Spreek mensen in je omgeving aan op homofobie, zodat het ook voor queers makkelijker wordt om in de publieke ruimte af te spreken. Dit geldt ook voor slutshaming. Maak het voor vrouwen vanzelfsprekender om over daten en seks te praten, zonder ze het gevoel te geven dat ze op de hoeveelheid bedpartners waar ze plezier mee hebben veroordeeld worden. En mijn laatste beste-stuurvrouw-advies is voor de politie: deze jongeren weten waar ze het over hebben en kennen hun vrienden het beste. Neem ze serieus, we hebben elkaar nodig.
Nu is gebleken dat op verzoek van de familie en vrienden in het begin van de vermissing door de politie terughoudendheid is betracht, zou een excuus van mevr. Ardon aan hen wel op zijn plaats zijn.
Hoi Ronald
Ik heb deze informatie gemist. Waar kan ik dit terug vinden?
Want het zou niet waar zijn? Want jij had wel gelijk met je ‘missing white woman syndrome’?
…want ik wil graag weten wat er echt gebeurd is, en niet afgaan op loze kreten en verkeerde veronderstellingen, laat staan op het ongefundeeerd ideologisch framen van een tragische gebeurtenis, Paul.
Begrijp ik nou goed dat je mij aan ziet voor de auteur van dit stuk? Dat is niet het geval.
We leven in een tijd waarin we het niet meer ‘gewoon’ erg kunnen vinden dat een jongen, die toevallig ook zwart en homoseksueel was, tragisch aan zijn einde kwam.
Ten eerste: over de rug van Orlando staat er een ander zelfbenoemd (nog levend, wit, heteroseksueel) slachtoffer op die weet hoe het voelt. Anne Ardon: “Als vrouw ken ik deze onveiligheid met daten maar al te goed”, “slutshaming”, etc.
Ten tweede weet Anne, zonder enige kennis van feiten en achtergronden van deze zaak, het gewoon zeker: hier is sprake van racisme. Ik sluit me verder aan bij wat Tamara hierover zegt.
Graag verwijs ik naar een recent artikel van Ewald Engelen in de Groene Amsterdammer met de veelzeggende titel ‘Links narcisme’. Hij betoogt (en betreurt) dat links/de sociaaldemocratie op sterven na dood is met als belangrijkste reden de “terreur van de identiteitspolitiek”. En houdt daarmee Anne Ardon en gelijkgestemde social justice warriors en nieuwe ‘feministen’ een spiegel voor.
Ook Vers Beton mag zich dit verwijt n.m.m. (een beetje) aantrekken. Zij bieden immers een podium aan wat verkocht wordt als een ‘knapperige opinie’, maar wat in werkelijkheid een narcistisch, van diepgang gespeend betoog is en een grijsgedraaide plaat bovendien.
Nooit zo veel aannames gezien om een verhaal ongevraagd te framen voor een maatschappelijk debat? Nog wat andere aannames: wat als Orlando gewoon openlijk gay was en veel vrienden had? Wat als mensen gewoon wisten dat hij dates had en daar ook geen geheim van maakte? Wat als hij als 17-jarige jongen gewoon date 2.0 zonder oeverloze gesprekken en een driegangendiner en vervolgens niet zijn moeder van zijn seksleven op de hoogte hield? Wat als hij niet het slachtoffer geworden is van seksisme, homofobie of racisme of welke hippe verzamelterm dan ook? Wat als het leven van Orlando na zijn dood niet geframed wordt als een bestaan in de schaduw als vuilnisbelt voor alle sociaal-maatschappelijke problemen? Wat als hij gewoon herdacht wordt om wie hij is en verder rust in vrede…?
Je snijdt een belangrijk onderwerp aan in de context van een tragische gebeurtenis, maar waarom trek je toch zoveel conclusies op niet onderbouwde aannames? Bijvoorbeeld dat er sprake zou zijn van ongelijke behandeling vanuit de politie vanwege zijn afkomst/huidskleur.
Dat je een persoonlijke tragedie gebruikt om meteen feitenvrij de white privilege kaart te trekken is niet chique. Misschien wordt het eens tijd om je eigen confirmation bias the onderzoeken voordat er meteen met een vingertje naar anderen wordt gewezen.
Misschien moet je eens de moeite te nemen om op het ‘missing white woman syndrome’ linkje te klikken in plaats van gelijk te huilen over Anne’s zogenaamde confirmation bias.
Zucht. Ik weet wat dit fenomeen inhoudt. Maar het bestaan van dit fenomeen betekent nog niet automatisch dat het in deze specifieke situatie een rol speelt.
Er kunnen zoveel oorzaken zijn, van knullige fouten, stomme pech tot inderdaad discriminatoire factoren, maar het is natuurlijk makkelijk om alvast meteen conclusies te trekken en te politiseren die in je eigen straatje passen.
Begin met het stoppen van het woord QUEER te gebruiken. Het zijn mensen, wij zijn allen mensen, iedereen met haar/zijn sexuele voorkeur, stop met stempels!
‘Spreek mensen in je omgeving aan op homofobie’ van mij mag iemand openlijk zeggen dat ie niets op heeft met homosexualiteit, ieder zijn goed recht, iemand erop afrekenen / aanvallen, dat kan simpel gewoon weg niet
En dan vervolgens de ‘witte’ kaart, wederom jammer en stigmatiserend.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.