Tara Lewis: "Best fan van de gebiedscommissie"

Vier jaar geleden was de kritiek niet van de lucht. De zogenaamd vernieuwende gebiedscommissies waren in feite deelraden light, omdat dezelfde bewoners op dezelfde lijsten verschenen. Met minder geld en minder bevoegdheid waren ze ook nog gestript van invloed en macht. Het gekrakeel in IJsselmonde van enkele incompetente Leefbaren hielp het imago van de nieuwe bestuursvorm ook niet vooruit.

Vier jaar later gaat het experiment verder, om met wijkraden nóg lokaler en door middel van loting nóg representatiever te kunnen besturen. Dat daardoor nu drie verschillende vormen van lokale democratie ontstaan maakt het geheel niet overzichtelijker. Toch verdient onze stad een pluim, omdat ze het aandurft om iets te proberen wat zich niet direct in eenvoudige soundbytes laat vertalen.

Persoonlijk ben ik best fan van de gebiedscommissie. Ten eerste maakt het mij geen sikkepit uit dat iemand als Tom Harreman in Delfshaven eerst in de deelraad zat en nu in de gebiedscommissie. Fijn juist dat iemand met een breed netwerk en hart voor onze wijk nog steeds op een sleutelpositie zit om iets voor de bewoners te betekenen.

Ten tweede vind ik de taakverdeling overzichtelijk. Het stadhuis is eindverantwoordelijk voor het beleid en de gebiedscommissie adviseert, signaleert en stuurt waar nodig bij. Een verbetering ten opzichte van twee bestuursvormen waarbij het voor bewoners nooit duidelijk is wie verantwoordelijk is voor wat. Zolang het stadhuis lokale adviezen serieus neemt zou dat prima moeten werken.

Ten derde kunnen bewoners nu relatief eenvoudig geld aanvragen voor projecten in de wijk. In Delfshaven is dat budget schoon opgegaan. Met korte lijnen en kleine budgetten kun je een groot verschil maken.

Onze ‘Middellandman’ Nico Haasbroek pleit voor verregaande maatregelen om de bewoner aan de macht te brengen. Steeds vaker zie ik mensen als Nico en andere ‘sociale ondernemers’ met succes richting de knoppen van de maatschappij bewegen. Toch vraag ik me af in hoeverre de democratie geholpen wordt als burgers, zonder officiële verantwoordelijkheid of democratisch proces, zeggenschap krijgen over overheidsgeld voor hun buurt.

Als bewoners meer invloed willen op hun buurt kunnen ze zich verkiesbaar stellen en dankzij draagkracht, oftewel stemmen, aan de macht komen, in een positie waarop ze controleerbaar zijn en rekenschap moeten geven van hun handelen. Dat ‘bewoners’ zonder enige ‘functie’ potten geld moeten gaan beheren lijkt me ondemocratisch én onwenselijk.

Ik juich experimenteren met nieuwe bestuursvormen van harte toe, maar zou bij deze willen waken voor buurtparticipatie als verdienmodel.