In deze columnserie deelt Michelle-Aimée maandelijks verhalen vanuit haar werk als straatarts. Dit keer benijdt ze een patiënt die leeft op dancemuziek en exportbier.
Vandaag wil het allemaal niet lukken. Het spreekuur is druk met patiënten die veel tijd vragen. Wat er op me afkomt, is me af en toe teveel. Per consult tien minuten voor alle meedogenloosheid die het leven met zich meebrengt. In die tijd moet ik mensen aanhoren, zinvolle conclusies trekken, onderzoek aanvragen, doorverwijzingen tegenhouden, achter uitslagen aanbellen en beleid genuanceerd bespreken. Bij een laag geletterde patiënt, getekend door somatisatie en angsten, is eigenlijk geen tijd voor diepgang. Alleen het uit- en aankleden van een oudere Marokkaanse dame kost me al bijna een heel consult.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Iemand die zichzelf niet goed verzorgt, die niet van de alcohol af kan blijven. Iemand die voor een uitkering, zo ver onder het minimumloon, moet werken, het werk ís er dus gewoon, in plaats van gewoon salaris voor te verdienen. In een context, ‘de bijstand’ waarvan we weten dat het een vernederingsmachine is geworden: “Wat heerlijk hoe hij leeft!?” Pardon!?
Ziet u niet hoe eea hier met elkaar in verband staat? En met wat voor grote maatschappelijke problemen dit te maken heeft? Wat verhéérlijkt u hier!?
Ik wil u erop wijzen dat als u ’s ochtends bier wil drinken en op Dance hall wil dansen, u dat gewoon kunt doen. Als uw geld dan opraakt en u de bijstand in moet, laat u ons dan weten hoe het u vergaat?
“dat systeem bestaat al, en heet arbeid. Dat je betaald wordt voor het werk dat je doet en dat je daarvan kan rondkomen.
Het is precies dit systeem dat in de afgelopen decennia vakkundig om zeep geholpen wordt, niet in de laatste plaats door de VVD zelf. In het onderwijs en in de zorg, maar ook elders wordt te veel werk door te weinig mensen gedaan en worden de mensen die het meest concrete werk doen het slechtst betaald, tegen almaar afbrokkelende arbeidsvoorwaarden. ”
(…)
Maar juist in de bijstand zit de groep mensen die in hun leven toch al de grootste klappen hebben gekregen. Of die wel willen en kunnen werken, maar voor wie de banen er domweg niet zijn. Juist voor die mensen werken financiële prikkels het minst, omdat zij de sleutel naar werk niet in handen hebben.
Het probleem van mensen in de bijstand is dat ze overal uit geflikkerd zijn. Uit alle systemen. Ze hebben de meeste stress en de laagste status. En wie denkt dat de bijstand een luilekkerland is, moet daar maar eens vijf jaar in gaan zitten, zonder perspectief, zonder aansluiting (voor familiebezoek is geld nodig), en vooral zonder respect van anderen.”
https://www.socialevraagstukken.nl/column/iets-nuttigs-doen-voor-de-medemens/
Leest u het alstublíeft even, mevrouw Wijers.