Straatarts Michelle-Aimée deelt maandelijks verhalen uit haar werk. Deze maand belicht zij de menselijke kant van het vluchtelingenprobleem met het verhaal van haar gevluchte patiënte.
Het weigeren van Italië van de Aquarius, het vluchtelingenschip van Artsen zonder Grenzen, laat zien hoe urgent het vluchtelingenprobleem is. Er is geen solidariteit binnen de EU om dit probleem op te lossen en mensenrechten staan op het spel. Ook in Rotterdam zet het de verdraagzaamheid onder druk. Er heerst angst: voor aantasting van onze geëmancipeerde waarden en normen, voor verdringing op de woning- en arbeidsmarkt en voor radicale moslims die met vluchtelingen meekomen en onze vrijheid bedreigen.
Irreële angsten zijn het misschien wel, want in cijfers uitgedrukt is de groep vluchtelingen zo klein dat het voor de gemiddelde Nederlander geen verandering van zijn levenssituatie zal opleveren. Maar dit verminderde inlevingsvermogen van alle inwoners van onze stad is wél een reëel probleem en kan onze samenleving ontwrichten.
Na zes jaar oorlog besloot ze te vluchten. Het huis van haar buren was gebombardeerd en ze trof haar dochtertje aan op hun gezamenlijke muur aangrenzend aan beide huizen, starend naar het levenloze lichaam van haar vriendinnetje onder het stof. Haar dochter had nooit iets anders meegemaakt dan oorlog. De volgende keer is zij het, voelde ze als moeder. Ze wist net dat ze weer zwanger was, en wilde niet dat ook haar tweede kind zou opgroeien in oorlog. Ze wist ook dat de oversteek gevaarlijk zou zijn, even gevaarlijk als thuis blijven. Maar als ze het zouden redden hadden haar kinderen tenminste een kans, op een beter leven. De reis duurt maar even, de oorlog oneindig.
Al één reactie — discussieer mee!
Hoewel ik zelf een soort taalcoach ben van Syrische vluchtelingen (dus zeker niet ‘onverschillig’), kan dit debat n.m.m. prima gevoerd worden zónder melodrama en goedkoop effectbejag.
Man, man……