In de ochtend voor de Algemene Beschouwingen deelde Klaas Dijkhoff in het AD zijn nieuwe integratieplannen. Naar voorbeeld van Deens antigetto-beleid wil Dijkhoffprobleemwijken hard aanpakken, met maatregelen zoals verplichte kinderopvang voor Nederlandse taal- en cultuurlessen en zwaardere straffen tegen criminaliteit. Het betreft wijken waar meer dan vijftig procent van de bewoners een niet-Westerse achtergrond heeft, de criminaliteit en werkeloosheid hoog liggen en het opleidingsniveau laag is.
Dijkhoff’s actie wordt bestempeld als een afleidingsmanoeuvre voor de dividendkwestie en als PVV-corvee. Mijn collega vond dat ik er geen Beste Stuurlui aan moest wijden want dat zou precies zijn wat hij wil: aandacht. Maar dit plan verdient onze aandacht, zeker in een diverse stad als Rotterdam die kampt met langdurige armoede en taalachterstand. Vincent Karremans van de Rotterdamse VVD steunt het voorstel. We zouden oprecht angst moeten voelen voor de laatdunkende houding van de VVD tegenover de rechtstaat.
Klaasverhalen
Uit zijn ‘Klaasverhalen’ op de VVD-website blijkt dat Dijkhoff zich al langer bezighoudt met ideeën om integratie met staatsdwang te bevorderen. In een Klaasverhaal over integratie van 9 juli 2018 schrijft hij weinig vertrouwen te hebben in het huidige regeerakkoord als oplossing voor de, in zijn ogen, mislukte integratie (lees: assimilatie). En dus meent hij dat er ‘een back-upplan’ moet komen.
Hij worstelt enkel met het liberale gedachtegoed, de intellectuele traditie van de VVD. De grote vraag voor Klaas is: ‘Moeten we vooral focussen op liberale middelen, omdat dit dogmatisch klopt? Of moeten we ons meer richten op een liberaal eindresultaat ongeacht de daartoe geschikte middelen?’
Liberale groet
Volgens Dijkhoff staan wij voor de keuze tussen een samenleving ‘waarin we uitgaan van de eigen verantwoordelijkheid en de eigen vrije keuzes’ en ‘we gelijkheid boven alles stellen’ of ‘een samenleving waarin iedereen, nieuwkomer of oudkomer, altijd in aanraking komt met de Nederlandse taal, de Nederlandse vrije waarden en de Nederlandse gebruiken. Waarin door middel van minder liberaal ingrijpen van bovenaf wordt gestuurd op integratie.’ Klaas vindt het laatste en sluit af met een ‘liberale groet’.
Waarom maak ik mij hier druk over? Om veel redenen, waarvan de meeste al genoemd zijn door politici en opiniemakers en racisme mijn grootste tegenwerping is. Maar wat ik als Stuurman in dit stuk wil benadrukken is de angst die wij moeten voelen voor het gemak waarmee de eerste partij van Nederland stelt dat het doel de middelen heiligt, oftewel: nood breekt wet.
De middelen zijn vrij helder: staatsdwang en klassenjustitie, in dit geval etniciteitjustitie. Het doel is echter minder duidelijk.
Verlichting
Als ‘eindresultaat’ heeft Dijkhoff het over ‘een nieuwe Verlichting’, ‘de waarden van vrijheid en gelijkwaardigheid, binnen onze rechtstaat.’ Hij praat van ‘mensen de vrijheid geven waar ze recht op hebben’, waarmee hij suggereert dat mensen in probleemwijken minder rechten verdienen.
Dijkhof hoopt ‘dat niet iedereen gaat schieten op de maatregelen, maar dat men het doel voor ogen houdt.’ Hiermee lijkt hij te zeggen dat we vooral naar de horizon moeten kijken en niet in de afgrond, wanneer de rechtstaat daarin wordt geduwd. Geen boze burgers, maar blinde burgers.
Dat deze middelen haaks staan op het doel is duidelijk: vrijheid via dwang. Het is één groot Klaasverhaal waar Sinterklaas nog een puntje aan kan zuigen. Maar het is niet zo onschuldig als het lijkt. Het legitimeren van zulke tirannieke middelen is ronduit weerzinwekkend. Zeker in naam van een abstracte eindoplossing tegen een zogenaamd mislukte integratie.
Ongeacht of onze grootste regeringspartij het serieus bedoelt of niet, deze ideeën laten een minachting van de grondwet zien, doorspekt met machtsarrogantie. Dit verdient onze volledige aandacht en angst.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.