De hond heeft honger. Tijdens de vakantie at ie niet. Drie weken karren door de bergen, elke twee dagen een andere plek. Veel te spannend en de haarspeldbochten maakten ‘m misselijk. De hond is blij thuis te zijn en eet gulzig z’n bak leeg. De baas heeft meer moeite met aarden.
Na drie weken buitenland is Rotterdam vertrouwd – maar er hangt iets in de lucht. Letterlijk. De lucht is verstikkend. Je ruikt de vervuiling, je proeft de vervuiling, en – schokkend! – je ziet de vervuiling. Boven de Shell-raffinaderij in Pernis hangt al drie dagen een wolk. Stationair. Eén Shell-wolk in een helder blauwe lucht. Vorige week was er een storing. Nu braakt de schoorsteen op de Vondelingenplaat onophoudelijk grijs-gele rook uit. De affakkeltoren ernaast is ronduit angstaanjagend. Hij spuwt vlammen tot tientallen meters hoog. Ik ben gebiologeerd door de Shell-wolk, maar de hond vraagt om voer.
De beste hondenbrokken koop je op Zuid. Je neemt bus 44 door de Maastunnel naar de Wolphaertsbocht. De tunnel is echter afgesloten en de metro is gesperd bij Rijnhaven. Ik neem een omweg via Hoogvliet, dan kan ik ook de Shell-schoorsteen van dichtbij zien. De metro duikt door de Beneluxtunnel. Naast mij zit een jongeman, type klassieke godenzoon. Hij leest een antiquarische editie van Dante’s ‘Goddelijke komedie’. In het Italiaans. In de metro naar Spijkenisse. Geen tijd om me te verwonderen – het inferno van Shell doemt op.
Op het perron in Hoogvliet staat een Rotterdams-barok uitgedoste vrouw. Het lijkt me een typische local. Ik wijs haar op de Shell-wolk. “Ik woont in Hillegersberg,” vertelt ze. “Ik hebt hier een bootje dat leg bij de Rhoonse Grienden. Nu neemt ik de metro naar de Tsjzerp.” Haar accent in combinatie met Hillegersberg is verwarrend. “Er zitten bevers in de Oude Maas,” vertelt de vrouw. “Het zijn er heel veel… Zeggen ze. Er is zo’n vent met lang haar, die komp elke dag met zo’n grote toeter op z’n camera. Ik weet niet wat ze eraan zien. Die bevers. Ik zie ze sowiesjo niet. Ik weet ook niet waar ze zitten. Ja – ze bouwen dan een brug en daar gaan ze dan achter leggen.”
Bus 70 van Zuidplein naar Charlois is afgeladen vol. Op de achtergrond walmen de schoorstenen. Twee vriendinnen evalueren hun vakantie: Meisje 1 was in Tanger. “Er waren veel hoge golven. Ik vind het fijn, maar er zijn veel mensen verdronken.” Meisje 2 ontdekte tijdens haar vakantie een nieuw broodbeleg: “Het heet A-íé-olie, maar je spreekt het uit als ‘Aai-olie’. Het lijkt op olie maar het is een smeersel.” Het vakantiedieet van meisje 1 bestond uit kapsalon en shoarma. “Dat is ongezonde vet”, volgens meisje 2: “Dat is dubbele vet.” Meisje 1 reageert vol ongeloof: “Komt het er niet uit in je kak? Alles komt eruit in je kak.” “Nee, dubbele vet niet,” antwoordt meisje 2, “dat blijft zitten. Daarom word je er dik van.”
“Dan moet je maar verhuizen,” zegt de dierenwinkelbaas. “Shell zit er al een tijdje.” Hij zoekt intussen een foto. “Kijk, die truck, dat is hierachter in de Waalhaven.” Op de vrachtwagen staat een grote reclame voor Yardic-hondenvoer, het private label van de dierenwinkelbaas. Het merk is vernoemd naar zijn husky’s Yarvic en Dico (†2015). De honden in kwestie staan op de verpakking. Klanten kunnen hun eigen hondenvoer-zakken ook laten personalizen, maar daar blijkt weinig interesse voor te zijn.
De RET brengt ons soepel terug naar de noordoever. Voor de deur staat een schattig mini-tankwagentje van de Shell: “TapUp; Geniet van je dag, wij vullen je tank.” Het autootje zelf rijdt elektrisch. In de verte bereikt het affakkelen apocalyptische dimensies, maar de hond kauwt tevreden op z’n brokken. We zijn weer thuis.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.